Βασιλεῖς δὲ οἵτινες χιονωθήσονται ἐν Σελμών, νοοῦνται σαφῶς οἱ ὡς βασιλεῖς τότε προβληθέντες θεῖοι Ἀπόστολοι. Ἐκ τούτων λοιπὸν τῶν οὕτω προχειρισθέντων ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ μὲν Πέτρος ἔλαχε νὰ πεμφθῇ πρὸς τοὺς ἐκ περιτομῆς, ὁ Παῦλος πρὸς τοὺς ἐν ἀκροβυστίᾳ καὶ οἱ ἄλλοι εἰς ἅλλο ἔθνος καὶ τόπον τῆς Οἰκουμένης. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Εὔξεινος Πόντος καὶ ἡ Καππαδοκία συνδέονται ἀνέκαθεν καὶ ὁδικῶς καὶ διὰ θαλάσσης μετὰ τῆς Παλαιστίνης καὶ πολλοὶ Καππαδόκαι ἤρχοντο εἰς Ἱεροσόλυμα, ὡς δυνάμεθα νὰ βεβαιωθῶμεν καὶ ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι κατὰ τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐν τῇ Πεντηκοστῇ παρέτυχον καὶ πολλοὶ Καππαδόκαι εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, συνεπείᾳ τούτου καὶ ἡ ἐν τῷ Πόντῳ Ἀμάσεια εὑρέθη οὐχὶ μακρὰν τῆς ἀκτῖνος δράσεως τοῦ θείου Ἀποστόλου Πέτρου. Ἦτο ἄλλωστε αὕτη πόλις ἀρχαιοτάτη καὶ ἐπίσημος πολλοὺς μέλλουσα νὰ προσφέρῃ καρποὺς εἰς τὸν Γεωργὸν τοῦ κόσμου Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἔλαμπον λοιπὸν αἱ ἀκτῖνες τοῦ θείου Πέτρου εἰς τὴν Ἀμάσειαν καὶ πρότερον, λαμπρότερον ὅμως ἐξέλαμψαν, ὅτε διῆλθε διὰ ταύτης καὶ ἐδίδαξεν εἰς αὐτήν. Δεικνύεται δὲ μέχρι τοῦδε καὶ τόπος εἰς Ἀμάσειαν, ὅστις Καθέδρα τῶν Ἀποστόλων καλεῖται, ἐπειδὴ ὁ Κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων παρέμεινεν εἰς Ἀμάσειαν, ἁγιάσας τὸν τόπον καὶ ἐν ταύτῃ πρῶτος ἐδίδαξε καὶ ἐφώτισε. Κατόπιν δὲ ἀναχωρῶν ἐκεῖθεν, ὡς ἀναφέρεται, κατέστησεν Ἐπίσκοπον Νικήτιόν τινα καλούμενον, ἀγγελικὸν κατά τε τὸν τρόπον καὶ τὸν βίον ὑπάρχοντα. Τῶν δὲ ἐνδιαμέσων Ἐπισκόπων τὴν μνήμην ἠμαύρωσεν ὁ χρόνος, διότι ἐνεωτέριζον ἐν πλάνῃ καὶ ἐξήπτων τοὺς ἐν ταύτῃ εὐωχουμένους μὲ τὸ νὰ λυμαίνωνται τὰ σπέρματα τῆς εὐσεβείας. Μετ’ ὀλίγα ὅμως ἔτη, Φαίδιμος ὁ Ἀμασείας Ἐπίσκοπος [3], κεκοσμημένος δι’ ἀποστολικῶν χαρισμάτων καὶ ἀρετῶν, ὁ καὶ αὐτῆς τῆς προφητικῆς χάριτος μὴ στερούμενος, ὁ ἐξ ἐπιπνοίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δι’ ὀφθαλμοῦ προγνώσεως τὸ μέλλον προορῶν, ἐχειροτόνησε τὸν περιβόητον διὰ τὰ θαύματά του θεῖον Γρηγόριον Ἐπίσκοπον Νεοκαισαρείας [4].

Ἕως τότε λοιπόν, ἐνῷ ἡ πόλις αὕτη ἐν θυέλλῃ χειμῶνος εἰδωλολατρίας ἐδοκιμάζετο, καθὼς καὶ ἄλλαι πλησιόχωροι καὶ ἀπομεμακρυσμέναι πόλεις, ὁ Ἀποστολικὸς Φαίδιμος κατεκόσμησε ταύτας δι’ Ἁγίων Ἐπισκόπων, συμβαλὼν οὕτω τὰ μέγιστα εἰς τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων. Κατόπιν δὲ πάλιν, ὅταν ἡ ἀσέβεια, ἡ εἰδωλομανία, ἐνεδυναμώθη καὶ ἐξετροχιάσθη καὶ ἄγριοι διωγμοὶ ὑπὸ τῶν βασιλέων ἐπεβάλλοντο, ἐκορυβαντία [5] δὲ, ἡ τῶν ξοάνων θρησκεία, ἡ χώρα τῆς Ποντικῆς καὶ τῆς Ἀμασείας ἔμεινεν ἀγεώργητος θείου λόγου.