Κατ’ αὐτὸν λοιπὸν τὸν τρόπον ἠγωνίζετο ὁ ἀριστεύς, ἀπαλείφων τὴν πλάνην καὶ πληθύνων τὴν εὐσέβειαν. Ὁ δὲ ἀρχέκακος καὶ ἀποστάτης, δράκων δὲν ὑπέφερεν οὐδὲ ἠνείχετο ταῦτα. Τὰ πάντα λοιπὸν ἐμηχανεύετο καὶ ἐτεχνούργει, ἵνα ἀπομακρύνῃ ἐκ τοῦ μέσου τὸν Ἱεράρχην Βασιλέα, οὕτως ὥστε νὰ ἀρχίσῃ ἐνεργητικώτερον τὰς μιαρὰς αὐτοῦ τέχνας. Εὗρε λοιπὸν πρὸς τὸν σκοπόν του κατάλληλον ὄργανον τὸν Λικίνιον. Οὗτος δὲ ὁ Λικίνιος, λύκος πράγματι καὶ κατὰ τὸ ὄνομα καὶ κατὰ τὴν αἱμοβόρον ὁρμήν, ὑποκρινόμενος πρότερον ὅτι εἶναι Χριστιανός, συνῆψε γάμον μετὰ τῆς ἀδελφῆς τοῦ σεβαστοῦ καὶ μεγάλου βασιλέως Κωνσταντίνου, γενόμενος οὕτω τῆς βασιλείας συμμέτοχος ὅταν ἀκόμη παρέμενεν ἐν Ρώμῃ, σβεσθέντων τῶν πρῴην τυράννων. Ἐπειδὴ δὲ εἷς ἐκ τούτων, ὁ Μαξιμῖνος Δαΐας, ἀπομείνας ὡς βασιλεύων εἰς Νικομήδειαν ἐθέριζε τοὺς Χριστιανοὺς ὡς χόρτον, ὑπὸ θείου ζήλου κινηθεὶς ὁ Κωνσταντῖνος ἀπέστειλε κατ’ αὐτοῦ τὸν Λικίνιον, ὅστις διὰ φρικτῶν ὅρκων καὶ βεβαιώσεων ὑπεσχέθη, ὅτι δὲν θὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ τῆς ἀμώμου Πίστεως τῶν Χριστιανῶν.

Ἀλλ’ ἠπατήθη ὁ Κωνσταντῖνος, αἰθίοπα ἐμπιστευόμενος καὶ πάρδαλιν παροτρύνων νὰ ἀποβάλῃ τὸ ἔνστικτον. Διότι, ὅταν ἀκόμη ἐδεσμεύετο διὰ τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν συμμαχίας, κατεπολέμησε τὸν Μαξιμῖνον, ὅστις μὴ δυνάμενος νὰ πολεμήσῃ πρὸς τὸν Λικίνιον ὑπέκυψεν ὡς πρὸς ἐπικρατέστερον καὶ διὰ φυγῆς ἐσώθη ἐκ τῶν χειρῶν του, ἀλλὰ δὲν κατώρθωσε νὰ διαφύγῃ καὶ τὴν τὰ πάντα συνέχουσαν παλάμην τοῦ Θεοῦ, ὑπὸ τῆς ὁποίας καὶ ἐπαξίως ἐτιμωρήθη διὰ τὰς εὐθύνας τῶν παγκάκων καὶ ἀθεμίτων αὐτοῦ πράξεων. Εἰς Νικομήδειαν λοιπὸν μετὰ τὴν νίκην του ταύτην κατεσκήνωσε καὶ τῆς Ἀνατολῆς ἐπεκράτησεν ὁ μιαρὸς Λικίνιος, ἀλλ’ οὐδὲ τὴν εὐημερίαν ἔφερεν εἰς αὐτήν, οὐδὲ τὴν πρὸς τὸν βοηθήσαντα Θεὸν συμμαχίαν διετήρησεν, ἀλλ’ ὡς χοῖρος εἰς βόρβορον κατεκυλίσθη καὶ εἰς τὸν κρημνὸν τῆς εἰδωλολατρίας κατεκρημνίσθη καὶ εἰς βάθη παντοίων ρυπαροτήτων καὶ μιασμάτων κατεποντίσθη.

Τότε ὁ ἀλαζὼν καὶ δεισιδαίμων οὗτος, τελείως δέσμιος ὢν τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ διαβόλου, ὁδηγούμενος δὲ ὡς ὁ ἐνεργῶν ἐντὸς αὐτοῦ δαίμων προσέταττεν, ἐκίνησε σφοδρότερον τὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμόν. Οὕτω τὸ τῆς ἀσεβείας πῦρ καθ’ ἅπασαν τὴν ὑπ’ αὐτὸν περιοχὴν ἐξαπέλυσε καὶ τοὺς ὑπηκόους ἀπανθρώπως κατέστρεφε, ὅσα δὲ κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἐμηχανεύθη καὶ ὅσους Ἁγίους Μάρτυρας παρεσκεύασεν, ἅπασαι αἱ ἱστορίαι καὶ τὰ βιβλία γράφουσι.