«Δι’ ὅλα αὐτὰ οἰκτείρω ὑμᾶς καὶ τὸν βασιλέα, τὸν παραβάντα φρικτοὺς ὅρκους καὶ ἀθετήσαντα ὑποσχέσεις τὰς ὁποίας ἔδωσε πρὸς τὸν σεβαστὸν Κωνσταντῖνον. Οἰκτείρω τὸν ἀρνηθέντα τὸν ζῶντα καὶ ἀΐδιον καὶ ἄφθαρτον Θεόν, τὸν καὶ τὴν βασιλείαν πρὸς αὐτὸν δωρήσαντα καὶ προδήλως παραχωρήσαντα νίκην λαμπράν, ὅτε κατὰ τοῦ Μαξιμίνου ἐπολέμησεν, εὐθὺς ὅμως μετὰ ταῦτα ὑποταχθέντα καὶ ὑποδουλωθέντα εἰς ἐκείνους τοὺς ὁποίους προεῖπον ψευδωνύμους καὶ κιβδήλους θεούς, τοὺς ὁποίους, ἐὰν ἀνανήφων ἀρνηθῇ καὶ προσέλθῃ εἰς τὸν ὄντως Θεόν, δὲν θέλει οὗτος ἀπομακρύνει αὐτόν, ὡς εὔσπλαγχνος. Αἱ ὑπὲρ τοῦ τοιούτου Παναγάθου Θεοῦ ἀπειλούμεναι παρ’ ὑμῶν τιμωρίαι, χαρὰ παρ’ ἐμοῦ καὶ ἀγαλλίασις λογίζονται, ὡς καὶ ὁ παρ’ ὑμῶν φρικτὸς νομιζόμενος θάνατος. Διότι οὗτος ταχέως ἐκ τῶν κακῶν τοῦ βίου θέλει μὲ ἀπολυτρώσει καὶ πρὸς τὸν ποθούμενον Κύριον, τὸν ὁποῖον ἐκ σπαργάνων μητρὸς ἠγάπησα, θέλει μὲ ἀποστείλει. Τὰς δὲ παρ’ ὑμῶν προτεινομένας ὑψηλὰς τιμάς, ὡς σκύβαλα καὶ ἔτι τούτων εὐτελεστέρας ὑπολογίζω. Ταῦτα λοιπὸν ἀφοῦ ἀναφέρῃς εἰς τὸν βασιλέα (συνέχισε λέγων ὁ Ἅγιος εἰς τὸν ἔπαρχον), βεβαίωσον καὶ τοῦτο, νὰ μὴ ἐλπίζῃ τίποτε πλέον νὰ ἀκούσῃ παρ’ ἐμοῦ καὶ ἂς μὴ νομίζῃ ὅτι θέλω πράξει τι ἐξ ἐκείνων τὰ ὁποῖα προστάσσει. Ἂς πράξῃ λοιπὸν αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἐπιθυμεῖ».

Καταταραχθεὶς λοιπὸν ἐκ τῶν λόγων τούτων τοῦ Ἁγίου ὁ ἔπαρχος καὶ οὐδὲ τὸ στόμα δυνηθεὶς νὰ ἀνοίξῃ, μετέβη πρὸς τὸν Λικίνιον καὶ ἀνέφερε ταῦτα συμπληρώσας ὅτι «Τεῖχος ἀδαμάντινον προσεβάλομεν, εἶναι δὲ εὐκολώτερον νὰ πείσῃ ἐκεῖνος ἡμᾶς ἢ αὐτὸς νὰ πεισθῇ παρ’ ἡμῶν». Καταπλαγεὶς τότε ὁ Λικίνιος καὶ φοβούμενος τὴν τοῦ Μάρτυρος παρρησίαν, μήπως ταῦτα λέγων δημοσίᾳ διαπομπεύσῃ τὴν τῶν βεβήλων θεῶν ἀσεβῆ θρησκείαν καὶ τοιουτοτρόπως πολλοὺς ἐκ τῆς τῶν εἰδωλολατρῶν θρησκείας ἀποσπάσῃ, ἐσκέφθη νὰ ἀποφασίσῃ εὐθὺς κατὰ τοῦ Ἁγίου τὸν θάνατον. Ὅμως εἶπεν εἰς τὸν ἔπαρχον· «Πάλιν διὰ τῆς πείρας σου πρόσφερον κολακείας καὶ δεῖξον τρυφερότητα καὶ πάλιν περισσότερον ἐπίμεινε, μήπως παραδιδόμενος εἰς περισσοτέρας δωρεὰς ἀναγκασθῇ νὰ ὑποκύψῃ εἰς τὸ παρ’ ἡμῶν ἐπιδιωκόμενον. Ἐὰν δὲ παραμείνῃ ἀπειθῶν ὅλως διόλου, ἀπόκοψον διὰ ξίφους τὴν ἐπίμονον αὐτοῦ κεφαλὴν καὶ ρίψον αὐτὴν ἀτιμωτικῶς εἰς τὴν θάλασσαν μακρὰν τοῦ ἀμοίρου σώματος, ὥστε οὔτε νομίμως νὰ ταφῇ, οὔτε οἱ Χριστιανοὶ χαίροντες νὰ λάβωσι τοῦτο καὶ νὰ τὸ τιμήσωσι μετὰ μεγάλου σεβασμοῦ».