Ταῦτα ὁ ἔπαρχος διεβίβασεν εἰς τὸν Ἅγιον. Ἀλλ’ ἄν καὶ μετεχειρίσθη τρόπον θωπευτικόν, ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς ἔμενεν ἄκαμπτος· μᾶλλον δὲ καὶ θερμότερος ἐδεικνύετο, εἰς τὸ νὰ ποθῇ διακαῶς τὸ Μαρτύριον. Διὰ τοῦτο μὴ ὑπομένων πλέον ὁ ἔπαρχος καὶ ἀφοῦ ἐμαστίγωσε πρότερον τὸν Ἅγιον, ἀπήγγειλε τὴν τοῦ θανάτου ἀπόφασιν.

Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς Βασιλεὺς πλήρης εὐφροσύνης προσήρχετο πρὸς τὸ Μαρτύριον, ἀπελευθερούμενος τοῦ παρόντος βίου ὡς ἀπὸ δεσμωτηρίου καὶ εἰς κατάλληλον στιγμὴν ἀνέπεμψε πρὸς Κύριον εὐσπρόσδεκτον ψαλμῳδίαν καὶ εὐχαρίστως ὕμνει τὸν Θεόν, τὸν οὕτω, κατὰ τὸ συμφέρον εἰς αὐτόν, πάντα οἰκονομήσαντα. Κατόπιν, σταθεὶς εἰς θέσιν προσευχῆς, ὡς φιλόστοργος πατὴρ καὶ ὑπὲρ πάντα ἄλλον φιλότεκνος ηὐχήθη τὸ ποίμνιον διὰ τῶν ἑξῆς λόγων· «Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ διὰ τοῦ λόγου τὰ σύμπαντα δημιουργήσας, τά τε ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα καὶ διὰ τοῦ ρήματος τῆς δυνάμεώς Σου σοφῶς συγκρατῶν καὶ σωτηρίως διακυβερνῶν, ἐπάκουσόν μου τῆς δεήσεως καὶ διαφύλαξον ἀπὸ παντὸς κινδύνου τὸ πιστόν σου ποιμνιον τοῦτο, τοῦ ὁποίου κατέστησάς με Ποιμένα καθὼς καὶ πᾶσαν τὴν περιοχὴν ταύτην καὶ ρῦσαι αὐτοὺς ἀπὸ πάσης ματαιότητος τῶν εἰδώλων, αἱρετικῆς φλυαρίας καὶ δαιμονικῶν τεχνασμάτων. Λύτρωσαι αὐτοὺς ἀπὸ πάσης κακώσεως, πάσης θεηλάτου ὀργῆς καὶ πάσης μάστιγος καὶ κατάστησον αὐτὸν λαὸν εὐαρεστοῦντα Σοι, ἵνα ἐν αὐτοῖς δοξάζηται τὸ πανάγιόν Σου ὄνομα, ὅτι Σοὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Ταῦτα δὲ εἰπὼν καὶ ἀσπασάμενος δι’ ἁγίου φιλήματος τοὺς Κληρικοὺς καὶ τὸν Ἐλπιδοφόρον εἶπεν ἐν χαρᾷ εἰς τὸν δήμιον· «Πρᾶξον, ὦ φίλε, τὸ προσταχθέν σοι». Οὕτω χαίρων ἀποτμηθείς, ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον ὁ μακάριος Βασιλεύς.

Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸ τέλος τοῦ μακαρίου ἀνδρὸς ὁ διώκτης τύραννος δὲν ἠρέμησεν, ἀλλ’ ὥρισεν, ἵνα τὸ καλλίνικον σῶμα ἀτίμως ἀπορριφθῇ εἰς τὴν θάλασσαν μόνον καὶ μακρὰν ἀπὸ τῆς πόλεως, ἵνα μὴ εὕρωσιν αὐτὸ οἱ Χριστιανοὶ καὶ δεόντως τὸ τιμήσωσι. Τοῦτο ὅμως οὕτως ᾠκονόμησεν ὁ Κύριος, ἵνα καὶ ἡ θάλασσα καὶ ἡ τῶν ὑδάτων φύσις ἁγιασθῇ διὰ τούτου, καθὸ προμιανθεῖσα δι’ ἁμαρτωλῶν αἱμάτων.