Τὸ κατὰ πλάτος Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ τοῦ Τροπαιοφόρου, μεταφρασθὲν εἰς τὴν κοινὴν γλῶσσαν παρὰ τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Δαμασκηνοῦ τοῦ Ὑποδιακόνου τοῦ Στουδίτου, περιέχον ὁμοῦ καί τινων θαυμάτων διήγησιν.

Μετὰ δὲ ταῦτα οἱ στρατιῶται ἔσυραν τὸν Ἅγιον εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἀφοῦ τὸν ἐξήπλωσαν κατὰ γῆς, τοὺς μὲν πόδας του περιέσφιγξαν εἰς τὸ ξύλον, ἐπὶ δὲ τοῦ στήθους του ἔβαλον πέτραν μεγάλην καὶ βαρεῖαν, διότι τοῦτο διέταξεν ὁ βασιλεύς. Εἰς αὐτὴν δὲ τὴν κατάστασιν παρέμεινεν ὁ Ἅγιος μέχρι τῆς ἑπομένης ἡμέρας, εὐχαριστῶν τὸν Θεόν. Ὅταν δὲ ἐξημέρωσεν, ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς καὶ τὸν ἐξέβαλον ἀπὸ τὴν φυλακήν, ἰδὼν δὲ τοῦτον κατακεκομμένον ἀπὸ τὸ βάρος τῆς πέτρας, ἤρχισε νὰ τὸν ἐρωτᾷ· «Μήπως, Γεώργιε, ἤρχισες νὰ μετανοῇς διὰ τὴν χθεσινήν σου ἀπόφασιν ἢ ἐπιμένεις εἰς αὐτήν;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ἂν τυχόν, βασιλεῦ, νομίζῃς, ὅτι ἐδείλιασα τόσον ἀπὸ τὴν μικρὰν αὐτὴν τιμωρίαν ἢ μᾶλλον παιχνίδιον, ὥστε νὰ προδώσω τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ μου, ἀπατᾶσαι, διότι περισσότερον θέλεις κοπιάσει σὺ τιμωρῶν παρὰ ἐγὼ ὑπομένων τὰς τιμωρίας σου». Τότε ὁ βασιλεὺς εἶπεν· «Ἐγὼ θέλω σὲ παραδώσει εἰς τοιαῦτα παιγνίδια, ὥστε νὰ σὲ ἀπαλλάξουν συντόμως ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωήν».

Πάραυτα τότε ἐπρόσταξεν ὁ μιαρὸς βασιλεὺς καὶ ἔφεραν τροχὸν μέγαν ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔδεσαν τὸν Ἅγιον. Ἦτο δὲ ὁ τροχὸς ἐκεῖνος κρεμασμένος ὑψηλὰ καὶ κάτωθέν του εἶχε σανίδια· εἰς ταῦτα δὲ ἦσαν ἐμπεπηγμέναι ἀρκεταὶ περόναι, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλαι μὲν ἦσαν εὐθεῖαι καὶ ὀξεῖαι, ἄλλαι δὲ κυρταὶ ὡς ἄγκιστρα καὶ πλατεῖαι ὡς μάχαιραι. Ὅταν λοιπὸν ἐστράφη ὁ τροχός, τὰ σανίδια τὰ ὁποῖα εἶχον τὰ σατανικὰ ταῦτα μαχαιρίδια κατέκοπτον τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου εἰς λεπτὰ τεμάχια· ὁ δὲ Ἅγιος, πρῶτον μεγαλοφώνως καὶ κατόπιν νοερῶς, ηὐχαρίστει τὸν Θεόν. Τότε ὁ μιαρώτατος βασιλεὺς Διοκλητιανός, χαίρων διότι ἔβλεπε τὸν Ἅγιον βασανιζόμενον καὶ εἰρωνευόμενος τὴν ἀνδρείαν του, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ποῦ εἶναι τώρα ὁ Θεός σου, Γεώργιε, καὶ δὲν σὲ βοηθεῖ, ἀλλὰ σὲ ἀφήνει νὰ βασανίζεσαι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον;». Εὐθὺς δὲ ὡς εἶπε ταῦτα ὁ βασιλεύς, μετέβη εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀπόλλωνος ἵνα κάμῃ θυσίαν. Μὲ τὸν λόγον δὲ τοῦ βασιλέως βαρέα νέφη ἡπλώθησαν εἰς τὸν οὐρανόν, βρονταὶ καὶ ἀστραπαὶ ἐγένοντο καὶ φωνὴ ἠκούσθη οὐρανόθεν, λέγουσα· «Μὴ φοβοῦ, Γεώργιε, διότι ἐγὼ εἶμαι μετὰ σοῦ». Μετὰ δὲ τὴν φωνὴν αἰθρία ἐφάνη καί, ὤ θαῦμα μέγιστον! Ὁ Ἅγιος παρουσιάσθη λελυμένος ἐκ τοῦ τροχοῦ ὄρθιος ἐπὶ γῆς πατῶν. Διότι Ἄγγελος Κυρίου κατῆλθε παρουσίᾳ ὅλων καὶ ἔλυσε τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὸν τροχόν.