Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ τοῦ Ἐσφιγμενίτου.

Ἀπεφασίσθη λοιπὸν ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν νὰ δοθῇ τὸ ἅγιον Λείψανον εἰς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ ἐνταφιασθῇ ἐντίμως. Ὅθεν ἀντὶ ὀλίγων χρημάτων ἔδωκαν ἔγγραφον διαταγὴν εἰς αὐτούς, μέσῳ τοῦ κὺρ Ἀθανασίου, οὕτως ὥστε νὰ μὴ φοβηθῶσι νὰ τὸ παραλάβωσιν. Ἀφοῦ λοιπὸν παρῆλθε καὶ τὸ ἑσπέρας τῆς Δευτέρας, περὶ ὥραν τρίτην τῆς νυκτὸς ἀνεσήκωσαν τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι φύλακες μὲ ὅλην τὴν κουστωδίαν καὶ ἀνοίξαντες δίοδον διὰ μέσου τοῦ πλήθους ἔφεραν αὐτὸ εἰς τὸ μέγα βεζὴρ χάνι, ὅπου καὶ παρέδωκαν αὐτὸ εἱς τοὺς Χριστιανούς. Ἦσαν δὲ τότε συνηθροισμένοι ἐκεῖ πάντες οἱ προὔχοντες καὶ πολλοὶ ἐκ τοῦ λαοῦ, περιμένοντες μὲ λαμπάδας, μοσχοθυμιάματα, εὐώδη ἀρώματα καὶ ἐπιτάφιον ἕτοιμον ἐστρωμένον μὲ χρυσοΰφαντα ὑφάσματα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔθεσαν τὸ μαρτυρικὸν σῶμα. Τότε ἐνέδυσαν αὐτὸ μὲ σινδόνα καθαράν, τὴν δὲ ψάθην διὰ τῆς ὁποίας εἶχον τυλιγμένον τὸ σῶμα οἱ Ἀγαρηνοὶ κατέκοψαν εἰς μικρὰ τεμάχια καὶ διεμοιράσθησαν ταῦτα οἱ Χριστιανοὶ μεταξύ των εἰς ἁγιασμὸν αὐτῶν, ὅπως καὶ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου.

Χριστιανὸς δέ τις, Δημήτριος καλούμενος, νοσῶν ἀπὸ τὰ ἰοβόλα ποτὰ τῶν ἀθεϊστῶν βολταιριστῶν, τὰ ὁποῖα ἀκορέστως ἔπινε, προσελθὼν ἐπλησίασε τὴν ρῖνα του εἰς τὸν λαιμὸν τοῦ Μάρτυρος, πρὸς τὸν φάρυγγα. Τότε, ὠσφράνθη εὐωδίαν τερπνὴν καὶ εὐφρόσυνον. Ὅθεν ἀπέβαλε τὴν ἀπιστίαν του, ἀναθεματίσας τοὺς βολταιριστὰς καὶ πᾶν φρόνημα ἀθεΐας καὶ τὴν ἑπομένην μετέβη εἰς τὸν ἱεροδιδάσκαλον Γερμανὸν καὶ ἐξωμολογήθη δακρυρροῶν πάσας τὰς ἁμαρτίας του. Ἐκεῖθεν μετεκόμισαν εὐλαβῶς τὸ ἅγιον λείψανον ψάλλοντες μὲ φωτοχυσίαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εἰς τοῦ ὁποίου τὴν εὐρύχωρον αὐλὴν ἀνέμενον οἱ δύο Ἀρχιερεῖς, ἐνδεδυμένοι τὴν ἀρχιερατικήν των στολήν, πάντες οἱ Ἱερεῖς ἐνδεδυμένοι λαμπρῶς καὶ πλῆθος λαοῦ λαμπαδηφόροι καὶ προσκυνοῦντες ἕως ἐδάφους τὸ ἅγιον Λείψανον. Ἔφερον δὲ τοῦτο ἐντὸς τοῦ Ναοῦ καὶ ἔψαλλον μελωδικῶς ὅλην τὴν μαρτυρικὴν ἀκολουθίαν. Ἀσπασθέντες δὲ τοῦτο εὐλαβῶς, τὸ ἐνεταφίασαν εἰς τὸν μεγαλοπρεπῆ τάφον τοῦ Ἁγίου Δήμου, τοῦ πρὸ πεντήκοντα ἓξ (56) ἐτῶν, ἦτοι ἐν ἔτει ͵αψξγ’ (1763) μαρτυρήσαντος ἐν Σμύρνῃ [6].


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Αἶνος εἶναι ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θρᾴκης παρὰ τὰς ἐκβολὰς τοῦ ποταμοῦ Ἕβρου, κτισμένη ἐπὶ χερσονήσου εὑρισκομένης ἐντὸς τῆς λιμνοθαλάσσης Στεντορίδος. Ἀπὸ τοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς χρόνους ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς, βραδύτερον Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ κατὰ τοὺς τελευταίους πρὸ τῆς ἐκεῖθεν ἀναχωρήσεως τῶν Ἑλλήνων χρόνους Μητροπόλεως. Ἡ Αἶνος ἐπανῆλθε ὑπὸ τὴν Τουρκικὴν κατοχὴν κατὰ τὸ ἔτος 1922, εὑρίσκεται δὲ νῦν ἐν παρακμῇ.

[2] Πολυάνδριον· νεκροταφεῖον.

[3] Ἡ πέμπτη ὥρα τῆς ἡμέρας ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν 11ην π.μ.

[4] Νατουραλισταί, περὶ ὧν ἐνταῦθα γίνεται λόγος, καλοῦνται οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Νατουραλισμοῦ. Ὁ Νατουραλισμὸς (naturalismus) ἀποδίδεται ἑλληνιστὶ μὲ τὴν λέξιν φυσιοκρατία. Πρόκειται δηλαδὴ ἐν ὀλίγαις λέξεσι περὶ φιλοσοφικῆς θεωρίας, ἥτις ὡς μοναδικὴν ἀρχὴν τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ὄντων, φαινομένων καὶ γεγονότων ἀναγνωρίζει τὴν φύσιν. Διὰ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς θεωρίας ταύτης θεὸς εἶναι ἡ φύσις. Ἂς ἐξηγήσουν ὅμως οἱ κύριοι οὗτοι πῶς συμβαίνει ὥστε ὀστέα γυμνὰ καὶ ἀπεξηραμμένα νὰ ἀναβλύζουσιν ἰάματα καὶ μύρα πανεύοσμα;

[5] Βολταιρισταὶ καλοῦνται οἱ ὀπαδοὶ τῶν δοξασιῶν τοῦ Βολταίρου. Ὁ Βολταῖρος ὑπῆρξεν ὀνομαστὸς Γάλλος συγγραφεὺς καὶ ποιητὴς ἀκμάσας κατὰ τὸν ΙΗʹ (18ον) αἰῶνα. Ὑπῆρξε πολέμιος τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἔγραψε πολλὰ κατὰ τοῦ Κλήρου. Διὰ λόγους σκοπιμότητος οὐδέποτε ὡμολόγησεν ἑαυτὸν ἄθεον, ἀλλ’ οὔτε καὶ πιστόν. Εἰς τὰ συγγράμματά του ἔγραφεν· «Εἴμεθα ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι μηχαναί, ἀλλὰ σκεπτόμεναι μηχαναὶ δημιουργημέναι ἀπὸ τὸν αἰώνιον γεωμέτρην (l’ éternel géometre)». Ὁ Κλῆρος τῆς πατρίδος του κατεπολέμησε τὸν Βολταῖρον διὰ τὰ ἀντιχριστιανικὰ καὶ ἀντικληρικὰ κηρύγματά του. Εἰς τὰς παραμονὰς τοῦ θανάτου του ἐγένετο προσπάθεια συνδιαλλαγῆς του μετὰ τῶν θανασίμων ἐχθρῶν του, τῶν Κληρικῶν, ἀλλ’ ὁ Βολταῖρος ἀπέρριψε πᾶσαν πρότασιν. Ὀλίγον πρὶν ἐκπνεύσῃ τοῦ προσεκόμισαν πρὸς ὑπογραφὴν ὁμολογίαν πίστεως, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν ἀπέρριψε εἰπών· «Laissez moi monrir en paix!» (ἀφῆστε με νὰ πεθάνω ἐν εἰρήνῃ). Καὶ οὕτως ἀπέθανεν ὡς ἐχθρὸς τῆς εὐσεβείας καὶ τοῦ Κλήρου. Ἐν προκειμένῳ βολταιρισταὶ νοοῦνται οἱ κατ’ ἐπίφασιν Χριστιανοί, οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Ἱερὸν Κλῆρον.

[6] Βλέπε περὶ τούτου ἐν σελ. 181-183 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου.

[7] Τὸ ἐν λόγῳ ἐνσφράγιστον γράμμα τῶν ἐπιτρόπων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ προὐχόντων δημογερόντων τῆς πόλεως Σμύρνης τὸ ἐκδοθὲν πρὸς πίστωσιν τῆς γνησιότητος τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἀγαθαγγέλου, ἐπικεκυρωμένον μὲ τὴν ἐπιγραφὴν τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Σμύρνης Ἀθανασίου, ἔχει ὡς ἑξῆς:

†Ὁ Σμύρνης Ἀθανάσιος ἐπιβεβαιοῖ. «Δηλοποιεῖται διὰ τοῦ παρόντος δημοσίου ἐνδεικτικοῦ γράμματος, ὅτι κατὰ δικαίαν αἴτησιν τοῦ Καθηγουμένου Κυρίου Ἀγαθαγγέλου Ἱερομονάχου μετὰ τῶν συναδέλφων αὐτοῦ τοῦ Κοινοβίου Ἐσφιγμένου, διὰ γράμματος αὐτῶν ἐκδοθέντος τῇ δεκάτῃ τοῦ λήγοντος Φεβρουαρίου εἰς τὸ νὰ παραδώσωμεν πρὸς ἐπὶ τούτῳ ἀπεσταλμένου συναδέλφου αὐτῶν ὁσιολογιωτάτου Κυρίου Μακαρίου, ἐκ τῶν ἁγίων Λειψάνων τοῦ ἐν ταύτῃ τῇ πόλει πρὸ χρόνων καρατομηθέντος Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου, ὡς θεωρουμένου ἡμετέρου γνησίου ἀδελφοῦ καὶ συμμονάζοντος, διετάξαμεν διὰ συναινέσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιερέως Ἁγίου Σμύρνης Κυρίου Ἀθανασίου, τοὺς Κυρίους ἐπιτρόπους τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου καὶ παρέδωκαν ἐκ τῶν εἰς τὸ ταμεῖον τῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας ἁγίων Λειψάνων, ὄντων τοῦ ρηθέντος Νεομάρτυρος, τὴν τιμίαν δεξιὰν χεῖρα καὶ πόδα, τὴν μίαν πλευρὰν καὶ τὴν τιμίαν Κάραν, διὰ νὰ μεταφέρῃ ταῦτα εἰς τὸ ρηθὲν Κοινόβιον, ἅτινα ὁμολογοῦμεν καὶ βεβαιοῦμεν ἡμεῖς τε καὶ οἱ μνησθέντες ἐπίτροποι, ὅτι ἀναμφιβόλως καὶ ἀδιστάκτως γνήσια Λείψανα τοῦ μνησθέντος Νεομάρτυρος. Ὅθεν εἰς ἔνδειξιν ἐγένετο τὸ παρὸν δημόσιον ἔγγραφον, ὑπογεγραμμένον παρὰ τῶν μνησθέντων ἐπιτρόπων καὶ παρ’ ἡμῶν τῶν δημογερόντων, ἐπικυρωμένον δὲ καὶ παρὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου ἡμῶν Ἀρχιερέως, ἵνα ἔχῃ τὸ κῦρος καὶ τὴν ἰσχὺν ἐν παντὶ καιρῷ. Τῇ 29ῃ Φεβρουαρίου 1844, οἱ Δημογέροντες τῆς πόλεως Σμύρνης καὶ οἱ Ἐπίτροποι τοῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐν Σμύρνῃ, Ν. Μανδᾶς, Ἰωάν. Τζοκμαγιόπουλος, Ἰωάν. Μαϊμαροῦγλος, Νικόλαος Δ. Κούτπας, Δημήτριος Ταχμιντζῆς.» [Σφραγὶς τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου] [Σφραγὶς τοῦ κοινοῦ τῆς πόλεως Σμύρνης].