Κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην, ἥτις ἦτο ἡ κγ’ (23η) Ἀπριλίου, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτελεῖτο ἡ ἔνδοξος μνήμη τοῦ φαλαγγάρχου καὶ ἐξάρχου τῶν Μαρτύρων μεγαλάθλου Γεωργίου, συνέρρευσαν τὰ πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πάσης ἡλικίας καὶ τάξεως καὶ πολλοὶ τῶν ἑτεροδόξων, ἦσαν δὲ τόσον πολυάριθμοι, ὥστε ἐπληρώθη ὅλη ἡ αὐλὴ τοῦ Ναοῦ. Ἠσπάζοντο δὲ γονυκλινῶς καὶ εὐλαβῶς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου ἀνάπτοντες κηρούς. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς μετὰ τοῦ Κλήρου, ποιήσας λιτανείαν, ἦλθε πλησίον τοῦ ἁγίου μνημείου καὶ ἀνέγνωσεν εὐχὰς ὑπὲρ τὴν ἡμίσειαν ὥραν, δεόμενος τοῦ Ἁγίου ἵνα πρεσβεύῃ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Τὸν δὲ χιτῶνα τὸν αἱματωμένον ὡς καὶ τὸ ἐσώρρουχον τοῦ Ἁγίου ἔλαβεν ὁ πρῶτος ὑπηρέτης τοῦ ἡγεμόνος, τὰ ὁποῖα ἠγόρασε παρ’ αὐτοῦ ὁ κύρ Ἀθανάσιος. Ἔκοψε δὲ καὶ τὸν λιχανὸν δάκτυλον τοῦ Ἁγίου ὁ προαναφερθεὶς ὑπηρέτης, τὸν ὁποῖον ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐνδυμάτων τοῦ Ἁγίου λαβὼν ὁ αὐτὸς κὺρ Ἀθανάσιος ἐφύλαξεν αὐτὰ εἰς τὸ κατάλυμά του, εἰς τὸ βεζὴρ χάνι. Ὑπεσχέθη δὲ οὗτος εἰς τὸν Ἱεροδιδάσκαλον Γερμανὸν νὰ τοῦ τὰ παραδώσῃ, ἵνα φέρῃ αὐτὰ εἰς τὸ Κοινόβιον τοῦ Ἐσφιγμένου.

Ὁ δὲ Ἅγιος Σμύρνης ἔγραψεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Γρηγόριον τὸν Ε’, ὅστις ἐν τῷ μεταξὺ εἶχεν ἐπανέλθει εἰς τὸν θρόνον του καὶ ἐδήλωσε λεπτομερῶς πάντα τὰ περιστατικὰ τοῦ Μάρτυρος, τῆς ἐπιστολῆς δὲ ταύτης ἀντίγραφον ἔπεμψεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπερ ἀνέγνωσαν οἱ τοῦ Ὄρους Πατέρες. Ὅτε δὲ ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Γερμανὸς ἔμελλε νὰ ἀναχωρήσῃ, ἦλθε τὸ ἑσπέρας εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ κὺρ Ἀθανασίου, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἦσαν συνηθροισμένοι εἰκοσιπέντε ἔμποροι, ἄνδρες ἐλλόγιμοι. Ἐγερθεὶς δὲ ὁ Ἀθανάσιος ἤνοιξε τὸ κιβώτιον αὐτοῦ, ἵνα δώσῃ τὸν δάκτυλον τοῦ Μάρτυρος, τὸν ὁποῖον εἶχε τεθησαυρισμένον εἰς μικρὰν ἀργυρᾶν θήκην. Εὐθὺς δὲ ὡς ἤνοιξεν αὐτήν, ἐξῆλθεν εὐωδία τερπνὴ ἐκ τῆς θήκης καὶ ἔκθαμβος γενόμενος ἐβόησε λέγων· «Ἐλθέ, παπᾶ μου, ἐδῶ καὶ ἴδε». Πλησιάσας δὲ ὁ Γερμανὸς ἔλαβεν ἀνὰ χεῖρας τὸ κυτίον καὶ ἀνοίξας αὐτὸ ᾐσθάνθη τόσην εὐωδίαν, ὥστε ἐπληρώθη ὅλον τὸ οἴκημα. Ἔπειτα εἶπε πρὸς τοὺς ἐκεῖσε συνηθροισμένους ἐμπόρους μὲ φωνὴν σταθεράν· «Ὦ ἄθεοι! Τοῦτο, οὔτε αὐτὸς ὁ παπᾶς ἔλαβεν εἰς χεῖρας του οὔτε ἄλλος τις· ἐγὼ καθὼς τὸ ἠγόρασα ἀπὸ τὸν Τοῦρκον, τὸ ἔβαλα εἰς τὸ ἀργυροῦν αὐτὸ κυτίον καὶ τὸ ἐκλείδωσα· αὕτη λοιπὸν ἡ ἐδῶ εὐωδία πόθεν ἐξῆλθε;».