Εὐθὺς τότε ἠσπάσθη πρῶτον τὸν τόπον ὅπου εἶδε τὸν Ἅγιον ἱστάμενον, κατόπιν δὲ καλέσας τὸν πλοίαρχον διηγήθη εἰς αὐτὸν τὸ ἐνύπνιον, ἐκεῖνος δέ, ποιήσας τὸν σταυρόν του, ἐδόξασε τὸν Θεόν. Εὐχαριστῶν δὲ τὸν Ἅγιον, ἀνεκοίνωσε ταῦτα καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς ναύτας. Ὅθεν πάντες ηὐχαρίστησαν τὸν Ἅγιον καὶ ἔλαβον θάρρος. Μετ’ ὀλίγον ἡσύχασεν ἡ θάλασσα καὶ μετὰ τριῶν ὡρῶν ταξίδιον ἐλλιμενίσθησαν ἀσφαλῶς εἰς τὸν λιμένα τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων, ὁπόθεν ἔπεμψαν εἴδησιν εἰς τὸν Ἡγούμενον τοῦ Ἐσφιγμένου. Ὅτε δὲ ἐπλησίασαν εἰς τὴν Μονὴν ἐξῆλθεν ὁ Ἡγούμενος μετὰ τῶν Ἱερέων καὶ τῶν Διακόνων ἱεροφοροῦντες καὶ κρατοῦντες φῶτα καὶ θυμιάματα. Ὁμοίως ἐξῆλθον καὶ πάντες οἱ ἀδελφοί. Κρούοντες δὲ τοὺς κώδωνας καὶ λιτανεύοντες, παρέλαβον τὰ αἱματωμένα ἐνδύματα τοῦ Μάρτυρος. Ἠσπάζοντο δὲ ταῦτα μετ’ εὐλαβείας, δακρυρροοῦντες ἐκ τῆς χαρᾶς. Εἰσελθόντες εἶτα εἰς τὸν Ναὸν καὶ ποιήσαντες τὴν πρέπουσαν δοξολογίαν ἀπεθησαύρισαν τὰ μαρτυρικὰ ἱμάτια ἐν τῇ ἀποθήκῃ τῶν ἁγίων Λειψάνων.
Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἐσφιγμένου, Ἱεροδιάκονός τις, Γεράσιμος ὀνόματι, εὐλαβής, ἐκ συνεργίας τοῦ πονηροῦ, ἐλογίσθη κατὰ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαθαγγέλου, ὅτι ἐσώθη μόνον καὶ οὐχὶ ὅτι ἡγίασε, τοῦτο δὲ εἶπε καὶ εἰς ἄλλον τινὰ ἀδελφόν, ὅστις ἐκήρυττε καὶ ἀπεδείκνυεν ὅτι ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἡγίασεν. Ἐπειδὴ ὅμως, ὁ Γεράσιμος δὲν ἐπείθετο εἰς τοῦτο, ὁ ἄλλος ἐκεῖνος ἀδελφὸς τοῦ εἶπεν, ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας του θέλει τοῦ συμβῆ κακόν τι. Καὶ πράγματι, κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ὁ Ἱεροδιάκονος προσεβλήθη ὑπὸ ὀφθαλμοπόνου καὶ ἡ νόσος αὕτη ὁλονὲν ἐπεδεινοῦτο, μάλιστα δὲ ὅτε ἔμελλον νὰ τὸν χειροτονήσουν Ἱερέα τόσον ἐπλεόνασεν ὁ πόνος τῶν ὀφθαλμῶν του, ὥστε ἐφαίνετο ὡς τυφλός. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς ἰδὼν αὐτόν, εἶπεν· «Ἐγὼ τυφλὸν ἄνθρωπον Ἱερέα δὲν χειροτονῶ». Ὁ δὲ Ἱεροδιάκονος μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης ἐνόμιζεν ὅτι ὁ πόνος τῶν ὀφθαλμῶν του προῆλθεν ἐκ συμπτώσεως. Ἀλλ’ ὁ ρηθεὶς ἀδελφὸς τοῦ ἐνεθύμισε τότε ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔλεγε κατὰ τοῦ Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου, εἰπών· «Ἰδοὺ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν λόγων ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἔλεγες κατὰ τοῦ Ἁγίου». Τότε ὁ Ἱεροδιάκονος, ἐλθὼν εἰς ἑαυτὸν καὶ ἀναγνωρίσας τὸ σφάλμα του καὶ μετανοήσας ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας, ἐδέετο πρὸς τὸν Ἅγιον Ἀγαθάγγελον μετὰ θερμῶν δακρύων νὰ τὸν συγχωρήσῃ καὶ νὰ μεσιτεύσῃ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα τὸν ἐλεήσῃ καὶ ἰατρεύσῃ τοὺς ὀφθαλμούς του.