Τὴν δὲ Δευτέραν, ἥτις ἦτο ἡ τρίτη ἡμέρα τῆς καρατομήσεώς του, ἀπὸ πρωΐας ἤρχισαν νὰ συντρέχουν ἐκεῖ πολλοὶ Χριστιανοί, Ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι καὶ ἐξ αὐτῶν ἔτι τῶν ἐπισημοτέρων. Παρατηροῦντες δὲ τὸ ἅγιον Λείψανον, ἔβλεπον αὐτὸ ὄχι μόνον γλυκὺ καὶ ὡραῖον καὶ μὴ ἔχον σημεῖον θανάτου, διότι οὔτε κακοσμίαν, οὔτε ἐξόγκωσιν εἶχεν οὐδόλως, ἀλλὰ μάλιστα καὶ εὐωδίαν θαυμασίαν ἐξέπεμπε καὶ καθ’ ὅσον ἐπροχώρει ἡ ἡμέρα ἐπὶ τοσοῦτον καὶ ἡ εὐωδία ἐγίνετο ἐντονωτέρα. Τὸ γεγονὸς τοῦτο εἰς μὲν τοὺς Χριστιανοὺς ἐπροξένησε συντριβὴν καὶ μετάνοιαν, εἰς δὲ τοὺς ἀσεβεῖς φθόνον καὶ παράλογον κακίαν. Ὅθεν τινὲς ἐξ αὐτῶν, οἱ σκληρότεροι καὶ ἀπηνέστεροι, λαβόντες τὴν ἁγίαν Κάραν, ἐκύλισαν αὐτὴν ἐντὸς ἀκαθάρτου βορβόρου ἵνα ἀσχημίσωσιν αὐτὴν καὶ δυσωδιάσῃ. Ἀλλ’ ὤ τοῦ θαύματος! Ἀντὶ ἡ θεία τοῦ Ἁγίου Κάρα νὰ μεθέξῃ ἀπὸ τῆς δυσωδίας τῶν ἀκαθαρσιῶν, παρέλαβεν ὁ βόρβορος εὐωδίαν ἀπὸ τὴν ἁγίαν Κάραν, αὕτη δὲ ἔτι περισσότερον εὐωδίαζεν.
Τότε οἱ Χριστιανοὶ εἰς τόσην συντριβὴν καὶ μετάνοιαν ἦλθον, ὥστε καὶ ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης ἐὰν ἐδίδασκον αὐτοὺς ἐπὶ ὁλόκληρα ἔτη, τόσον καρπὸν σωτηρίας δὲν θὰ ἀπέφερον. Διότι ἔχθραι παλαιαὶ ἀδιάλλακτοι διελύοντο, ἐλεημοσύναι πλουσιοπαρόχως ἐδίδοντο, οἴκοι τῆς ἀνομίας, προσφιλεῖς πρότερον εἰς τοὺς ἁμαρτάνοντας ὑπάρχοντες βδεληκτοὶ εἰς αὐτοὺς καθίσταντο καὶ μὲ ἕνα λόγον ὅλοι προσέτρεχον μετὰ δακρύων εἱς τοὺς Πνευματικοὺς Πατέρας πρὸς ἐξομολόγησιν, ἀκόμη καὶ οἱ πρὸ πολλῶν ἐτῶν μὴ ἐξομολογηθέντες. Οἱ δὲ νατουραλισταί [4], βολταιρισταὶ [5] καὶ ἀθεϊσταὶ, ἔμειναν ἄλαλοι, μὴ ἔχοντες τὶ νὰ ἀπολογηθῶσιν εἰς τοὺς πιστεύοντας. Ἀπὸ δὲ τῆς πρωΐας τῆς Κυριακῆς οἱ πλέον εὐδιάλλακτοι ἐκ τῶν Ἀγαρηνῶν ἤρχισαν νὰ ἀποδίδωσιν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τρίχας ἢ τμήματα ἐκ τῆς ἁγίας Κάρας καὶ ὅ,τι ἠδύναντο. Κατ’ ἐκείνην δὲ τὴν ἡμέραν διεδόθη εἰς ὅλην τὴν πόλιν ἡ εἴδησις, ὅτι τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου μέλλει νὰ ριφθῇ εἰς τὴν θάλασσαν. Ὅθεν ὅλα τὰ πλοῖα τῶν Χριστιανῶν, μεγάλα καὶ μικρὰ καὶ αὐτὰ τὰ βασιλικά, ἔστρωσαν μὲ δίκτυα ὅλον τὸ ἐκεῖ μέρος τῆς θαλάσσης καὶ κατόπιν ἡτοιμάσθησαν νὰ σταθῶσιν ἔνοπλοι πάντες οἱ ἐντὸς τῶν πλοίων καθ’ ὅλην τὴν νύκτα. Ἀλλ’ ἡ θεία τοῦ Μάρτυρος ψυχὴ ἐμεσίτευσεν ἀσφαλῶς εἰς τὸν Παντοδύναμον Θεόν, νὰ μὴν ἀφήσῃ τὸ πρᾶγμα καὶ συμβῇ περιστατικόν τι πρόξενον λύπης, ἀλλὰ νὰ ἀπομείνῃ ἡ χαρὰ τὴν ὁποίαν ἐπροξένησεν ἡ ἄπειρος ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ εἰς τὰς καρδίας των.