Ἔλεγε δὲ χαμηλοφώνως· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». Ἡπλώθη δὲ ἡ φήμη ἀπὸ πρωΐας εἰς ὅλην τὴν πόλιν, ὅτι ἄνευ ἀναβολῆς σήμερον μέλλουν νὰ ἀποκεφαλίσουν τὸν Ἀγαθάγγελον ἔμπροσθεν τοῦ τζαμίου τοῦ κάστρου. Ὅθεν συνηθροίσθη ἐκεῖ τόσον πλῆθος λαοῦ πάσης ἐθνικότητος, ὥστε πολλοὶ ἠπόρησαν διὰ τὴν τόσην πληθὺν τῶν ἀνθρώπων. Πάντες δέ, ἀτενίζοντες πρὸς αὐτόν, ἔβλεπον τὸ πρόσωπόν του τόσον ὡραῖον, ὡς νὰ ὡμοίαζε πρὸς πρόσωπον Ἀγγέλου. Εἶχον δὲ αὐτὸν ἐστολισμένον ὡς νυμφίον, φέροντες αὐτὸν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης ὡς εἰς οὐράνιον παστάδα.

Ἀφοῦ δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἐξέδυσαν αὐτὸν καὶ τὸν ἐπρόσταξαν νὰ γονατίσῃ. Τότε ἐπῆγε πάλιν ὁ μιαρὸς πρῴην αὐθέντης του καὶ κύψας ὡμίλησεν εἰς τὸ οὖς του· ὁ δὲ Μάρτυς οὔτε κἂν ἐστράφη νὰ τὸν ἴδῃ. Ἔπειτα ἦλθε πλησίον του καὶ εἷς νομοδιδάσκαλος τῆς πλάνης αὐτῶν καὶ κύψας ἔμπροσθέν του τοῦ ἔλεγε· «Λυποῦμαι, τέκνον μου, νὰ τοὺς ἀφήσω νὰ σὲ θανατώσουν, ἀλλ’ ἐλθὲ μετ’ ἐμοῦ νὰ σὲ κρύψω καὶ κατόπιν νὰ σὲ ὁδηγήσω νὰ φύγῃς, νὰ ὑπάγῃς ὅπου θέλεις καὶ ἔχε τὴν πίστιν σου». Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς οὔτε εἰς αὐτὸν ἐπρόσεξεν οὐδόλως, ἀλλ’ ἔχων τὸν νοῦν του προσηλωμένον εἰς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του ἐστραμμένους πρὸς τὴν γῆν, προσηύχετο νοερῶς. Ἁπλώσας δὲ τὸν λαιμόν του μὲ προθυμίαν, εἶπεν εἰς τοὺς δημίους μὲ φωνὴν ἔντονον· «Κτυπᾶτε!» Τότε ἐπρόσταξεν ὁ ἀρχηγός των νὰ τὸν κτυπήσωσιν, εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν ἐκτείνας τὸ ξίφος ἀπέκοψε τὴν ἁγίαν του κεφαλὴν τῇ ιθ’ (19ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, ἡμέρᾳ Σαββάτῳ, ὥρᾳ πέμπτῃ τῆς ἡμέρας, διανύοντος τότε τοῦ Ἁγίου τὸ δέκατον ἕνατον ἔτος τῆς ἡλικίας του.

Τότε, ὅλα τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν ἐδόξαζον τὸν Θεὸν χειροκροτοῦντες καὶ εὐφημοῦντες μεγάλως τὸν κλεινὸν Αὐτοῦ Νεομάρτυρα, ἀποδεικνύοντες οὕτω τὴν μεγάλην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν τῆς καρδίας των, τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγιος, ὡς εἴπομεν, προεγνώρισεν. Οἱ δὲ μισόχριστοι Ἀγαρηνοί, φθονοῦντες τὴν δόξαν τῶν Χριστιανῶν, εἶχον ἑτοίμους τοὺς βαφεῖς μὲ ξύλινα ἀγγεῖα πλήρη ὕδατος καὶ ἐπρόσταξαν αὐτοὺς νὰ ρίψουν τοῦτο ἐπὶ τοῦ αἵματος τοῦ Ἁγίου, ἵνα τὸ ἀποπλύνωσιν, ὥστε οἱ Χριστιανοὶ νὰ μὴ λάβωσιν ἐξ αὐτοῦ πρὸς ἁγιασμόν των· ἀλλ’ ὕστερον μετενόησαν κτηνωδῶς διὰ τὴν ἀνοησίαν των. Διότι αὐτοὶ μὲν ἐζημιώθησαν ἱκανὴν ποσότητα χρημάτων μὲ τὸ νὰ μὴ πωλήσωσιν ἐκ τοῦ αἵματος τοῦ Μάρτυρος, ὅπερ ἔρρεε κρουνηδόν, οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἔλαβον ἐξ αὐτοῦ κατ’ ἄλλον τρόπον, τὸν ὁποῖον ἀκούσατε.