Τότε ὁ Νικόλαος ἤνοιξεν ὀλίγον τὴν θύραν, ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς ἐγερθεὶς μὲ τόσην χαρὰν ἀνεπήδησεν, ὥστε ἅπαντες οἱ ἐντὸς τῆς φυλακῆς, ἀκούσαντες τὸν θόρυβον, ἔστρεψαν τὰ βλέμματά των πρὸς τὸν Ἅγιον. Ἀποχαιρετήσας λοιπὸν αὐτοὺς διηυθύνθη πρὸς τὴν θύραν, οἱ δὲ δύο ἐκεῖνοι Χριστιανοὶ παρεκάλουν αὐτὸν τὰ μεσιτεύσῃ εἰς τὸν Θεὸν νὰ παύσῃ ἡ συμφορὰ τῶν θανατικῶν ποινῶν. Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως· «Μὴ μὲ κολάζετε, Χριστιανοί ἐγὼ εἶμαι ὁ ἁμαρτωλότερος πάντων τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ κάμω τοιαύτην αἴτησιν, σεῖς δὲ μᾶλλον προσευχηθῆτε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας μου». Τοιαύτην δὲ ταπείνωσιν διετήρησεν ὁ ἀείμνηστος μέχρι τέλους.

Ἀνοίξαντες δὲ τὴν θύραν οἱ ὑπηρέται τοῦ διαβόλου, ἥρπασαν τὸν Μάρτυρα μετ’ ὀργῆς καὶ ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν πολὺ σφιγκτά, τὸν ἔφεραν εἰς τὸ κριτήριον, ὅπου ἐξετάσαντες καὶ πάλιν αὐτὸν τὸν εὗρον ἔτι σταθερώτερον εἰς τὴν Πίστιν του καὶ τὴν ἀπόφασίν του. Ὅθεν λέγουν πρὸς αὐτόν· «Ὁ αὐθέντης σου λέγει, ὅτι τοῦ ἔκλεψες ἓν ὡρολόγιον, δύο ζεύγη πιστόλια καὶ δύο χιλιάδας γρόσια· δὸς αὐτὰ εἰς ἡμᾶς καὶ ἡμεῖς θὰ σὲ ἀναβιβάσωμεν εἰς πλοῖον νὰ ὑπάγῃς εἰς τὴν Ρωσίαν». Ταῦτα εἶπον μὲ τὴν πρόθεσιν νὰ δοκιμάζουν αὐτόν· ὁ δὲ Ὁσιομάρτυς ἀπεκρίθη· «Περὶ τῶν ὅσων λέγει ὁ ψεύστης ἐκεῖνος δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποκριθῶ, διότι καὶ σεῖς οἱ ἴδιοι γνωρίζετε τὴν ἀλήθειαν, περὶ δὲ τῆς εἰς Ρωσίαν ἀποδράσεώς μου, ἐὰν ἐγὼ ἤθελον νὰ ὑπάγω ἐκεῖ, δὲν ἠρχόμην ἐδῶ πρὸς σᾶς ἑκουσίως». Μὲ τὴν τοιαύτην σύντομον ἀπόκρισιν, τὴν μὲν συκοφαντίαν τοῦ ἐπαράτου πρῴην αὐθέντου του διεσκέδασε, τὴν δὲ γενναιότητα τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν σταθερότητα τῆς γνώμης του ἐνεργῶς ἐφανέρωσεν. Ὅθεν ἀπελπισθεὶς ὁ κριτὴς τῆς ἀδικίας, ὅτι ἦτο δυνατὸν νὰ μεταστραφῇ ὁ Μάρτυς εἰς τὴν ἀσέβειαν, ἐξέδωκε κατ’ αὐτοῦ τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν τῆς ἀποτομῆς του καὶ οὕτως ἔλαβον αὐτὸν οἱ δήμιοι καὶ τὸν ἔφερον μὲ φωνὰς πολλὰς καὶ ἀλαλαγμοὺς ἔμπροσθεν τοῦ ἰσὰρ τζαμισί, ἤτοι τζαμίου τοῦ κάστρου.

Ὅταν δὲ ἦλθον ἐκεῖ, πλῆθος λαοῦ τῆς πόλεως, ἀκολουθοῦντες, παρεκίνουν αὐτόν, οἱ ἄνομοι, νὰ προσκυνήσῃ τουρκιστί, νὰ προσφέρῃ δηλαδὴ λατρείαν εἰς τὸν σατανᾶν. Ὁ δὲ Μάρτυς οὔτε κἂν ἀνέλυψεν οὐδόλως ἵνα ἴδῃ αὐτούς, ἀλλ’ εἶχε προσηλωμένα τὰ ὄμματα εἰς τὸ μέρος τῆς καρδίας του, τὸν δὲ νοῦν του εἰς τὴν προσευχήν.