Τότε οἱ προεστῶτες ἥρπασαν εὐθὺς τὸν Σταυρὸν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν ἐπέπληττον κολακευτικῶς μετὰ τοῦ κριτοῦ, λέγοντες νὰ ἔλθῃ δῆθεν εἰς ἑαυτὸν καὶ νὰ εἴπῃ τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεώς των. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἐκβαλὼν καὶ παρουσιάσας καὶ τὴν Εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως ὕψωσεν αὐτὴν εἰπὼν μὲ λαμπρὰν φωνήν· «Οὕτως ἀνέστη ὁ Κύριός μου Ἰησοῦς Χριστός καὶ οὕτω θέλει ἀναστήσει καὶ ἐμὲ καὶ τοὺς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν· σᾶς δὲ καὶ τὸν προφήτην σας θέλει καταδικάσει εἰς τὰ βάθη τῆς αἰωνίου κολάσεως. Τότε οἱ ὑπηρέται ἥρπασαν ἀμέσως καὶ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα ἀπὸ τὰς χεῖρας, τοῦ Μάρτυρος, ὁ δὲ κριτὴς εἶπε μὲ προσποιημένην ἡμερότητα· «Αὐτὸ τὸ παιδίον εἶναι τεταραγμένον, διὰ τοῦτο μεταφέρατέ το εἰς ἄλλην οἰκίαν καὶ παρακινήσατε αὐτὸ μὲ δῶρα πολλὰ καὶ ὑποσχέσεις, ἵνα ἔλθῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του». Τότε ἠγέρθησάν τινες τῶν παρακαθημένων, οἱ παρ’ αὐτῶν πεπαιδευμένοι καὶ πιστοὶ εἰς τὴν θρησκείαν των, καὶ παραλαβόντες τὸν Ὁμολογητὴν ἔφερον αὐτὸν εἰς ἄλλο οἴκημα καλέσαντες καὶ ἄλλους δεινοὺς εἰς τὸ λέγειν καὶ ἤρχισαν νὰ κολακεύουν αὐτὸν μὲ διαφόρους, τρόπους καὶ νὰ λέγουν· «Μήπως, παιδίον, ἐτρελλάθης; Ἤ μήπως δὲν ἔχεις χρήματα καὶ διὰ τοῦτο κάμνεις αὐτά;». Ὁ δὲ Ὁμολογητὴς ἀπεκρίθη· «Ὄχι, μὴ γένοιτο! Ἐγὼ καὶ τὸν νοῦν μου ἔχω σῶον καὶ χρημάτων ἀνάγκην δὲν ἔχω· ἀλλὰ θέλω νὰ ἀναλάβω τὴν Πίστιν μου, τὴν ὁποίαν ἀπατηλῶς καὶ δυναστικῶς μοῦ ἐπήρατε».

Ἤρχισαν τότε οἱ μιαροὶ νὰ κολακεύωσι τὸν Μάρτυρα μὲ διαφόρους τρόπους, ὑποσχόμενοι πολλά· ἔφερον ἔμπροσθέν του σωροὺς χρυσῶν νομισμάτων, ἐνδύματα χρυσοκέντητα, ὅπλα ἐγκεκοσμημένα διὰ χρυσοῦ καὶ ἐξηκολούθουν νὰ λέγουν· «Ἡμεῖς ἐτρέφαμεν διὰ σὲ ἄλλας ἐλπίδας, διότι σὲ ἀγαπῶμεν ὑπερβολικά, διότι εἶσαι νέος χαριτωμένος καὶ ἐσκεπτόμεθα νὰ σὲ καταστήσωμεν, μὲ τὸν καιρόν, ἡγεμόνα. Ἔχομεν δὲ ἑτοίμην διὰ σὲ ὡραιοτάτην καὶ πλουσίαν νύμφην». Ἐπίσης ὑπέσχοντο μεγαλοπρεπῆ παλάτια, πλοῦτον πολὺν καὶ ἄλλα πολύτιμα τῆς παρούσης ζωῆς. Εἰς δὲ τὴν μέλλουσαν ὑπέσχοντο, ὅτι ὁ προφήτης θέλει τοῦ δώσει ἑπτὰ ἀγγλικὰ κοράσια, πιλάφι, βούτυρον, γάλα, μέλι καὶ ἄλλα ὡραιότατα φαγητὰ πάμπολλα. Μὲ τοιαύτας φαντασιοκόπους ὑποχέσεις προσεπάθουν νὰ παρασύρουν αὐτὸν εἰς τὴν πλεκτάνην των, ἐπὶ μίαν ὁλόκληρον ὥραν, ὁ δὲ Ὁμολογητὴς ἐσιώπα, ἔχων τὸν λογισμόν του εἰς τὴν εὐχήν· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ οὐδὲ κατ’ ἐλάχιστον ἤκουσε τὰς βεβήλους αὐτῶν κενοφωνίας.