Ἀλλ’ ὁ Ἡγούμενος παρέκαμψεν ὅλα τὰ ἑμπόδια, διότι πέμψας ἔφερε τὸν ρηθέντα Γρηγόριον αὐθημερὸν εἰς τὴν Μονὴν καὶ οὕτως ἔλαβε τὰς καταλλήλους ὁδηγίας. Ἔπειτα κατέπεισαν καὶ τὸν πλοίαρχον νὰ παραμείνῃ μέχρι τῆς Δευτέρας τῆς Διακαινησίμου, καὶ οὕτως ἔλαβον τὸν καιρὸν καὶ ἡτοιμάσθησαν.

Πρὸς δὲ τὸ ἑσπέρας τῆς Δευτέρας ἐνέδυσεν ὁ Ἡγούμενος τὸν Ἀγαθάγγελον τὸ μέγα καὶ Ἀγγελικὸν Σχῆμα ποιήσας αὐτὸν Μεγαλόσχημον, ἠσπάσθησαν δὲ αὐτὸν οἱ ἀδελφοί, κατὰ τὸ ἔθος, μετὰ δακρύων, δεόμενοι τοῦ Κυρίου νὰ τὸν ἐνισχύσῃ εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀθλήσεως. Περὶ δὲ ὥραν τετάρτην τῆς νυκτὸς ἀνῆλθον εἰς τὸ πλοῖον συνοδευόμενοι ὑπὸ τοῦ Ἡγουμένου καὶ τῶν ἐγκριτωτέρων ἀδελφῶν καὶ εὐθυδρομήσαντες ἔφθασαν εἰς τὸν κόλπον τῆς Σμύρνης. Ὁ δὲ Ἀγαθάγγελος, ἐνῷ τὰς παρελθούσας ἡμέρας ἦτο περιχαρής, κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, ὡς ἠγέρθη ἐκ τοῦ ὕπνου, ἦτο σκυθρωπὸς καὶ περίδακρυς. Τοῦτον ἠρώτησεν ὁ Γερμανὸς διὰ τὸ αἴτιον τῆς λύπης του, ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Εἶδον ἐν ὁράματι τὸν Ὁσιομάρτυρα Εὐθύμιον (τὸν πρῶτον δηλαδὴ ἐκ τῶν τεσσάρων Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων τοῦ ὁποίου τὸ ἅγιον Λείψανον ἦτο ἀποτεθησαυρισμένον εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω), ὅστις ἀφοῦ μὲ ἐνηγκαλίσθη, μὲ ἠσπάσθη, καὶ μοὶ εἶπεν ὅτι ἔφθασεν ὁ καιρός· τώρα λοιπὸν διαλογίζομαι ὅτι ὅταν χωρισθῇ ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὸ σῶμα, πῶς θέλω λυτρωθῆ ἀπὸ τὰ ἐναέρια τελώνια, ὅπου μέλλει νὰ ἐξετασθῶ διὰ τὰς πολλάς μου ἁμαρτίας; Ταῦτα στοχαζόμενος θλίβομαι». Λέγει τότε ὁ Γερμανὸς εἰς τὸν Ὁσιομάρτυρα Ἀγαθάγγελον· «Ἡ μὲν ὀπτασία εἶναι ἀληθινή, ὁ δὲ στοχασμός σου εἶναι τοῦ πονηροῦ, ἵνα σὲ φέρῃ εἰς δειλίαν, διότι τὰ ἐναέρια τελώνια δὲν τολμῶσι νὰ πλησιάσωσιν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνην, ἥτις ἀναχωρεῖ κατόπιν μαρτυρικοῦ θανάτου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἀγαθάγγελος ᾐσθάνθη χαρὰν μεγάλην.

Κατὰ δὲ τὴν Κυριακὴν τοῦ Θωμᾶ, πρὸς τὸ ἑσπέρας, ἠγκυροβόλησαν εἰς τὴν Σμύρνην· ἀδελφοὶ δέ τινες τῆς Μονῆς, εὑρισκόμενοι τότε ἐκεῖ δι’ ὑπόθεσιν τοῦ Κοινοβίου, καὶ μαθόντες τὴν ἔλευσιν αὐτῶν, ἦλθον καὶ τοὺς ὑπεδέχθησαν χαρμοσύνως. Ἐξελθόντες δὲ ὅ τε Ὁσιομάρτυς Ἀγαθάγγελος καὶ ὁ Γερμανὸς ἐκ τοῦ πλοίου, ἀνεπαύθησαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἐπιτρόπου τῆς Μονῆς Κωνσταντίνου, Προσκυνητοῦ, ὅστις μάλιστα, μαθὼν τὸν σκοπὸν τοῦ νέου, ὑπερεχάρη, διότι ἠξιώθη νὰ ὑποδεχθῇ εἰς τὸν οἶκον του τοιοῦτον πιστὸν φίλον τοῦ Χριστοῦ καὶ φιλοφρόνως ἐπεριποιεῖτο αὐτούς, χωρὶς καθόλου νὰ δειλιάσῃ ἂν καὶ ἦτο δημογέρων τοῦ Κοινοῦ κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο.