Ἡτοίμασαν λοιπὸν ὅλα τὰ ἀναγκαῖα ἐφόδια, ὡς καὶ ἐνδύματα ὀθωμανικά. Τὴν δὲ Πέμπτην πρωΐ, καθ’ ἣν συνέρχεται τὸ κριτήριον, ξυρίσαντες τὸν Ἀγαθάγγελον ἐνέδυσαν αὐτὸν τὰ τῶν Ἀγαρηνῶν ἱμάτια· μόνον δὲ τὸ καλούμενον παραμάνδυον ἔρραψαν εἰς τὸ ὄπισθεν μέρος τοῦ ἔσωθεν χιτῶνος, ἔδωσαν δὲ εἰς αὐτὸν καὶ σταυρὸν ξύλινον ἁγιορείτικον καὶ Εἰκόνα χαρτίνην τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, ὅπως ὑψώσῃ αὐτὰ ἐνώπιον τοῦ κριτηρίου, κατὰ τὴν ὥραν τῆς ὁμολογίας αὐτοῦ. Ὅπως πράγματι καὶ ἔπραξεν. Ἔπειτα προσευξάμενοι ἠσπάσθησαν αὐτὸν δακρυρροοῦντες. Εἶπε δὲ, ὁ Ἀγαθάγγελος εἰς τὸν ἐπίτροπον τῆς Μονῆς Κωνσταντῖνον. «Ὅταν μὲ θανατώσωσι, τὸ Λείψανόν μου νὰ σταλῇ εἰς τὸ Κοινόβιον τοῦ Ἐσφιγμένου, πρὸς παραμυθίαν τῶν ἀδελφῶν». Ἐξῆλθε δὲ τοῦ οἰκήματος μὲ τόσην χαρὰν καὶ ἀνδρείαν, ὥστε μὲ δύο πηδήματα διέβη τὴν αὐλὴν τοῦ οἴκου ἐκείνου, ἥτις ἦτο λίαν εὐρύχωρος, αὐτὸς δὲ ἐξηντλημένος ἐκ τῆς πολλῆς νηστείας καὶ προσευχῆς. Τὰ δὲ γύναια τοῦ οἴκου ἐκείνου, ἰδόντα ἄνωθεν τὸ πήδημα, ἐβόησαν δακρυρροοῦντα· «Ὤ χαρὰ εἰς τὴν ἀνδρείαν τοῦ νέου καὶ προθυμίαν του!».

Ἦτο δὲ τότε ὥρα τρίτη τῆς ἡμέρας, καθ’ ἣν ἀπελθὼν ἀνῆλθε κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸ κριτήριον· ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν ἔτυχε νὰ εὑρίσκεται ἐκεῖ ὁ μέγας κριτής, ἐπειδὴ ἦτο ἀσθενής, περιέμενεν ἔξω μέχρι τῆς ἑβδόμης ὥρας. Ἰδὼν δὲ ὅτι ὁ κριτὴς δὲν ἔμελλε νὰ ἔλθῃ κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, εἰσελθὼν παρουσιάσθη εἰς τὸν υἱὸν τοῦ κριτοῦ ἐπίτροπον καὶ πρόεδρον ὄντα τοῦ πονηροῦ συνεδρίου. Ἐρωτηθεὶς δὲ τὶ ἐζήτει, ἀπεκρίθη, ὅτι εἶχε διαφορὰν μὲ τὸν Μεχμὲτ Καπετάνιον, τὸν πρῶτον του αὐθέντην καὶ ἐπεθύμει νὰ τὸν προσκαλέσωσιν ἵνα κριθῇ μετ’ αὐτοῦ. Ἀποστείλαντες λοιπὸν ἀνθρώπους ἔφερον ἐκεῖνον εἰς τὸ κριτήριον. Ἐρωτηθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος παρὰ τοῦ κριτοῦ νὰ εἴπῃ ποίαν διαφορὰν εἶχον, ἀπεκρίθη θαρραλέως· «Ἐγώ, αὐθέντα, ὅταν τὸ πρῶτον προσελήφθην εἰς τὴν ἐργασίαν τοῦ ἀνθρώπου τούτου ἤμην Χριστιανός· αὐτὸς δέ, ἀφοῦ μὲ ἐπλάνησε διὰ τῆς βίας μὲ τὰς πανουργίας του, μὲ ἐτούρκευσεν· ἐγὼ ὅμως εἶμαι πάλιν Χριστιανὸς, καὶ πιστεύω εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ὁμολογῶ Θεὸν ἀληθινόν». Ἐλέγξαντες δὲ αὐτὸν οἱ παρακαθήμενοι κολακευτικῶς, τὸν συνεβούλευον νὰ εἴπῃ ὅτι ἡμάρτησεν· ὁ δὲ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς, ἐκβαλὼν ἀμέσως τὸν Σταυρὸν ἐκ τοῦ στήθους του καὶ ὑψώσας αὐτὸν ἐνώπιον το συνεδρίου, εἶπε μεγάλη τῇ φωνῇ εἰς τουρκικὴν διάλεκτον· «Τοῦτο εἶναι τὸ ὅπλον τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ· τοῦτο ἔχει νὰ σώσῃ καὶ ἐμὲ καὶ πάντας τοὺς Χριστιανούς, σᾶς δὲ θέλει καταδικάσει».