Προσευχηθέντες δὲ μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως, ἐπανῆλθον εἰς τὴν οἰκίαν των. Τὴν ἑπομένην νύκτα εἶδε τὸ παιδίον καθ’ ὕπνον, ὅτι Μοναχός τις, ἄνωθεν αὐτοῦ ἱστάμενος, ἔθηκε τὴν χεῖρα ἐπὶ τὴν κυρτωθεῖσαν καὶ πάσχουσαν αὐτοῦ ράχιν καὶ εἶπε· «Μὴ κλαῖε, ἐγὼ σὲ ἰατρεύω». Τὴν ἐπαύριον ἠγέρθη τὸ παιδίον καί, ὤ τοῦ θαύματος! περιεπάτει χωρὶς νὰ αἰσθάνεται οὐδένα πόνον. Ὅταν δὲ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν σχολὴν ἠρωτήσαμεν καὶ ἡμεῖς τοῦτο περὶ τοῦ τρόπου τῆς ἰάσεως καὶ διεβεβαίωσεν εἰς ἡμᾶς τὸ γεγονός, ρητῶς καὶ λεπτομερῶς, δοξάζον τὸν Θεὸν καὶ τὸν θαυματουργὸν Ἅγιον Μακάριον. Ἕτερον δὲ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Μακαρίου εἶναι τοῦτο.
Γυνή τις χήρα Ζενοῦ (Ζηνοβία) καλουμένη καὶ κατοικοῦσα εἰς τὴν ἐνορίαν τῆς ἐπάνω Ἁγίας Μαρίνης, ἐθρηνολόγει λυπουμένη διὰ τὸν υἱὸν αὐτῆς, διὰ τὸν ὁποῖον ἔμαθεν ὅτι ἀναχωρήσας ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξηφανίσθη. Ἐκ τῆς ὑπερβολικῆς ὅμως λύπης της ἀνεφάνη κακὸν καὶ ὀλέθριον ἀπόστημα ὑπὸ τὸν πόδα αὐτῆς, τὸ ὁποῖον προσπαθήσασα νὰ θεραπεύσῃ διὰ γυναικείων ἰατρικῶν, κατέστησε χειρότερον καὶ δὲν ἠδύναντο οὔτε οἱ ἰατροὶ νὰ τὴν θεραπεύσωσιν. Ἀπελπισθεῖσα λοιπὸν καὶ μάλιστα ἀφ’ οὗ ὁ χειροῦργος εἶπεν εἰς αὐτὴν ὅτι πρέπει νὰ κοπῇ ὁ πούς, ἐὰν προτιμᾷ τὴν ζωὴν καὶ φρίξασα εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦτο, ἀπεφάσισεν ὅπως καταφύγῃ εἰς τὸν ἀκίνδυνον καὶ ἀλάνθαστον ἰατρὸν Ἅγιον Μακάριον. Ἀπόδειξις δὲ τῆς πρὸς αὐτὸν εὐλαβείας καὶ τῆς πίστεως τῆς γυναικὸς ταύτης εἶναι ὅτι μετέβη ἕως ἐκεῖ πεζῇ, πατοῦσα διὰ μὲν τοῦ ἑνὸς ποδὸς αὐτῆς διὰ τῶν δακτύλων, διὰ δὲ τοῦ ἑτέρου διὰ τῆς πτέρνας, ἵνα ἀναπαυθῇ. Ἐβάδιζεν οὕτω ἀπὸ πρωΐας μέχρις ἑσπέρας, ὡς ἡ ἰδία, παρ’ ἡμῶν ἐρωτηθεῖσα, ὡμολόγησε. Μετὰ τόσους λοιπὸν κόπους καὶ μόχθους φθάσασα ἐκεῖ, ἔμεινε τρία ἡμερονύκτια· καίτοι δὲ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν αὐτῆς ἄπρακτος, ὅμως μιμηθεῖσα τὴν εὐαγγελικὴν ἐκείνην χήραν, ἥτις δὲν ἔπαυσε νὰ ἐνοχλῇ τὸν κριτὴν ἕως ὅτου ἐδίκασε τὴν ὑπόθεσιν αὐτῆς, οὐδόλως ἐψυχράνθη, οὐδὲ ἀπηλπίσθη, ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον ηὔξησε τὴν πίστιν αὐτῆς καὶ τὴν ἐλπίδα, παρακαλοῦσα μετὰ θερμῶν δακρύων καὶ διὰ νηστειῶν καὶ ἀγρυπνιῶν ἐπικαλουμένη τὴν τοῦ Θεοῦ ἀγαθότητα. Διότι οὕτως ἀπαιτεῖ ὁ Δικαιοκρίτης Θεὸς πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν αἰτήσεων ἡμῶν. Πρὸς δὲ τοὺς λέγοντας μετ’ ἀδιαφορίας καὶ ἀπιστίας, ὅτι ἐνῷ παρακαλοῦσι τὸν Θεὸν ἢ Ἅγιον τινὰ ἐξαιτούμενοι χάριν, βοήθειαν ἢ ἀγαθόν τι, οὐδόλως εἰσακούονται, ἀποκρινόμεθα, ὅτι αἴτιον τούτου εἶναι ἡ ἀπιστία αὐτῶν καὶ ὁ δισταγμὸς περὶ τῆς ἐπιτεύξεως τῶν αἰτουμένων. Ἀλλ’ ἂς ἐπανέλθωμεν εἰς τὸ προκείμενον.