Καὶ πράγματι, ἅμα τῇ ἐπικλήσει τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, τὸ πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξῆλθεν ἀπὸ τῆς νεάνιδος, ἥτις οὕτως ἀπηλλάγη καὶ ἀνέλαβεν ἐντελῶς κατὰ τὰς φρένας αὐτῆς, κατὰ πάντα δὲ καλῶς ὑγίαινε δοξάζουσα καὶ εὐλογοῦσα τὸν Θεὸν καὶ τὸν θεράποντα Αὐτοῦ Ἅγιον Μακάριον. Τοῦτο εἶναι τὸ δεύτερον θαῦμα, τὸ ὁποῖον γράφομεν κατὰ συνείδησιν, ὡς ἠκούσαμεν αὐτὸ παρὰ τοῦ αὐτόπτου μάρτυρος Ὁσιωτάτου Πνευματικοῦ Πατρὸς Νικηφόρου καὶ παρὰ τῆς προαναφερθείσης τιμίας καὶ ἀξιοπίστου θείας τῆς ἰαθείσης νεάνιδος. Ἀλλ’ ἀκούσατε, ὦ εὐσεβέστατοι καὶ εὐλαβέστατοι Χριστιανοί, καὶ ἕτερον.
Εἰς τὴν ἐνορίαν τῆς ἐπάνω Ἁγίας Κυριακῆς κατῴκει ράπτης τις ὀνομαζόμενος Νικόλαος τοῦ Παρασκευᾶ, ἔχων γυναῖκα Μπατολιὰν (Ὑπατίαν) καλουμένην, ὅστις εἶχε παραμείνει ἐπ’ ἀρκετὸν καιρὸν εἰς τὴν ξένην, ὅπου ἀσθενήσας, ἐπανῆλθεν εἰς Χίον. Ἔκειτο δὲ κλινήρης ἐπὶ ἑπτὰ περίπου μῆνας ταλαιπωρούμενος καὶ ὑπὸ τῆς ἀσθενείας καὶ ἐξ ὑπερβολικῆς, πτωχείας. Καίτοι ὅμως πτωχός, προσεκάλεσεν ἐμπειρότατόν τινα ἰατρὸν τῆς πόλεως, Μαρῖνον Κλάδον ὀνομαζόμενον, ὅστις προθύμως μὲν ἐπεσκέφθη αὐτόν, ἀλλ’ εἰς οὐδὲν τοῦτον ὠφέλησε, καθὸ δεινῶς πάσχοντα ἐκ τῆς ἀνιάτου νόσου τῆς ὑδρωπικίας, τελευταῖον δὲ καὶ ἐγκατέλειψεν αὐτὸν διογκωθέντα ἤδη καὶ εἰς τὸ χεῖλος τοῦ θανάτου εὑρισκόμενον. Ἀπελπισθεῖσα λοιπὸν ἡ ταλαίπωρος αὐτοῦ γυνή, ἀπεφάσισε νὰ καταφύγῃ εἰς τὸν ἄμισθον καὶ ἀλάνθαστον ἰατρόν, τὸν Ἅγιον Μακάριον καὶ εὐθὺς προσεκάλεσε εἰς τὸν οἶκον της τὸν προειρημένον Πνευματικὸν Πατέρα Νικηφόρον, ὅστις εἶχεν ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου, διὰ τοῦ ὁποίου πολλὰ καὶ μεγάλα εἰς πολλοὺς ἐτέλεσε θαύματα.
Οὗτος λοιπὸν ἐλθὼν πρὸς τὸν ἀνιάτως νοσοῦντα καὶ παρὰ τῶν ἰατρῶν ἀπηλπισμένον Νικόλαον, τὴν ὀγδόην τοῦ Μαρτίου, παραμονὴν τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καὶ τελέσας ἁγιασμόν, ἐσταύρωσεν αὐτὸν καθ’ ὅλον τὸ σῶμα καὶ ἐπευξάμενος ἀπῆλθεν. Ὁ δὲ ἀσθενῶν τοσοῦτον ταχέως καὶ ἐντελῶς ἀνέλαβε τὰς σωματικὰς αὐτοῦ δυνάμεις, ὥστε κατὰ τὴν ἑπομένην ἐγερθεὶς ἐκ τῆς κλίνης παρευρέθη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἵνα ἀκροασθῇ τὴν θείαν Λειτουργίαν.