Τοῦτο δὲ ἀκούσασα αὕτη εἶπε· «Μὴ τὸν φέρετε, μὴ τὸν φέρετε, τί τὸν θέλετε ἐκεῖνον τὸν μάγον; Τὶ τὸν προσκαλεῖτε νὰ ἔλθῃ ἐδῶ; Δὲν τὸν εὑρίσκετε». Ἐκ τῶν λόγων τούτων αἱ περὶ αὐτὴν Μοναχαὶ ἠννόησαν, ὅτι ἔπασχεν ὑπὸ ἀσθενείας οὐχὶ σωματικῆς ἀλλὰ δαιμονικῆς, διότι πνεῦμα ἀνθρώπου οὐδόλως δύναται νὰ γνωρίζῃ τὰ μακρὰν ὄντα καὶ γινόμενα. Καὶ πράγματι ἡ σταλεῖσα ἵνα προσκαλέσῃ τὸν Ἱερομόναχον Νικηφόρον ἀδελφὴ δὲν εὗρεν αὐτὸν εἰς τὴν ἐν τῇ πόλει οἰκίαν του, διότι εὑρίσκετο εἰς τὸ χωρίον Νένητα. Τότε ἡ γυνὴ ἐκείνη ἔσπευσεν ἐκεῖ πρὸς συνάντησίν του, καθ’ ὁδὸν ὅμως συνήντησε τὸν Πνευματικὸν ἐπιστρέφοντα εἰς τὴν πόλιν. Ὡς δὲ ἐκεῖνος ἤκουσε παρ’ αὐτῆς τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν προσεκαλεῖτο εἰς τὸ Μοναστήριον, μετέβη παρευθὺς ἐκεῖ περὶ τὴν ἑνάτην ὥραν τῆς ἡμέρας.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὸ Μοναστήριον, εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον εἰς τὸ ὁποῖον ἔκειτο ἡ ἀσθενὴς καὶ εὑρὼν ἐντὸς αὐτοῦ τὰς πλείστας τῶν ἀδελφῶν παρακαλούσας μετὰ θερμῶν δακρύων τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτῆς ἐκινήθη εἰς οἶκτον διὰ τὴν ἀθλιεστάτην κατάστασιν τῆς πρῴην σεμνοτάτης καὶ πραοτάτης νεάνιδος. Συμπεραίνων δ’ ἐκ τῶν φαινομένων, ὅτι τὸ πάθος αὐτῆς προήρχετο ἐξ ἀκαθάρτου καὶ πονηροῦ πνεύματος, ἤρχισε νὰ ἀναγινώσκῃ ἐν κατανύξει τοὺς ἐξορκισμούς. Ἐνθυμηθεὶς δὲ ὅτι Μοναχή τις, εἶχεν ἕνα τῶν δακτύλων τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, ἐζήτησεν αὐτὸν κρυφίως, πνευματικῷ δὲ τῷ τρόπῳ δέσας αὐτὸν εἰς τὸ ἄκρον τοῦ μανδηλίου αὐτοῦ, ἐπέθηκεν ἐπὶ τῆς πασχούσης, νοερῶς προσευχόμενος καὶ τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου ἐπικαλούμενος καὶ λέγων καθ’ ἑαυτόν· «Πάτερ σεβασμιώτατε καὶ φιλανθρωπότατε, εἰ εὗρες χάριν παρὰ Θεοῦ, δέομαί σου καὶ παρακαλῶ τὴν συμπαθητικήν σου διάθεσιν, δεῖξον σημεῖον μέγα τῆς ἁγιότητός σου καὶ ἀπομάκρυνον ἀπὸ τῆς πασχούσης ταύτης τὸ πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον πνεῦμα». Τοὺς λόγους δὲ τούτους ἀφοῦ ἐπανέλαβε πολλάκις ὁ Ἱερομόναχος καὶ Πνευματικὸς Νικηφόρος, ὤ τοῦ θαύματος! Πρὸς μεγίστην ἔκπληξιν τῶν παρισταμένων ἀδελφῶν ἀνηγέρθη ἡ νεᾶνις καὶ ἐκάθησεν ἥσυχος καὶ ἀτάραχος, αὐτὴ ἥτις πρὸ ὀλίγου ἦτο παράφρων καὶ μαινομένη καὶ ἐβόησε λέγουσα· «Φεῦ! Πόσον μοῦ πονεῖ ἡ καρδία! Πόσον ἀνυπόφορος δυσωδία ἐξέρχεται ἐκ τοῦ στόματός μου!». Ὁ δὲ Πνευματικὸς ἀνέκραξε· «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ».