Λησμονήσασα ὅμως, νὰ λύσῃ καὶ νὰ παρατηρήσῃ τὴν ἐκ πληγῶν κεκαλυμμένην χεῖρα τοῦ θυγατρίου της ἔπεμψεν αὐτό, κατὰ τὸ σύνηθες, εἰς τὸν εἰρημένον χειροῦργον Δομίνικον, ὅστις λύσας τοὺς ἐπιδέσμους καὶ ἰδὼν τὰς πληγὰς ἰατρευμένας ἐξεπλάγη καὶ εἶπεν· «Ἀκατανόητον! Αὐταὶ ἐκλείσθησαν ὅλαι». Ἀκολούθως ἡ μήτηρ τοῦ κορασίου ἠρώτησε τὸν χειροῦργον τὶ ζητεῖ διὰ τοὺς κόπους του, ἀλλ’ ἐκεῖνος οὐδεμίαν πληρωμὴν ἐζήτησεν, οὐδὲ ὀβολὸν ἔλαβεν. Ὅτε δὲ μετά τινα καιρὸν ἡ μήτηρ τοῦ κορασίου ἔπεμψε διὰ τούτου φιλοδώρημά τι πρὸς τὸν ἰατρόν, παρατηρήσας ἐκεῖνος καὶ πάλιν τὴν χεῖρα τοῦ κορασίου, ἐδόξασε τὸν Θεόν, καθὼς καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ ἅπαντες οἱ αὐτόπται μάρτυρες τοῦ θαύματος τούτου.
Εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Καλλιμασιᾶς Μοναχή τις, Ματρῶνα καλουμένη, ἔκειτο ἀσθενὴς εἰς τὸ κελλίον της, τὴν ὁποίαν ἐπεσκέπτετο καὶ ἐπεριποεῖτο προθύμως φιλάνθρωπός τις γυνή, Μαροῦκα τοῦ Γιάκουμου ὀνομαζομένη, μετὰ τῆς ἀνεψιᾶς αὐτῆς Ἀγγεροῦς, δεκατετραετοῦς τότε τὴν ἡλικίαν, διότι αἱ ἄλλαι Μοναχαί, ἔκ τινος δεισιδαιμονίας καὶ προλήψεως, ἐφοβοῦντο νὰ εἰσέλθωσιν εἰς τὸν κελλίον τῆς ἀσθενούσης. Τὴν ἑσπέραν λοιπὸν τοῦ Σαββάτου τοῦ Ἀσώτου, κατὰ τὸ ἔτος ͵αωθ’ (1809), τὸ πρῶτον ἔτος δηλαδὴ ἀπὸ τῆς ἀνακομιδῆς τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, ἡ προαναφερθεῖσα νεᾶνις, ἐν ᾧ ἤνοιξε τὴν θύραν τοῦ κελλίου τῆς πασχούσης, εἶδε φάντασμα φρικτὸν καὶ τρομερὸν καὶ τοσοῦτον ἐφοβήθη, ὥστε μετὰ βίας ἠδυνήθη νὰ φύγῃ ἐκεῖθεν καὶ νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν οἰκίαν της. Ἐπειδὴ δὲ ᾐσθάνετο δεινοὺς καὶ ὀδυνηροὺς κτύπους εἰς τὴν καρδίαν, προσεκλήθη καὶ ἡ Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Ματρῶνα Ἀντωνάκαινα καὶ ἄλλαι ἀδελφαί, αἵτινες διὰ προσευχῶν, ραντίσματος ἁγιασμοῦ καὶ ἐπιθέσεως ἐπ’ αὐτῆς ἁγίων Λειψάνων, καθησύχασαν αὐτήν.
Περὶ τὸ μεσονύκτιον, βλέπουσαι αἱ Μοναχαί, ὅτι ἡ νεᾶνις ἐφώναζεν, ὡς νὰ ἦτο ἔξω φρενῶν καὶ ἐξύβριζε καὶ ἐβλασφήμει, ἐκάλεσαν τὸν Πνευματικὸν αὐτῆς, Ὁσιώτατον Ἱερομόναχον Νικηφόρον [1], εὑρισκόμενον εἰς τὴν πόλιν τῆς Χίου, ἐπιστήθιον φίλον τοῦ Ἁγίου Μακαρίου ὑπάρξαντα, ἵνα ὑπάγῃ εἰς τὸ Μοναστήριον μεθ’ ἁγίων Λειψάνων καὶ ψάλῃ ἁγιασμοὺς ὑπὲρ τῆς πασχούσης.