Ἅπαντες οἱ ἐν Χίῳ ἰατροὶ προσεπάθησαν νὰ θεραπεύσωσιν αὐτὴν ἢ ὅσον ἦτο δυνατὸν νὰ τὴν ἀνακουφίσωσιν, ἀλλ’ εἰς μάτην. Ἀφοῦ δὲ ἐπὶ ἓν ἔτος παρηκολουθήθη ὑπὸ τῶν ἰατρῶν, χωρὶς νὰ ἴδῃ οὐδεμίαν βελτίωσιν καὶ βλέπουσα ὅτι πᾶσα ἀνθρωπίνη ἐνέργεια εἶναι ἀνωφελής, ἀπεφάσισε νὰ καταφύγῃ πρὸς τὸν θαυματουργὸν Ἅγιον Μακάριον. Μεταφερθεῖσα λοιπὸν ἐτοποθετήθη ἐπὶ τοῦ χαριτοβρύτου τάφου τοῦ ἀλανθάστου τούτου ἰατροῦ, ἔνθα ὁ ἱερατεύων ἔψαλεν ὑπὲρ αὐτῆς παράκλησιν καὶ ἐσταύρωσεν αὐτὴν διὰ τῶν ἁγίων Λειψάνων. Ἀφοῦ δὲ τὴν ἐπανέφερον εἰς τὴν οἰκίαν της, τὴν ἐπιοῦσαν ἠθέλησε νὰ ἐγερθῇ καὶ νὰ περιπατήσῃ.
Τότε, ὤ τοῦ θαύματος! Ἡ χθὲς καὶ πρῴην παράλυτος, βοηθουμένη ὑπὸ τοῦ ἀνδρός της, περιεπάτησεν ὀλίγον ἐντὸς τῆς οἰκίας καὶ ἔπειτα ἐκάθισεν· ἡ δὲ ἀδελφή της, ἥτις εἰσήρχετο ἵνα λάβῃ φόρεμά τι, προφθάσασα καὶ ἰδοῦσα τὸ ἀπροσδόκητον τοῦτο, ἐξεπλάγη καὶ θρηνοῦσα μεγαλοφώνως ἐκ τῆς χαρᾶς της ἔλεγε· «Δόξα σοι ὁ Θεός!». Τοῦτο δὲ ἀκούσαντες καὶ ἡμεῖς ἐσπεύσαμεν πρὸς τὴν ἰαθεῖσαν, ὅπως διὰ τῶν ἰδίων μας ὀφθαλμῶν πληροφορηθῶμεν καὶ βεβαιωθῶμεν. Εὑρόντες δὲ αὐτὴν καθημένην, ἀλλ’ ὄχι ἐντελῶς ἀναλαβοῦσαν, εἴπομεν· «Ὀλίγην πίστιν εἶχες, ὡς φαίνεται, καὶ ὀλίγην ἔλαβες τὴν ὑγείαν· ὕπαγε λοιπὸν ἐκ νέου μετὰ τελείας πίστεως καὶ θὰ λάβῃς βεβαίως πλήρη τὴν θεραπείαν σου». Οὕτω καὶ ἐγένετο· διότι πεισθεῖσα εἰς τοὺς λόγους ἡμῶν, ἐθεραπεύθη ἐντελῶς διὰ τῆς βαθυτάτης καὶ τελείας της πίστεως. Ὅταν δὲ ἐμάθομεν τοῦτο ἐπεσκέφθημεν αὐτὴν ἐκ δευτέρου καὶ εὕρομεν αὐτὴν πληρέστατα ὑγιαίνουσαν καὶ βαδίζουσαν ὡς ἀπολύτως ὑγιᾶ. Καὶ ἀληθῶς ἐξεπλάγημεν, ὡς καὶ ὁ Ἱερεὺς τοῦ Ἁγίου Πέτρου καὶ τὸν Παντοδύναμον Θεὸν συνεδοξάσαμεν. Διηγήθημεν δὲ τοῦτο τὸ θαῦμα κατόπιν ἐκείνου τῆς πονούσης κατὰ τὸν πόδα, πρὸς καταισχύνην ἀπίστων τινῶν καὶ φλυάρων. Ἀλλ’ ἕτερον θαῦμα προσθέτομεν εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ Αὐτοῦ θεράποντος Ἁγίου Μακαρίου.
Μαροῦκα, ἡ σύζυγος τοῦ Ματθαίου Μελερέ, κατοικοῦντος εἰς τὴν ἐνορίαν τῆς μητροπολιτικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἶχε μεταξὺ τοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ τῆς ρινὸς συρίγγιον ὑπὲρ τὰ εἰκοσιπέντε ἔτη. Μὴ δυνηθέντων δὲ τῶν ἰατρῶν κατ’ ἀρχὰς νὰ θεραπεύσωσι τὴν πληγήν, ἡ γυνὴ ὑπέφερεν αὐτήν, ἕως ὅτου κατὰ τὸν Δεκέμβριον μῆνα ἐχειροτέρευσε καθ’ ὑπερβολὴν καὶ τόσον ἐφλογίσθη, ὥστε ὅλον τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἐξωγκώθη καὶ ἐφαίνετο, ὅτι ἔμελλε νὰ χυθῇ ὁ ὀφθαλμὸς αὐτῆς· οὐδεμίαν δὲ ἀνάπαυσιν ἠδύνατο νὰ εὕρῃ ἐκ τῶν σφοδρῶν καὶ ἀδιαλείπτων πόνων.