Οἱ δυστυχεῖς αὐτοῦ γονεῖς ἔπραξαν ὑπὲρ, αὐτοῦ ὅ,τι ἠδυνήθησαν, ἀλλ’ εἰς μάτην. Ὅθεν ἀπελπισθέντες ἀπὸ πάσης ἀνθρωπίνης βοηθείας, ἀπεφάσισαν νὰ καταφύγωσι καὶ αὐτοὶ πρὸς τὸν θαυμάσιον καὶ ἄμισθον ἰατρὸν Ἅγιον Μακάριον. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦσαν εἰς ἄκρον ἐνδεεῖς καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ φέρωσι τὸν πάσχοντα υἱόν των εἱς τὸν Ἅγιον Πέτρον, ἐδέοντο ἐνθέρμως καὶ ἐπεκαλοῦντο τὴν βοήθειαν καὶ θαυματουργὸν χάριν τοῦ χριστομιμήτου καὶ θείου ἰατροῦ Μακαρίου καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι καὶ τὸ ταλαίπωρον τέκνον των, τὸ ὁποῖον, ἀκαταπαύστως δεόμενον, ἔλεγεν· «Ἅγιέ μου Μακάριε, κάμε καὶ ἐμὲ παλληκάρι!». Νύκτα δέ τινα, ἐν ᾧ ἐκοιμᾶτο, ἐξυπνῆσαν αἴφνης, ἐφώναζεν ἔντρομον· «Μαμούνας! μαμούνας!». Εὐθὺς δὲ μετ’ ὀλίγον ἀνέκραξεν· «Ὄχι, ἀλλ’ εἶναι ὁ Ἅγιος Μακάριος», ἐν ᾧ οὔτε εἶδεν, οὔτε ἐγνώρισε ποτὲ αὐτόν. Τὰ ἴδια ταῦτα συνέβησαν καὶ κατὰ τὴν ἑπομένην νύκτα καὶ κατὰ τὴν τρίτην τοιαύτην, μετὰ τὴν ὁποίαν, ἀφοῦ ἐξημέρωσεν, ἐφάνη εἰς αὐτὸ δύναμίς τις ἐπελθοῦσα καὶ οὕτως, ἐγερθέν, περιεπάτησεν ὀλίγον ἐντὸς τῆς οἰκίας, τὴν ἐπιοῦσαν περιεπάτησεν ἀκόμη περισσότερον καὶ τελευταῖον ἐστερεώθησαν αἱ βάσεις αὐτοῦ καὶ τὰ σφυρὰ καὶ περιεπάτει κατὰ τὸ γεγραμμένον καὶ ἔτρεχεν ὡς τὰ ἄλλα παιδία χαῖρον καὶ ἀναπέμπον μετὰ τῶν γονέων αὐτοῦ εὐχαριστίας πρὸς τὸν Πανοικτίρμονα Θεὸν καὶ τὸν θεράποντα αὐτοῦ Ἅγιον Μακάριον, ὅστις μετὰ ταῦτα ἐπετέλεσε καὶ τὸ ἑξῆς θαῦμα.
Ὁ ἐν τῷ Παλαιοκάστρῳ τῆς πόλεως Χίου κατοικῶν Κωνσταντῖνος Μπῖλος, τοῦ ὁποίου ἡ σύζυγος ὀνομάζεται Μαρία, μεταξὺ ἄλλων τέκνων ἐγέννησε τελευταῖον καὶ τέκνον, ὅπερ ὠνόμασε Πέτρον, τοῦ ὁποίου ὁ εἷς τῶν ποδῶν ἦτο, ὡς οἱ τοῦ προαναφερθέντος ἱερόπαιδος Γεωργίου, ἀναίσθητος, μελανὸς καὶ ξένος καὶ τὸ παραδοξότερον μίαν σπιθαμὴν μικρότερος τοῦ ἑτέρου. Ἐσύρετο λοιπὸν καὶ τὸ παιδίον τοῦτο ὡς τετράποδον διὰ τῶν γονάτων καὶ τῶν χειρῶν. Ἡ δὲ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ μάμμη, νομίζουσαι, ἐκ δεισιδαιμονίας, ὅτι τὸ ἐλάττωμα τοῦτο ἦτο σημεῖον τοῦ Ἁγίου Συμεών, ὡς πολλαὶ ἔγκυοι γυναῖκες φρονοῦσιν ὅτι συμβαίνει εἰς τὰ τέκνα ἐκείνων, αἵτινες ἐργάζονται τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς αὐτοῦ, ἀφ’ οὗ κατέφυγον πρὸς τὸν Ἱερέα τοῦ Ναοῦ τούτου τοῦ Ἁγίου, ἐστράφησαν ἔπειτα πρὸς τοὺς ἰατροὺς καὶ ἰδίως πρὸς τὸν περίφημον Βουνούσην, ἐμπειρικὸν μέν, ἀλλὰ κατὰ πολὺ ἐπιτήδειον ὡς πρὸς τὰ στρεβλώματα καὶ τὰ σπασίματα.