Τὴν ιγ’ (13ην) Ἀπριλίου οἱ Ἑβραῖοι, ἀγοράσαντες ἀντὶ ὀκτακοσίων γροσίων τὸ θεῖον Λείψανον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἔσυρον τοῦτο ἀλαλάζοντες ἐπὶ τῶν λιθοστρώτων δρομίσκων τοῦ Φαναρίου, μέχρις ὅτου ἀποκαμόντες ἔρριψαν αὐτὸ ὑβρίζοντες εἰς τὴν θάλασσαν. Τότε ὁ δήμιος ἐπιβὰς ἀκατίου ἔσυρε διὰ σχοινίου τὸ ἅγιον Λείψανον μέχρι τῶν μέσων τοῦ Κερατίου Κόλπου καὶ ἐκεῖ προσδέσας μέγαν λίθον εἰς τὸν λαιμὸν τούτου καὶ διατρυπήσας ἐπανειλημένως τὸ σῶμα διὰ μαχαίρας διὰ νὰ καταβυθισθῇ, ἀφῆκε τοῦτο καὶ ἀνεχώρησεν.
Παρὰ ταῦτα ὅμως, θέλων ὁ στεφοδότης Χριστὸς νὰ δοξάσῃ καὶ νεκρὸν τὸν Ἅγιον, ἐχαρίτωσε τόσον τὸ ἱερὸν αὐτοῦ Λείψανον, ὥστε ἀναδυθὲν τοῦτο ἀφ’ ἑαυτοῦ ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς θαλάσσης, παρ’ ὅλον τὸ βάρος τοῦ προσδεδεμένου λίθου καὶ ὑπὸ τῶν κυμάτων παραρριπτόμενον προσήγγισεν εἰς ἑλληνικόν τι πλοῖον ὑπὸ ρωσικὴν σημαίαν. Ἀναγνωρισθὲν τότε ὑπὸ τῶν ναυτῶν, ἀνεσύρθη κρυφίως τὴν νύκτα καὶ μετὰ πάσης σπουδῆς μετεφέρθη ὑπὸ τοῦ Κεφαλλῆνος πλοιάρχου Μαρίνου Σκλάβου εἰς τὴν Ὀδησσὸν τῆς Ρωσίας. Ἐκεῖ ἄσηπτον καὶ ἄοσμον διατηρούμενον, ὡς βεβαιοῦσι τὰ ὑπὸ τῶν ρωσικῶν ἀρχῶν καταρτισθέντα πρωτόκολλα, ἐνεταφιάσθη μετ’ αὐτοκρατορικῆς μεγαλοπρεπείας εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν βαθυτάτῃ συγκινήσει ἁπάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσίας. Κατὰ δὲ τὸ ἔτος ͵αωοα’ (1871), ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῆς πεντηκονταετηρίδος τοῦ ὑπὲρ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Ἑλλάδος Ἀγῶνος, ἀνεκομίσθη τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου τούτου Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’ Λείψανον ἐξ Ὀδησσοῦ εἰς Ἀθήνας μετὰ βασιλικῆς πομπῆς καὶ μεγαλοπρεποῦς παρατάξεως καὶ κατετέθη ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Μητροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ εὔσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων, σκέπαζε ἐσαεὶ ἐν εἰρήνῃ καὶ εὐσεβείᾳ τὴν Ἁγίαν Σου Ἐκκλησίαν καὶ σῷζε τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.