Δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ μέριμνα πλούτου, ἀλλὰ φρίκη καὶ τρόμος· δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ εὐημερία, ἀλλὰ μέγας σκοτασμός· δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ χορός, ἀλλὰ θρῆνος· δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ νεότητος φαντασία, ἀλλὰ ἐν τῷ ᾅδη ἐξορία· δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ παρακάλεσις ἐν ἐκείνῃ τῇ φοβερᾷ ὥρᾳ, ἀλλὰ δικαία καὶ ἀκριβὴς ἀνταπόδοσις. Ἐὰν ἐποίησας ἐδῶ εἰς τοὺς πτωχοὺς συμπάθειαν, καλοὶ μάρτυρες εἰς τὸν Χριστὸν καὶ παρακαλεσταὶ διὰ σὲ οἱ ἐλεηθέντες παρὰ σοῦ πένητες, οἱ ὀρφανοὶ καὶ αἱ χῆραι, οἱ ξένοι καὶ οἱ τυφλοὶ καὶ οἱ ἀδύνατοι, οἱ ἐν ἐρήμοις καὶ ἐν φυλακαῖς καὶ ἐν ἐξορίαις. Μεγάλοι σου βοηθοὶ οὗτοι τότε θέλουν γίνει, ὑποδεικνύοντες εἰς τὸν Χριστὸν ὅσα εἰς αὐτοὺς ἔχεις δώσει, ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα αὐτοὺς ἐσκέπασας καὶ ἔθρεψας καὶ ἀνέπαυσας, ὡς ἀδελφοὺς ὄντας τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἐὰν εἷς ἀδελφὸς ἠδυνήθη πολλάκις νὰ παρακαλέσῃ βασιλέα διὰ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, πόσῳ μᾶλλον, ὅταν παρακαλῇ πλῆθος ἀδελφῶν.
Ὅτι δὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζει ὁ Χριστὸς ἐκεῖ τοὺς πένητας ἐν τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, ἄκουσον Αὐτοῦ λέγοντος πρὸς τοὺς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ τότε παρισταμένους· «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου» καὶ ὑποδεικνύοντος εἰς αὐτοὺς διὰ τοῦ δακτύλου τοὺς ἐκεῖ καθημένους πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ πένητας. Ποῖος ἆρα θέλει εἶναι ἄξιος καὶ μακάριος κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν, ὅτε πάντες οἱ Ἄγγελοι καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρέμωσι, νὰ ὀνομασθῇ ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ; Πόσων θησαυρῶν, πόσων στεφάνων, πόσου πλούτου εἶναι ὑψηλοτέρα ἡ τοιαύτη φωνή; Τίνες ἆρα εἶναι ἐκεῖνοι, ἵνα μακαρίσωμεν αὐτούς, οἵτινες κατὰ τὴν φρικτὴν ὥραν ἐκείνην τῆς Κρίσεως ἔρχονται θαρρετῶς μὲ παρρησίαν ἄφοβον, ὡς Πατέρα γνήσιον τὸν Χριστὸν ἀκριβῶς γνωρίζοντες καὶ τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ὡς υἱοὺς καὶ φίλους θέλει ὑποδεχθῆ, ὡς καθαρῶς δουλεύσαντας αὐτὸν καὶ φυλάξαντας αὐτοῦ τὰς ἐντολάς; Τίς ἄρα ἐκεῖνος ὁ τρισμακάριος, τὸ ὁποῖον βλέπων ὁ Χριστός, ἐπὶ θρόνου καθήμενος, εἰσερχόμενον πρὸς αὐτὸν θέλει ὑποδεχθῆ καὶ ὑπαντήσει αὐτὸν μὲ ἱλαρὸν πρόσωπον, καὶ περιχαρὲς βλέμμα, καὶ εὐμενῆ παρρησίαν καὶ ὡς ἀπὸ χρόνου καὶ ἀπὸ ξένης ἐρχόμενον υἱὸν καὶ φίλον καταφιλήσῃ, καὶ τοιαῦτα πρὸς αὐτὸν εἴπῃ; «Φίλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ, καλῶς ἦλθες ὁ τροφεύς μου, ὁ ξενοδόχος μου, ὁ σκεπαστής μου, εὐχαριστῶ τῆς προαιρέσεώς σου, καὶ δὲν λησμονῶ τῆς ἀγάπης σου· ἐνθυμεῖσαι τὰ ὅσα ἀγαθά μοι ἐποίησας; Γνωρίζεις πῶς με ἀνέπαυσας εἰς τὸν οἶκόν σου;».