Σκληρὸν τὸ πέραμα, ἀλλὰ ὅλοι δι’ αὐτοῦ ἀπερχόμεθα· στενὴ καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδός, ἀλλὰ πάντες δι’ αὐτῆς διερχόμεθα. Πικρὸν καὶ δεινὸν τὸ ποτήριον, ἀλλὰ πάντες αὐτὸ καὶ οὐχὶ ἄλλο πίνομεν. Μέγα καὶ ἀνεκδιήγητον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον, καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ τὸ διηγηθῇ εἰς ἡμᾶς· ὅτι φρικτὰ καὶ φοβερὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα τότε βλέπει ἡ ψυχή, ἀλλὰ οὐδεὶς ἀπὸ ἡμᾶς ταῦτα γνωρίζει, εἰμὴ μόνον ἐκεῖνοι οἱ ἀπερχόμενοι.
Δὲν βλέπεις, εἰπέ μοι, ὁπόταν πρὸς τελευτῶντας Ἀδελφοὺς καὶ ψυχορραγοῦντας παρακαθήμεθα, ποῖα φοβερὰ βλέπομεν τότε γινόμενα; Πῶς ταράσσονται καὶ στενάζουσι; Πῶς ἱδρώνουσι ψυχρὸν καὶ πικρὸν ἱδρῶτα, ὅπως οἱ θερισταὶ ὅταν θερίζουσι; Πῶς τοὺς ὀφθαλμοὺς περιστρέφουσιν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ; Πῶς μερικοὶ τρίζουσι τοὺς ὀδόντας καὶ τρομάσσουν; Πῶς ταράσσονται καὶ τὰς τρίχας αὐτῶν ἀνασπῶσι; Πῶς ἐκ τῆς κλίνης σηκώνονται, καὶ θέλοντες νὰ φύγουν δὲν δύνανται, διότι βλέπουσιν ἐκεῖνα, ὅπου οὐδέποτε εἶδον, καὶ ἀκούουσιν ἐκεῖνα, ὅπου οὐδέποτε ἤκουσαν, καὶ παθαίνουσιν ἐκεῖνο, ὅπου οὐδέποτε ἔπαθον; Ζητοῦσι τὸν λυτρούμενον καὶ οὐδεὶς λυτρώνει αὐτούς· ζητοῦσι τὸν συνοδεύοντα καὶ οὐδεὶς ὁ συνοδεύων· παρακαλοῦσι, καὶ οὐδεὶς ὁ τολμῶν· τοὺς ὁποίους βλέποντες ἡμεῖς θρηνοῦμεν καὶ κλαίομεν, καὶ κρατοῦντες τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ ἀσπαζόμενοι βρέχομεν διὰ τῶν δακρύων μας καὶ σφογγίζομεν τὸν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου αὐτῶν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀσπαζόμεθα, τὴν δὲ γλῶσσαν φλεγομένην δροσίζομεν δι’ ὕδατος· τὰ ὠτία ἡμῶν πλησιάζοντες ἵνα τῶν μικρῶν λογίων αὐτῶν ἀκούσωμεν, εἶτα καὶ ἐρωτῶμεν αὐτοὺς λέγοντες· «Πῶς βλέπεις σεαυτόν, ἀδελφέ; Μὴ φοβοῦ, ὅτι φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Θεός».
Ταῦτα πρὸς αὐτοὺς λέγοντες, καὶ τὰ στήθη διὰ τῶν δακρύων βρέχομεν, καὶ τὴν καρδίαν κατακαιόμεθα, ὅτε ταῦτα λέγομεν. Δὲν ὑπάρχει εἰς ἡμᾶς τότε ἔρως πονηρός, δὲν ὑπάρχει τότε φροντὶς χρημάτων καὶ φαγητῶν. Ἀλλὰ βλέποντες τὸ μέγα τοῦ θανάτου Μυστήριον, τρέμομεν, καὶ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν κινοῦμεν καὶ τὸ ὄμμα στυγνάζοντες, ἑαυτοὺς ταλανίζομεν, οὐαί, οὐαὶ εἰς ἡμᾶς, λέγοντες, ὁπόταν πρὸς ἡμᾶς ἀποτεινόμενος ὁ ἀπερχόμενος, ὅλους ἡμᾶς ἀποχαιρετᾷ καὶ λέγει· «Ὑγιαίνετε, ἀδελφοί μου καλοί, ὑγιαίνετε, καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ κατὰ τὴν ὥραν ταύτην ἀναστάντες προσεύξασθε· ὅτι εἰς ὁδὸν νῦν μακρὰν ἀπέρχομαι, εἰς τὴν ὁποίαν οὐδέποτε ἐπεριπάτησα καὶ εἰς χώραν ξένην, ὅπου οὐδεὶς ἐκεῖ μὲ γνωρίζει· καὶ εἰς κόσμον φοβερόν, ἐκ τοῦ ὁποίου οὐδεὶς ἐπέστρεψε.