Μετέστησαν τῆς μάνδρας καὶ στενάζουσι τὰ πρόβατα· ἀφῆκαν τὴν φωλεὰν ἡμῶν καὶ βοῶμεν ὡς μικρὰ αὐτῶν πουλία. Ἐχωρίσθη τὸ μέλος καὶ λυποῦνται τὰ λοιπὰ μέλη. Δακρύομεν, ὅτι τῆς συνοδείας σας ἐχωρίσθημεν. Στενάζομεν ὅτι τοὺς χαρακτῆράς σας δὲν βλέπομεν. Ὀδυνώμεθα, ὅτι οὕτως ἔξαφνα ἁρπαζόμεθα. Ὀδυρόμεθα, ὅτι καὶ ἡμεῖς ταχέως ἀπερχόμεθα. Λυπούμεθα, ὅτι τῆς ἀρετῆς σας ἐνθυμούμεθα. Τοὺς ὀφθαλμοὺς περιστρέφομεν, καὶ τὴν ἀγάπην σας δὲν βλέπομεν. Δακρύομεν, ὅτι καὶ τὰ ζῷα δακρύουσιν ἐπὶ τῷ χωρισμῷ τῶν ὁμοφύλων αὐτῶν. Ὀδυρόμεθα, ὅτι καὶ οἱ βόες μουγγρίζουν ἐκζητοῦντες τοὺς ὁμοζύγους αὐτῶν· καὶ χελιδόνες βοῶσιν ἁρπαζομένων τῶν πουλίων αὐτῶν· καὶ ἄρνες κράζουσι, χωριζομένων τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν. Ὅτι, ἐὰν καὶ εἰς σᾶς εἰς συμφέρον ὁ θάνατος ἐγένετο, ἀλλὰ εἰς ἡμᾶς λύπην ἐποιήσατο. Τὸ ἰδικόν σας μαρτύριον ἔγινεν εἰς σᾶς ἐπιθυμητόν, ἀλλὰ εἰς ἡμᾶς ἔγινε θλῖψις. «Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν Ὁσίων αὐτοῦ» (Ψαλμ. ριε’ 6) καὶ «θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός» (Ψαλμ. λγ’ 22). Διὸ καὶ ἔλεγεν ὁ Προφήτης· «ἵνα τί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ; ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με» (Ψαλμ. μη’ 6). Ὅτι ἔρχεται ἡμέρα καὶ ὥρα, ἀδελφοί· ἔρχεται καὶ δὲν θέλει λείψει· ὅταν ἀφήσῃ ὁ ἄνθρωπος πάντα καὶ πάντας, καὶ ἀπέλθῃ μόνος καὶ μεμονωμένος, γυμνὸς καὶ ἀβοήθητος, ἀσυνόδευτος καὶ ἀνέτοιμος καὶ ἀπαρρησίαστος. Οὐαὶ τότε εἰς αὐτόν, ἐὰν τότε εἰς ἀμέλειαν εὑρεθῇ εἰς ἡμέραν, ὅπου δὲν γινώσκει, καὶ ὥραν ὅπου δὲν περιμένει· εἰς ὅσον χαίρεται καὶ θησαυρίζει, εἰς ὅσον εὐημερεῖ καὶ δὲν μεριμνᾷ διὰ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ.
Ἔρχεται ἔξαφνα μία ὥρα, ἀδελφοί, καὶ ὅλα παύουσι· μικρὸς πυρετὸς καὶ πόνος, καὶ ὅλα εἰς οὐδὲν λογισθήσονται· μία νύξ βαθεῖα καὶ σκοτεινὴ καὶ ὀδυνηρά, καὶ φέρεται ὡς κατάδικος ἐκεῖ ὅπου τὸν ὑπάγωσι. Πολλῶν σοι, ἄνθρωπε, τῶν ὁδηγῶν ἡ ἀνάγκη, πολλῶν σοι τῶν βοηθῶν καὶ εὐχῶν ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς σου. Μέγας τότε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος, μέγα τὸ μυστήριον καὶ ἡ περίστασις· μεγάλη ἡ διάβασις πρὸς ἐκεῖνον τὸν κόσμον. Διότι, ἐὰν εἰς ξένην χώραν ἀπερχόμενοι ἔχομεν ἀνάγκην ὁδηγῶν, πόσον περισσότερον ἔχομεν ἀνάγκην τούτων, ὅταν ὑπάγωμεν εἰς τὸν ἀπέραντον αἰῶνα, ἐκ τοῦ ὁποίου οὐδεὶς ἐπέστρεψεν; Πολλῶν σοι, λοιπόν, τότε τῶν βοηθῶν ἡ ἀνάγκη ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ. Ἡ μόνη ὥρα, καὶ οὐχὶ ἄλλη ὥρα· ἡ μόνη γέφυρα, καὶ πέραμα ἕτερον μὴ ἔχουσα· τὸ πάντων τέλος, καὶ ὁ πάντων φόρος.