Ὅτε ὁ φοβερὸς Κριτὴς ἐξ οὐρανοῦ ἔλθῃ νὰ κρίνῃ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, ἀπὸ Ἀνατολῶν ἕως Δυσμῶν· ὅτε αἱ φωναὶ τῶν φοβερῶν ἐκείνων σαλπίγγων λαλήσωσιν· ὅτε ἡ κτίσις πᾶσα φόβῳ καὶ τρόμῳ θέλει κλονισθῆ καὶ ταραχθῆ· ὅτε οἱ τάφοι θέλουν ἀνοιχθῆ καὶ πᾶσα σὰρξ θέλει ἀναστηθῆ γυμνὴ καὶ τετραχηλισμένη· ὅτε πᾶν στόμα θέλει σφραγισθῆ, καὶ πᾶσα γλῶσσα θέλει ἐξετασθῆ· ὅτε ὁ τοῦ πυρὸς ποταμὸς θέλει ρεύσει ἔμπροσθεν τοῦ Κριτοῦ, περὶ τοῦ ὁποίου λέγει ὁ Δανιήλ· «Ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο… ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός· οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον· ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· Κριτήριον ἐκάθισε καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν» (Δαν. ζ’ 9-10).

Ἐκείνη εἶναι ἡ ἡμέρα καὶ ὥρα, περὶ τῆς ὁποίας λέγει ὁ Δαβίδ· «Ἵνα τί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ· ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλωσει με» (Ψαλμ. μη’ 6). Ἐκείνην τὴν ἡμέραν κατηράσατο ὁ Ἰώβ, λέγων· «Καταράσαιτο αὐτὴν ὁ καταρώμενος τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ὁ μέλλων τὸ μέγα κῆτος χειρώσασθαι» (Ἰώβ. γ’ 8). Περὶ ἐκείνης τῆς ἡμέρας καὶ ἕτερος Προφήτης λέγει· «Ἰδοὺ ἡμέρα ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος καὶ φλέξει αὐτούς… λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Μαλαχ. δ’ 1). Καὶ τὶς νὰ ὑπομείνῃ τὴν ἡμέραν ὁποῦ θὰ ἔλθῃ; Ὅταν ὁ Θεὸς φανερῶς ἔλθῃ καὶ ὅλοι θὰ τὸν βλέπουν, τότε γύρωθεν αὐτοῦ καταιγὶς τρομακτικὴ θέλει συγκλονίσει τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. Διότι ἔρχεται ὁ Κύριος ἵνα κρίνῃ τὸν λαὸν αὐτοῦ, καὶ τότε πᾶσα σὰρξ θέλει παρασταθῆ εἰς τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο Κριτήριον, ὅπου δὲν ὑπάρχει μικρὸς ἢ μέγας· δοῦλος καὶ ἐλεύθερος· ὅπου δὲν ὑπάρχει βασιλεὺς ἢ ὑποκείμενος· ἀλλὰ ἐξ ἴσου πάντες κατάδικοι· ὅλοι δεδεμένοι, ὅλοι γυμνοί, μηδεμίαν ἔχοντες ἄλλην σκέψιν, ἀλλὰ τρέμοντες, κλαίοντες, ταρασσόμενοι καὶ ἀγωνιῶντες, μεριμνῶσιν εἷς ἕκαστος τὶ νὰ εἴπῃ, ἢ τὶ νὰ ἀπολογηθῇ εἰς τὸν Κριτὴν περὶ τῶν κακῶν τὰ ὁποῖα ἔπραξε.

Ποῦ ἐκεῖ τῶν βασιλέων ἡ φαντασία; Ποῦ ἡ τῶν τυράννων μεγαλαυχία; Ποῦ ἡ τῶν ἀφρόνων ὑπερηφανία; Ποῦ ἡ τῆς νεότητος κακία; ποῦ ὁ στολισμὸς τῶν ἐνδυμάτων; Ποῦ οἱ παραστεκόμενοι καὶ παρατρέχοντες δοῦλοι; Ποῦ ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ τὰ χρυσοχάλινα ἄλογα; Ποῦ τὰ μυρίσματα καὶ τὰ καπνίσματα τὰ ἀπολλύμενα; Ποῦ τὰ νυκτὸς καὶ ἡμέρας γινόμενα συμπόσια; Ποῦ οἱ μετὰ χορῶν καὶ τυμπάνων τὸν οἶνον πίνοντες, τοῦ δὲ Θεοῦ καὶ τῶν πενήτων καταφρονοῦντες; Οὐδὲν τούτων εἶναι ἐκεῖ, ἀλλὰ πικρὸν οὐαί.