Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔχασε τὴν πατρικὴν κληρονομίαν, ἐδουλώθη εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου. Ἀφοῦ ἄφησε τὸν Θεὸν καὶ τὸν Παράδεισον, ἀφοῦ ἐσκόρπισε τὰς καλωσύνας του, ἀφοῦ ἔχασε τὸν πλοῦτον τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔπεσεν εἰς μεγάλην πτωχείαν, ἐπῆγε καὶ ἔγινε δοῦλος τοῦ διαβόλου, τοῦ ἄρχοντος τῆς χώρας τῆς μακρινῆς, τῆς ἁμαρτίας· καὶ αὐτὸς τὸν ἔστειλεν εἰς τοὺς ἀγρούς του νὰ βόσκῃ χοίρους· ἐπειδὴ οἱ δαίμονες οὕτω τιμοῦν ὅσους τοὺς τιμοῦν, οὕτως ἀγαπῶσιν ὅσους τοὺς ἀγαποῦν· τοιαῦτα χαρίσματα δίδουν εἰς ἐκείνους ὅπου τοὺς ὑπηρετοῦν· τὸν ἔστειλεν εἰς τοὺς ἀγροὺς νὰ βόσκῃ χοίρους.

Ποῖοι εἶναι οἱ ἀγροί, καὶ ποῖοι εἶναι οἱ χοῖροι; Ἀγροὶ τοῦ διαβόλου εἶναι αἱ πόρναι γυναῖκες, αἵτινες κάμνουν τὸν καρπὸν τοῦ διαβόλου· οἱ κρυφοὶ τόποι, εἰς τοὺς ὁποίους γίνονται αἱ πορνεῖαι καὶ οἱ φόνοι· τὸ τελώνειον τῆς ἀδικίας, ὁ τόπος τῆς ἁρπαγῆς, ἡ κατοικία τῶν κλεπτῶν, ἡ ἀνάπαυσις καὶ ἡ τρυφὴ τοῦ διαβόλου, ἐκεῖνοι εἶναι οἱ ἀγροί του. Ἐπειδὴ λοιπὸν εἰς τοιούτους ἀγροὺς ἔστειλεν ὁ διάβολος τὸν ἄνθρωπον, τὶ ἄλλο εἶχεν ὁ ἀνθρωπος νὰ κάμνῃ παρὰ νὰ πορνεύῃ, νὰ κλέπτῃ, νὰ φονεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ ἀδικῇ, νὰ πλεονεκτῇ, νὰ συκοφαντῇ καὶ ἄλλας ἁμαρτίας νὰ κάμνῃ; Αὐτὴ εἶναι ἡ βοσκὴ τῶν χοίρων. Τοιούτους χοίρους ἔβοσκεν ὁ ἄσωτος καὶ πάλιν ἐπεθύμει νὰ γεμίσῃ τὴν κοιλίαν του ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα, ὅπου ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, καὶ δὲν εὕρισκε. Τὸ ξυλοκέρατον εἰς μὲν τὴν ἀρχὴν ἔχει γλυκύτητά τινα, ὕστερον ὅμως μένει ὥσπερ ἄχυρον εἰς τὸ στόμα τοῦ ἀνθρώπου. Οὕτως εἶναι καὶ ἡ ἁμαρτία· εἰς μὲν τὴν ἀρχὴν εἶναι γλυκυτάτη, εἰς δὲ τὸ τέλος γίνεται πικροτάτη, ὡς λέγει καὶ ὁ σοφὸς Σολομών. «Μὴ πρόσεχε φαύλῃ γυναικί· μέλι γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ χειλέων γυναικὸς πόρνης, ἥ πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα, ὕστερον μέντοι πικρότερον χολῆς εὑρήσεις» (Παρ. ε’ 3-4). Καὶ ὄχι μόνον ἡ πορνεία εἶναι τοιαύτη, ἀλλὰ πᾶσα ἁμαρτία καὶ ἀτυχία εἰς τὸ τέλος ἔχει μεταμέλειαν καὶ πικρίαν.

Τόσον λοιπὸν ἀχόρταστος ἦτον ὁ νεώτερος ἐκεῖνος υἱός, ὥστε ἐπεθύμει νὰ γεμίσῃ τὴν ψυχήν του ἁμαρτίας. Ἀχόρταστον κακὸν εἶναι, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἡ ἁμαρτία, διὰ τοῦτο ὁρίζει καὶ ὁ σοφὸς Σολομὼν εἰς τὰς Παροιμίας του· «ᾍδης καὶ ἔρως γυναικὸς καὶ γῆ οὐκ ἐμπιπλαμένη ὕδατος καὶ ὕδωρ καὶ πῦρ οὐ μὴ εἴπωσιν· ἀρκεῖ» (Παρ. κδ’ 51). Ὅσον συνηθίζει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν ἁμαρτίαν, τόσον καὶ περισσότερον παρακινεῖται εἰς αὐτήν, καθὼς λέγει καὶ ὁ Ἀπόστολος· «Ἀφορμὴν δὲ λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία» (Ρωμ. ζ’ 8) ἕλκει εἰς παντελῆ ἀπώλειαν.