«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον».
Τὸ θεῖον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ὅλον εἰς τρία εἶναι διῃρημένον· εἰς ἔργα, εἰς ἀναγωγὴν καὶ εἰς παραβολάς. Εἰς ἔργα μόνον εἶναι, ὡς ἡ Σταύρωσις τοῦ Κυρίου, ὡς ἡ Ταφή του, ὡς ἡ Ἀνάστασίς του, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ εἴπῃς μὲ ἀναγωγήν· διότι ὅστις τὰ εἴπῃ μὲ ἀναγωγὴν ἁμαρτάνει· ἐπειδὴ ὁ τοιοῦτος δεικνύει ὅτι δὲν ἔγιναν ἐπ’ ἀληθείας. Ἀναγωγὴ δὲ εἶναι, ὡς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον διηγεῖται τὸ Εὐαγγέλιον διὰ τὸν Ζακχαῖον (Λουκ. ιθ’ 2-10), διότι ὁ Ζακχαῖος ὁμοιοῖ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, ὡς ἡ συκῆ, (Ματθ. κα’ 19-20, Μάρκ. ια’ 13 -14), ἥτις ὁμοιοῖ τὴν ἁμαρτίαν, ὡς ἡ συκομορέα, (Λουκ. ιθ’ 4) ἥτις ὁμοιοῖ καὶ αὐτὴ τὴν ἁμαρτίαν. Παραβολαὶ δὲ πάλιν εἶναι, ὡς ἐκείνη διὰ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος ὁμοιοῖ τὸν λόγον του μὲ μαργαρίτην (Ματθ. ζ’ 6, ιγ’ 45-46) καὶ βασιλέα (Ματθ. ιη’ 23)· ἢ ὡς λέγει· «Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα» (Λουκ. ιδ’ 16)· ἢ ἀλλοῦ ὅπου λέγει· «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸ σπόρον» (Ματθ. ιγ’ 4)· ἢ πάλιν· «Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα» (Λουκ. ιβ’ 16). Διὰ ταῦτα λοιπὸν καὶ ἡ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου λέγεται παραβολή.
«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς» (Λουκ. ιε’ 11). Ποῖος εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός; Ὁ Θεὸς ὁ εὔσπλαγχνος καὶ μακρόθυμος, ὁ ἀγαπῶν τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Πατὴρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ποίους δὲ εἶχεν υἱούς; τοὺς Δικαίους καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς· καὶ πρεσβύτερος μὲν υἱὸς εἶναι οἱ Δίκαιοι, ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον δίκαιον καὶ ἀγαθὸν καὶ καλὸν τὸν ἔκαμε· νεώτερος δὲ εἶναι οἱ ἁμαρτωλοί, ἐπειδὴ ὕστερον, ἀφοῦ ἐξέπεσεν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἔγινεν ἁμαρτωλὸς καὶ πταίστης εἰς τὸν Θεόν. Ὁ νεώτερος υἱὸς ἐζήτησε τὸ μερίδιόν του καὶ καλῶς ἐποίησεν ὅπου τὸ ἐζήτησεν, ἀλλὰ κακῶς τὸ ἐδαπάνησεν· ἐμοίρασεν ὁ πατὴρ τὸν βίον του· πῶς; Δηλαδὴ ὁ Θεὸς τὸν κόσμον του ὅλον καὶ τὰ ποιήματά του τὰ διεμοίρασε δωρεὰν εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ εἰς Δικαίους καὶ εἰς ἁμαρτωλούς, τοὺς ἔδωκε ψυχήν, νὰ κυβερνῶνται μὲ λόγον, καὶ χωρὶς γνῶσιν καὶ συμβουλὴν νὰ μὴ κάμνουν τίποτε· τοὺς ἔδωκεν ἐξουσίαν, ἐπειδὴ αὐτεξουσίως τοὺς ἔπλασεν· τοὺς ἔδωκεν ἐλευθερίαν, διὰ νὰ εἶναι ἐλεύθεροι καὶ αὐτεξούσιοι νὰ μὴ ἐμποδίζωνται ἀπὸ τὸν Θεὸν κἂν τὸ καλὸν θέλωσι νὰ πράξουν κἂν τὸ κακόν τοὺς ἔδωκε καὶ δύο νόμους, τὸν φυσικόν, διὰ τοῦ ὁποίου ἕκαστος ἄνθρωπος γνωρίζει ἐκ φύσεως τὸ ἀγαθόν, καὶ τὸν γραπτόν, τὸν ὁποῖον ἔγραψαν οἱ Ἅγιοι ἐκ στόματος Θεοῦ, διὰ νὰ παιδαγωγοῦνται ἀπ’ αὐτοὺς καὶ νὰ ποιῶσι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.