Ὁ Ἐζεκίας ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὰ δάκρυα ἐπρόσθεσε δεκαπέντε ἔτη εἰς τὴν ζωήν του· ὁ Δαβὶδ ὁ βασιλεὺς δύο μεγάλας ἁμαρτίας ἐποίησε· μοιχείαν καὶ φόνον, ἀλλὰ διὰ νὰ μετανοήσῃ, ἔγινε πάλιν Προφήτης. Ὁ Μανασσῆς ὁ βασιλεύς, ὁ υἱὸς τοῦ Ἐζεκίου, ἀπὸ τὰ δάκρυα ἐσώθη· καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μετανοοῦντες καὶ κλαύσαντες ἔγιναν Ἅγιοι, καθὼς καὶ ὁ μέγας Ἀπόστολος Πέτρος διὰ τῶν δακρύων μετενόησε καὶ πάλιν ἔγινεν Ἀπόστολος. Εἰς τὸν καιρὸν τῆς βασιλείας τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως Μαυρικίου (582-602), ἦτο τις λήσταρχος καὶ διὰ νὰ μετανοήσῃ καὶ νὰ κλαύσῃ ἐσώθη, ὡς διηγεῖται ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης. Ταῦτα γράφουσι τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τὴν μενάνοιαν.
Διὰ ταῦτα καὶ ἡμεῖς, Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἂς μετανοήσωμεν, ἂς προσπέσωμεν, ἂς ἐξομολογηθῶμεν. Φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Θεός· εὔσπλαγχνος εἶναι ὁ Χριστός, δέχεται τοὺς μετανοοῦντας ἁμαρτωλούς, σῴζει τοὺς κακούς, πᾶσαν ἁμαρτίαν συμπαθεῖ, πᾶσαν ἀσωτίαν συγχωρεῖ· δὲν εἶναι καμμία ἁμαρτία, ἥτις νὰ νικᾷ τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ· ὅλαι ἔχουν συγχώρησιν. Ἂς μὴ περιπίπτωμεν λοιπὸν εἰς ἀπόγνωσιν καὶ ἂς μὴ λέγωμεν, ὅτι ἄς κάμωμεν ἁμαρτίας, καὶ θέλομεν μετανοήσει εἰς τὸ ὕστερον, τώρα εἰς τὴν νεότητά μας ἂς πταίωμεν, καὶ εἰς τὸ γῆρας μας θέλομεν μετανοήσει, διότι δὲν γνωρίζομεν τὴν ὥραν τοῦ θανάτου μας. Δὲν γνωρίζομεν πότε θέλει μᾶς ἔλθει ὁ θάνατος ὡς ἄγριος λέων. Πόσοι ἀπέθανον αἰφνιδίως; Πόσοι ὁμιλοῦντες ἀπέθανον; Διὰ τοῦτο χρεωστοῦμεν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν νὰ ἑτοιμαζώμεθα· πᾶσαν ὥραν νὰ μετανοοῦμεν, διὰ νὰ τύχωμεν καὶ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ᾯ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.