Ἀκόμη καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ σὲ ἔγινε, τὸ θυσιαστήριον, τὰ ἅγια μυστήρια, ἡ ἀθανασία, ἡ ζωή, ἡ ἀνάστασις, ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὅσα φαίνονται καὶ δὲν φαίνονται, τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, τὰ αἰσθητικὰ καὶ ἀναίσθητα, τὰ αἰσθητὰ καὶ νοητά, ὅλα διὰ σὲ τὰ ἐδημιούργησα. Μήπως ἐπῆρα ἀπὸ τὰ ἰδικά σου καὶ ἔδωκα εἰς ἐκεῖνον; Μήπως ἐξέδυσα σέ, καὶ ἐνέδυσα ἐκεῖνον; Μήπως δὲν τοῦ ἐχάρισα ἀπὸ τὰ ἰδικά μου; Δὲν εἶμαι καὶ ἰδικός σου καὶ ἰδικός του Πατήρ; Σὲ ἀγαπῶ διὰ τὴν ἀρετήν σου, καὶ αὐτὸν δέχομαι διὰ τὴν μετάνοιάν του. Σὲ ἐπαινῶ διὰ τὴν εὐγένειαν, καὶ αὐτὸν συμπαθῶ διὰ τὴν καλήν του ἐπιστροφήν. Σὲ ἐπαινῶ διὰ τὰς ἀρετάς σου, καὶ αὐτὸν δέχομαι διὰ τὴν μετάνοιάν του. Πρέπον ἦτο νὰ χαρῶμεν, διότι ὁ ἀδελφός σου ἦτο νεκρός, καὶ ἀνέζησε. Ποῖος βλέπει νεκρὸν ὅτι ἀνεστήθη, καὶ δὲν χαίρεται; Ποῖος εὑρίσκει εἴ τι ἔχασε, καὶ δὲν εὐφραίνεται; Ἐλθὲ λοιπὸν καὶ σύ, εὐφράνθητι εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ υἱοῦ μου. Ἐλθὲ μέσα, καὶ χαίρου εἰς τὴν εὕρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ σου, ψάλλε καὶ σὺ μετὰ τοῦ Δαβίδ· «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι, καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι· Μακάριος ἀνήρ, ᾧ οὐ μὴ λογίζεται Κύριος ἁμαρτίαν» (Ψαλμ. λα’ 1-2).
Ἠκούσατε, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, τὴν παραβολὴν τοῦ Κυρίου; Ἐμάθετε τὸν σκοπὸν καὶ τὴν σημασίαν της, ὅτι δηλαδὴ ἔχομεν φιλάνθρωπον Πατέρα, ὅτι ἔχομεν εὔσπλαγχνον Θεόν, ὅτι δέχεται ὁ μακρόθυμος Δεσπότης τοὺς ἁμαρτωλούς; Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς ἂς μὴ ἀπογινώσκωμεν τὸν ἑαυτόν μας· ὅσας ἁμαρτίας καὶ ἂν ἐκάμαμεν, ἂς τὰς ἐξομολογηθῶμεν, ἂς μετανοήσωμεν· διότι λέγει καὶ ὁ σοφὸς Σειράχ· «Κύριος μετανοοῦσιν ἔδωκεν ἐπάνοδον» (Σειρ. ιζ’ 24). Ἠκούσατε πόσον ὠφέλιμα εἶναι τὰ δάκρυα καὶ ἡ μετάνοια; Καὶ ἐὰν θέλωμεν, εὐκόλως δυνάμεθα ὅλοι νὰ κλαίωμεν διὰ τὰς ἁμαρτίας μας, ἀλλὰ δὲν θέλομεν. Ὅλοι μας γνωρίζομεν ὅτι εὔκολον εἶναι νὰ σωθῶμεν μὲ τὰ δάκρυα, διότι ὁ Κύριος λέγει· «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. ιζ’ 21)· ἤτοι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅπερ προξενεῖ τὰ δάκρυα, ἐντὸς ἡμῶν ὑπάρχει. Πόσοι ἐσώθησαν ἀπ’ αὐτὰ τὰ δάκρυα; Πόσοι ἠλευθερώθησαν ἀπὸ κακὸν διὰ τὴν μετάνοιάν των; Οἱ Νινευΐται δὲν ἦσαν οἱ ἁμαρτωλότεροι ἄνθρωποι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου ὅλου; Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἠθέλησε νὰ τοὺς κατακαύσῃ· ἀλλὰ διὰ νὰ ὑπάγῃ ὁ Προφήτης Ἰωνᾶς, νὰ κηρύξῃ μετάνοιαν διὰ τὰς ἁμαρτίας των, μετενόησαν, καὶ δὲν ἔπαθον κανὲν κακόν.