Ὅθεν καὶ εἶπεν· «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. ιδ’ 27). Ὁ δὲ υἱὸς παρεπονεῖτο λέγων· «Ἐγὼ τόσα ἔτη ἔχω, ὅπου σὲ δουλεύω, ὅπου ὑπέμεινα ὕβρεις, ὀνειδισμούς, πειρασμούς, φόνους, θανάτους διὰ τὸ ὄνομά σου καὶ κινδύνους διὰ τὴν ἀγάπην σου· δὲν παρέβην ποτὲ τὸ θέλημά σου, νὰ πορνεύσω, νὰ φονεύσω, νὰ μοιχεύσω, νὰ κλέψω, νὰ συκοφαντήσω, καὶ πάλιν δὲν ἔδωκες ποτὲ εἰς ἐμὲ ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· τώρα δὲ ὅπου ἦλθεν ὁ ἄσωτος υἱός σου, τὸν ἐδέχθης καὶ κἄν δὲν ἀπέστρεψες τὸ πρόσωπόν σου, κἄν δὲν ἔδειξες σχῆμα σοβαρὸν πρὸς αὐτόν; Ἀλλὰ ἀμέσως τὸν ἐδέχθης, καὶ τὸν ἐφίλησες, καὶ τὸν ἐτίμησες, καὶ δακτυλίδιον τοῦ ἔδωκες εἰς τὴν χεῖρα, καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἔσφαξες καὶ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, καὶ εἰς τὴν χαράν του ἐκάλεσες τοὺς πιστοὺς νὰ εὐφρανθοῦν, τοὺς Ἀγγέλους παρεκίνησες εἰς χαράν, καὶ ἔκαμες τράπεζαν παράξενον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς τὴν γῆν; Τὶ νὰ εἰπῶ πρὸς τὸ πέλαγος τῆς εὐσπλαγχνίας σου, Δέσποτα; Πῶς νὰ θαυμάσω τὸ πλῆθος τῆς ἀγαθότητός σου; Ὅλους λυπεῖσαι, ὅτι ὅλα δύνασαι· ὅλων τὰς ἁμαρτίας παραβλέπεις, ὅτι Θεὸς ἐλέους καὶ οἰκτιρμῶν ὀνομάζεσαι».
«Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη».
Λέγει δὲ ὁ Θεὸς πρὸς τὸν δίκαιον· «Σὺ πάντοτε εἶσαι μετ’ ἐμοῦ· σὺ ποτὲ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀπὸ τῆς οἰκίας μου δὲν ἔλειψες· σὺ πάντοτε ὑμνεῖς καὶ δοξάζεις τὸ ὄνομά μου· σὺ ποτὲ δὲν ἀπεχωρίσθης ἀπ’ ἐμοῦ. Οὗτος δὲ ἦλθε καταδικασμένος καὶ κατῃσχυμμένος· τὸ πρόσωπόν του ἔκυπτεν εἰς τὴν γῆν· οἱ ὀφθαλμοί του ἐγέμισαν δάκρυα μὲ ταπεινὴν φωνὴν ἔκραξε· «Πάτερ, ἔσφαλα εἱς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομασθῶ υἱός σου»· τί εἶχον νὰ κάμω ἀκούων αὐτὰ τὰ λόγια; Ἠδυνάμην νὰ μὴ δεχθῶ τὸν υἱόν μου; Ἠδυνάμην νὰ διώξω τὸν ἀδελφόν σου; Κρίνε αὐτὸ καὶ σὺ μόνος σου, ὅστις ὀργίζεσαι. Δὲν ἠδυνάμην ὡς φιλάνθρωπος ὅπου εἶμαι νὰ μὴ δεχθῶ τὸν ἁμαρτωλόν· δὲν ἠδυνάμην νὰ μὴ λυπηθῶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν μου, τὸν ἄνθρωπον, τὸ πλάσμα μου. Ἐὰν δὲ ἁμαρτωλὸς εἶναι, ἀλλ’ ὅμως υἱός μου ὀνομάζεται· σὺ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶσαι· τὰ πράγματά μου ἰδικά σου εἶναι· ὁ οὐρανὸς ἰδικός σου εἶναι· τὸ στερέωμα ἰδικόν σου εἶναι· ὁ ἥλιος διὰ σὲ ἔγινεν· ἡ σελήνη διὰ σὲ λάμπει· οἱ ἀστέρες διὰ σὲ φέγγουν· ἡ θάλασσα διὰ σὲ ἔγινεν.