Ἀλλ’ ὁ Πέτρος, ὅστις συνεχωρήθη, τί ἔκαμεν; Αὐτὸς μέσα εἰς τὴν αὐλήν τοῦ Καϊάφα ἔστεκε καὶ ἐθερμαίνετο. Εἶχεν ἀρνηθῆ τρεῖς φοράς· «οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον» (Ματθ. κϛ’ 72-74, Μαρκ. ιδ’ 71), ἀλλ’ ὅταν ἤκουσε τὴν τρίτην φορὰν νὰ κράζῃ ὁ ἀλέκτωρ, ἐνεθυμήθη ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον τοῦ προεῖπεν ὁ Χριστός· ἐγνώρισε τὸ σφάλμα του· συνετρίβη ἀπὸ τὸν πόνον ἡ καρδία του. Τότε εὐθὺς ἐξῆλθεν ἔξω ἀπὸ ἐκείνην τὴν αὐλήν, εὐθὺς ἐχωρίσθη ἀπὸ ἐκείνην τὴν κακὴν συντροφίαν τῶν ὑπηρετῶν· εὐθὺς παρεμέρισε καὶ συλλογιζόμενος καλὰ μὲ τὸν νοῦν του τὶ ἔκαμεν, ἔκλαυσε πικρά· «Ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. κϛ’ 75). Ὑπάρχει δὲ παράδοσις, ὅτι καθ’ ὅλην του τὴν ζωήν, καθ’ ἑκάστην φοράν, ὅπου ἤκουε τὴν φωνὴν τοῦ ἀλέκτορος, πάλιν ἐνεθυμεῖτο τὴν ἁμαρτίαν του καὶ ἔκαμνε τοὺς ὀφθαλμούς του δύο βρύσεις πικροτάτων δακρύων· «ἔκλαιε πικρῶς». Τοιαύτη ἐξομολόγησις ὠφέλησε πολύ. Διότι μετὰ τὴν Ἀνάστασιν, ὅταν ὁ Χριστὸς τὸν ἠρώτησε τρεῖς φοράς, Πέτρε, ἀγαπᾷς με; Μὲ τὰ τρία ταῦτα ἐρωτήματα διώρθωσε τὰς τρεῖς ἀρνήσεις, λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος. Καὶ ὅταν τοῦ εἶπε· «Βόσκε τὰ ἀρνία μου… ποίμανε τὰ πρόβατά μου» (Ἰωάν. καϛ’ 15-16), τοῦ ἐχάρισε, λέγει, ὁ θεῖος Χρυσόστομος, τὴν προτέραν ἀποστολικὴν ἐξουσίαν καὶ τιμήν.

Σημείωσε τώρα, Χριστιανέ, ὅτι ἡ ἐξομολόγησις ἡ ἀληθινὴ καὶ τελεία, ἡ ὁποία προξενεῖ τὴν συγχώρησιν τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ὁποία φέρει εἰς τὴν Χάριν καὶ εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, δὲν συνίσταται εἰς τοῦτο μόνον, νὰ εἴπῃς ἥμαρτον καὶ νὰ ὁμολογήσῃς τὴν ἁμαρτίαν σου, διότι ἐνδέχεται τοιαύτη ἐξομολόγησις νὰ εἶναι τοῦ στόματος μόνον καὶ ὄχι τῆς καρδίας· νὰ εἶναι ἀπὸ συνήθειαν, καὶ ὄχι ἀπὸ συντριβήν· μάλλιστα δὲ ἐξομολόγησις διὰ τὴν ὁποίαν ἔδωσες εἰς τὸν Πνευματικὸν καὶ χρήματα ὡς νὰ ἦτο ἡ μετάνοια ἐμπορικὴ ὑπόθεσις, οἱ δὲ Πνευματικοὶ ἐκεῖνοι οἱ ἱερόσυλοι, οἱ ὁποῖοι δέχονται χρήματα διὰ τὴν ἐξομολόγησιν, ὡς νὰ εἶναι ἔμποροι, νομίζοντες, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν» (Α’ Τιμ. ϛ’ 5). Ἀδελφέ, ἐὰν οὕτω πράττῃς, εἶσαι πλανεμένος· τοιαύτη ἐξομολόγησις εἶναι ἐξωτερική, ψεύτικη, ὡς ἐκείνη τοῦ Ἰούδα, ἐντελῶς ματαία καὶ ἀνωφελής. Ἡ ἐξομολόγησις, τὴν ὁποίαν σᾶς λέγω ἐγώ, συνίσταται εἰς τοῦτο· νὰ κάμῃς, καθὼς ἔκαμεν ὁ Πέτρος, ὅταν ἐγνώρισε τὰ σφάλμα του.