Ἡ ἔχθρα τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι τόσον κακόν, διότι ἢ εἶναι ἀδύνατος ἢ εἶναι προσωρινή. Ἡ ἔχθρα ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι κακὸν ἀνυπόφορον καὶ βαρύτερον, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος καὶ ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν κόλασιν τοῦ ᾍδου. «Θεῷ προσκροῦσαι, τοῦ κολασθῆναι χαλεπώτερον». Ὅθεν πολλὰ φρόνιμα λέγει ἡ Σωσάννα, ὅτι δὲν θέλει νὰ πέσῃ εἰς ἁμαρτίαν καὶ εὐχαριστεῖται νὰ πέσῃ εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἀνθρώπων, παρὰ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ· «αἱρετώτερόν μοι ἐστί, μὴ πράξασαν ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας ὑμῶν, ἢ ἁμαρτεῖν ἐνώπιον Κυρίου». Ὁ Δαβὶδ πάλιν λέγει, ὅτι καλλίτερον ἔχει νὰ πέσῃ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, παρὰ εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ πότε τὸ λέγει; Ἀφ’ οὗ ἥμαρτε. Καὶ λοιπόν, ἀφοῦ κάμῃ τις τὴν ἁμαρτίαν, καλλίτερον εἶναι νὰ πέσῃ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, ὅστις εἶναι φυσικὰ φιλάνθρωπος, ὅστις μὲ ἕνα «ἥμαρτον» ἐξιλεώνεται, ὅστις μὲ ἕνα δάκρυον σβύνει τὸν θυμόν του. «Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ» (Ψαλμ. ρβ’ 8-9), παρὰ νὰ πέσῃ εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἀνθρώπων, οἵτινες εἶναι ἄσπλαγχνοι, οἵτινες δὲν συμπαθοῦν ποτέ, οἵτινες μνησικακοῦσιν αἰώνια. Καὶ καλῶς ἔλεγεν ὁ Δαβίδ, ὅτι ἀφοῦ ἔσφαλεν, εὐχαριστεῖται καλλίτερον νὰ πέσῃ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ· «εἰς δὲ χεῖρας ἀνθρώπων οὐ μὴ ἐμπέσω» (Β’ Βασ. κδ’ 14).

Ὥστε λοιπόν, Χριστιανέ, πρὶν νὰ ἁμαρτήσῃς, φυλάττου μὴν ἁμαρτήσῃς· φοβοῦ, ὅπως ἡ Σωσάννα, τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ μὴ σὲ παιδεύσῃ καὶ προτίμησε ἀντὶ νὰ πέσῃς εἰς ἁμαρτίαν, καλλίτερον νὰ κινδυνεύσῃς εἰς τὴν ζωήν. Ἀφ’ οὗ ὅμως ἁμαρτήσῃς, ἔλπιζε ὅπως ὁ Δαβὶδ εἰς τὴν πολλὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ καὶ θέλεις συγχωρηθῆ. Συνεχωρήθη ἀπὸ τὴν μοιχείαν καὶ τὸν φόνον αὐτὸς ὁ Δαβίδ. Συνεχωρήθη ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρίαν ὁ Μανασσῆς. Συνεχωρήθη ἀπὸ τὰς ἀδικίας του ὁ Τελώνης. Συνεχωρήθη ἀπὸ τὰς ἀκαθαρσίας της ἡ πόρνη. Συνεχωρήθη ἀπὸ τόσα κακά, τὰ ὁποῖα ἔκαμεν ἕνας λῃστής. Ἤθελον δὲ συγχωρηθῆ καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ σταυρωταὶ τοῦ Χριστοῦ, ἂν ἀληθινὰ ἤθελαν μετανοήσει· «Ἐμπεσούμεθα (μᾶς συμβουλεύει καὶ ὁ σοφὸς Σειρὰχ) εἰς χεῖρας Κυρίου, καὶ οὐκ εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, ὡς γὰρ ἡ μεγαλωσύνη αὐτοῦ οὕτω καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ» (Σειρ. β’ 18). Ἕνα πρᾶγμα μόνον κάμε, τὸ ὁποῖον εἶναι πλέον εὔκολον. Πρόσπεσον εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ μὲ μίαν ἀληθινὴν καὶ τελείαν ἐξομολόγησιν. Ὅταν δὲ πρόκειται νὰ ὑπάγῃς πρὸς τὸν Πνευματικόν, ἄκουσον τί ἔχεις νὰ κάμῃς.