ΟΤΑΝ ἐγὼ μὲ εὐλαβητικὴν θεωρίαν στοχάζωμαι τὴν ἀρχήν, τὴν αὔξησιν, τὴν στερέωσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως, ἀντικρύζω μυστήρια, εὑρίσκω θαύματα, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τόσον πολλά, ὥστε εἶναι ἀδύνατον νὰ τὰ περιγράψω μὲ τὸν λόγον καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τόσον ὑψηλά, ὥστε εἶναι ἀδύνατον νὰ φθάσω ἐκεῖ μὲ τὴν διάνοιαν. Ὅθεν ὅλος ἐκστατικὸς ἀπὸ τὸ θάμβος καὶ ἀπὸ τὴν χαράν, τὸν μὲν ὕψιστον Θεόν, ὅστις ἐδίδαξε τοιαύτην Πίστιν, δοξάζω ἀναφωνῶν μετὰ τοῦ Δαβίδ· «Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν καὶ μεγάλη ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ, καὶ τῆς συνέσεως αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἀριθμός» (Ψαλμ. ρμϛ’ 5)· τὸν δὲ Ὀρθόδοξον λαόν, ὅστις ἐπαγγέλλεται τοιαύτην Πίστιν, μακαρίζω λέγων· «Μακάριος ὁ λαός, οὗ Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» (Ψαλμ. ρμγ’ 15). Ἂν καὶ ὁ περὶ Ὀρθοδόξου Πίστεως ὑψηλότατατος λόγος, διὰ νὰ θριαμβεύσῃ μὲ ὅλην ἐκείνην τὴν ἀήττητον ἰσχύν, τὴν ὁποίαν ἔχει, εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀκουόντων, ἔπρεπε νὰ κηρυχθῇ ἀπὸ τὸ στόμα ἢ ἑνὸς τῶν Ἀποστόλων καὶ μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἢ ἑνὸς τῶν θεοπνεύστων Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἐστάθησαν τὰ ἐκλεκτὰ ἐκεῖνα ὄργανα, τὰ ὁποῖα ἐξ ἀρχῆς μετεχειρίσθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, διὰ νὰ ἐνηχήσῃ εἰς ὅλην τὴν γῆν τὸν εὔσημον ἦχον τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, μ’ ὅλον τοῦτο, τολμῶ καὶ ἐγὼ νὰ ἀναβῶ σήμερον ἐπάνω εἰς τοῦτον τὸν ἱερὸν ἄμβωνα, διὰ νὰ κηρύξω, ὡς δύναμαι, τὴν δόξαν καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας.

Εἰς ταύτην τὴν σεβασμίαν καὶ κυριώνυμον ἡμέραν, ἥτις εἶναι ἡμέρα πανηγύρεως διὰ τὴν νίκην τὴν ὁποίαν ἐπέτυχεν ἡ Ὀρθοδοξία κατὰ τῶν ἀντιπάλων αἱρετικῶν, μὲ παρακινεῖ ἡ ὁμολογία τοῦ ἀδόλου Ἰσραηλίτου Ναθαναήλ, ὅστις γνωρίζει ὃν ἔγραψε Μωσῆς ἐν τῷ Νόμῳ καὶ οἱ Προφῆται, καὶ ὁμολογεῖ λέγων πρὸς τὸν θεάνθρωπον Κύριον· «Ραββί, σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ», ἥτις ὁμολογία εἶναι καὶ ἡ πρώτη τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ καὶ τὶ χαριέστερον, τὶ ὠφελιμώτερον εἶναι, ἀπὸ τὸν περὶ Ὀρθοδοξίας λόγον, τὸν κηρυττόμενον (εἴθε νὰ ἐγίνετο τοῦτο καθ’ ἑκάστην ἡμέραν) ἀπὸ Ὀρθόδοξον Διδάσκαλον πρὸς Ὀρθοδόξους ἀκροατάς, διὰ νὰ ριζώνεται βαθύτερον τὸ θεόφυτον δένδρον τῆς εὐσεβοῦς Πίστεως εἰς τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, διὰ νὰ ποτίζεται συχνότερον μὲ τὸ καθαρὸν νάμα τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας, διὰ νὰ βλαστάνῃ περισσότερον ἀκηράτους καρποὺς αἰωνίου ζωῆς;