Τὰ ἴδια μυστήρια εὑρίσκεις καὶ εἰς τὰ μύρα τῶν Ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν, τὰς ὁποίας ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία. Εἰκόνα διὰ τῆς πράξεώς των ταύτης παρέχουσιν αὗται τῆς μετανοούσης Εὔας, ἐπειδὴ ἔρχονται λίαν πρωῒ ὄχι μόνον νὰ μυρίσωσιν, ἀλλὰ καὶ νὰ κλαύσωσιν Ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἐθανάτωσεν ἡ ἁμαρτία τῆς Εὔας. Καὶ ὡσὰν νὰ μὴ ἔκλαυσεν ἡ παλαιὰ Εὔα ἀρκούντως ἐκείνην τὴν παρακοήν, ἔρχεται τώρα νὰ τὴν κλαύσῃ μὲ τὸ πρόσωπον τῶν μεταγενεστέρων. Ἔρχονται λίαν πρωῒ εἰς τὸν Τάφον τῆς Ζωῆς, ἐκεῖνο τὸ γένος τὸ ὁποῖον ἔτρεξεν εἰς τὸν θάνατον. Ἔρχονται μετὰ πολλῆς μεγαλοψυχίας νὰ κλαύσωσιν Ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἄφησαν οἱ ἄνδρες ὄχι μόνον εἰς τὸν κῆπον, ἀλλὰ καὶ είς τὸν Σταυρόν. Ἔρχονται λίαν πρωῒ νὰ μυρίσωσι τὸ Σῶμα Ἐκείνου, τὸν ὁποῖον μὲ πολλὴν ἀναισχυντίαν, ἤ νὰ εἴπω καλλίτερα ἀθεΐαν, καὶ ἔπτυσαν καὶ ἐπλήγωσαν οἱ ἄνδρες. Ὦ ἀξιέπαινον ἔργον, ὅπερ ἐποιήσατε, μακάριαι Γυναῖκες! Ὦ εὐλογημένοι ὀφθαλμοί, οἵτινες δι’ Ἐκεῖνον ἐκλαύσατε! Ὦ παντὸς μαργαρίτου πολυτιμότερα δάκρυα, ἅπερ ἐπάνω εἰς τὸν Τάφον τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐχύθητε! Ὦ πανάγιοι ὀφθαλμοὶ ἐκείνων τῶν Μυροφόρων, οἵτινες ἠξιώθητε νὰ ἴδετε τὸν Βασιλέα τῆς δόξης, ὄχι μόνον κρεμάμενον ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, κράζοντα, τὴν κεφαλὴν κλίνοντα, τῷ ληστῇ συγχωροῦντα, τῇ Μητρὶ συνομιλοῦντα, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Τάφου ἀναστάντα! Ὦ μακάριοι καὶ τρισόλβιοι ὀφθαλμοὶ τῶν Ἁγίων ἐκείνων Γυναικῶν!
Διότι ἐὰν καὶ πρέπει νὰ πιστεύωμεν εἰς τοὺς φιλοσόφους, οἱ ὁποῖοι λέγουσιν, ὅτι ἡ ὅρασις κατ’ ἐκπομπὴν ἐνεργεῖ, εἰσδεχομένη τὰ ἰνδάλματα τῶν ὁρατῶν, ἀκολουθεῖ ὅτι οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν Μυροφόρων βλέποντες τὸν ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἔγιναν ὡς εἷς μυστικὸς Τάφος τοῦ Ἰησοῦ καὶ πάλιν βλέποντες Αὐτὸν ἀναστάντα ἔγιναν ὡς θρόνος θριαμβευτικὸς τῆς ἰδικῆς Του Ἀναστάσεως. Καὶ τούτου τοῦ ἀξιώματος τὶ ἄλλο μακαριώτερον; Τί ἄλλο ἐνδοξότερον; Τί ἄλλο ἰσχυρότερον εἰς βεβαίωσιν τοῦ προκειμένου; Λοιπὸν περιττὸν εἶναι ὅ,τι ἄλλο ἐπιχείρημα ἤθελον σκεφθῆ νὰ μεταχειρισθῶ ἐγὼ εἰς βεβαίωσιν, ὅτι ἡ προθυμία τῆς γυναικείας φύσεως εἰς τὰ καλὰ ὑπερβαίνει τὴν τοιαύτην τῶν ἀνδρῶν.
Περιττὸν εἶναι νὰ διηγῶμαι εἰς πλάτος καὶ τὴν μεγαλοψυχίαν καὶ τὴν σοφίαν τῆς γυναικὸς Ἰαὴλ καὶ πῶς ἐθανάτωσε τὸν Σισάραν, στρατηγὸν τῶν ἀλλοφύλων (Κρ. δ’ 17-21), τὸν ὁποῖον καὶ ὁ Δαβὶδ ἐνθυμεῖται εἰς τοὺς ψαλμούς του, λέγων· «Ποίησον αὐτοῖς ὡς τῇ Μαδιὰμ καὶ τῷ Σισάρᾳ» (Ψαλμ. πβ’ 10).