Καὶ ἂν ἦτο ἡ καταδίκη μόνον τοιαύτη, εἶχε παρηγορίαν, ἀλλὰ καταισχυνθήσονται ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως, καθὼς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ Ἡσαΐου τοῦ Προφήτου λέγει· «Τάδε λέγει Κύριος· ἀνθ’ ὧν ὑψώθησαν αἱ θυγατέρες Σιών· καὶ ἐπορεύθησαν ὑψηλῷ τραχήλῳ καὶ νεύμασιν ὀφθαλμῶν... καὶ ταπεινώσει ὁ Θεὸς ἀρχούσας θυγατέρας Σιών· καὶ Κύριος ἀνακαλύψει... τὸν κόσμον τοῦ προσώπου αὐτῶν... καὶ ἔσται ἀντὶ ὀσμῆς ἡδείας κονιορτός... καὶ ἀντὶ ζώνης, σχοινίῳ ζώσει... καὶ καταλειφθήσῃ μόνη καὶ εἰς τὴν γῆν ἐδαφισθήσῃ» (Ἡσ. γ’ 16-26).
Τοῦτο εἶναι τὸ τέλος, τοῦτο τὸ κέρδος τῆς πολλῆς τρυφῆς, τοῦ καλλωπισμοῦ καὶ τῆς ἄλλης ματαιότητος. Ἕως πότε λοιπὸν θὰ κλείωμεν τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὴν ἀλήθειαν; Ἕως πότε θὰ βλέπωμεν εἰς τὴν γῆν; Ἀκόμη δὲν ἦλθε καιρὸς νὰ ἴδωμεν καὶ τὸν οὐρανόν; Ναί, ἔφθασεν. Ἂς μιμηθῶμεν τὰς Μυροφόρους, ἂς δράμωμεν εἰς τὸν Χριστόν, ἀντὶ μύρων τὰς ἀρετὰς κρατοῦντες. Ἂς πλύνωμεν τὴν πρώτην καταφρόνησιν τῆς ψυχῆς μὲ τὸ ἀληθινὸν μύρον τῶν δακρύων. Ἂς σχίσωμεν τὰ χειρόγραφα τῶν προτέρων ἁμαρτημάτων μὲ μίαν κατάνυξιν, μὲ μίαν ἀληθῆ μετάνοιαν, μὲ μίαν ζωντανὴν ἐξομολόγησιν, ἵνα ἀξιωθῶμεν τοῦ ἐλέους, τοῦ ὁποίου ἠξιώθησαν αὗται αἱ Μυροφόροι Γυναῖκες, τῇ ἀφάτῳ εὐσπλαγχνίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.