ἥτις δὲν προξενεῖ οὔτε εἰς τὴν εὕρεσιν τοῦ ἰδικοῦ μας Πάσχα καμμίαν σύγχυσιν, οὔτε βλάβην εἰς τὴν εὐσέβειαν, μάλιστα δὲ καὶ προξενεῖ ἡ ἀκρίβεια αὕτη εἰς τοὺς Λατίνους δύο μεγάλας ἀτοπίας, τὸ νὰ ἑορτάζουν δηλαδὴ τὸ Πάσχα ἢ μετὰ Ἰουδαίων, ὅπερ εἶναι ἐναντίον εἰς τὸν παρόντα Ἀποστολικὸν Κανόνα, ἢ πρὸ τῶν Ἰουδαίων.
Ὅτι δὲ περισσότερον εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς εἰς τὴν τάξιν τοῦ πασχαλίου, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ ἡμερολογίου τοῦ ἰδικοῦ μας, παρὰ εἰς τὴν ἀκρίβειαν τοῦ πασχαλίου καὶ ἡμερολογίου τῶν Λατίνων, φανερὸν εἶναι ἀπὸ τὰ θαύματα ὅπου ἔδειξε καὶ δεικνύει ἕως τώρα δι’ αὐτό. Διότι, κατὰ τὰ μέρη τῆς ἐν Αἰγύπτῳ Ἡλιουπόλεως, ὅπου εἶναι αἱ δύο μεγάλαι Πυραμίδες, ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς κατ’ ἔτος τοιοῦτον παράδοξον, δηλαδὴ κατὰ τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης τῆς ἰδικῆς μας (ὄχι τῶν Λατίνων), ἀνάγει ἡ γῆ λείψανα καὶ ὀστᾶ παλαιὰ ἀνθρώπινα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα γεμίζει ἕνας εὐρύχωρος κάμπος, ἅτινα στέκονται ἕως τὴν Πέμπτην τῆς Ἀναλήψεως, καὶ τότε κρύπτονται καὶ παντελῶς δὲν φαίνονται ἕως οὗ νὰ ἔλθῃ πάλιν ἡ Μεγάλη Πέμπτη.
Τοῦτο δὲν εἶναι κανένας μῦθος ἀλλὰ ἀληθινὸν καὶ βέβαιον, μαρτυρημένον ἀπὸ παλαιοὺς καὶ νέους ἱστορικούς, μάλιστα δὲ ἀπὸ τὸν Γεώργιον Κορέσσιον τὸν Χῖον καὶ ἀπὸ τὸν ἀοίδιμον Πατριάρχην τῶν Ἱεροσολύμων Νεκτάριον, ὅς τις εἰς τὸν ἀραβικὸν χρονογράφον, ὅπου συνέγραψε, τὸ διηγεῖται ἐν σελίδι 266 καὶ μὲ τοὺς ὀφθαλμούς του φαίνεται, ἐξ ὧν λέγει κατωτέρω, ὅτι τὸ εἶδε (προμηνύουσι δὲ τὰ ἀνθρώπινα ὀστᾶ ταῦτα τὴν μέλλουσαν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν καθὼς τὰ εἶδε καὶ ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ). Γράφει δὲ καὶ ὁ ρηθεὶς Κορέσσιος ὅτι ὁ Πασχασῖνος ἔγραφε πρὸς Λέοντα (ὡς δείκνυται ἐν τῇ ξγ’ ἐπιστολῇ Λέοντος), ὅτι ἑορταζόντων ποτὲ τὸ Πάσχα τῶν μὲν Ἀνατολικῶν τῇ κβ’ (22ᾳ) Ἀπριλίου, τῶν δὲ Δυτικῶν τῇ κγ’ (23ῃ) Μαρτίου, μία βρύσις ξηρὰ οὖσα πρότερον ἐγέμισεν ἀπὸ νερὸν τῇ κβ’ (22ᾳ) Ἀπριλίου εἰς τὸ Πάσχα τὸ ἰδικόν μας δηλαδή, καὶ ὄχι τῶν Λατίνων. Ὅρα τὸν Δοσίθεον, βιβλ. ιβ’ περὶ τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων ἐν σελίδι 1192 διηγούμενον ὅτι εἰς τὸ Βελιγράδιον εὑρισκομένου ποτὲ τοῦ Ἱεροσολύμων Παϊσίου ἠκολούθησεν ἕνα θαῦμα, βεβαιωτικὸν μὲν τοῦ ἡμετέρου ἡμερολογίου, ἀναιρετικὸν δὲ τοῦ τῶν Λατίνων, ἤτοι ζύμη ὑπὸ Λατινίδος γυναικὸς ζυμωθεῖσα κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, μετεβλήθη εἰς πέτραν κίσσηρα.