Τὸ Πάσχα παρ’ Ἑβραίοις καλεῖται Πεσάχ, ὅπερ σημαίνει Διάβασις. Ἀπὸ τοὺς Ο’ (Ἑβδομήκοντα) τοῦτο καλεῖται Φασὲκ (Β’ Παραλειπ. λ’ 15 καὶ λε’ 111), ἀπὸ δὲ τὸν Ἰώσηπον Φάσκα (Ἀρχ. Λογ. Ε’, κεφ. α’, 4). Ἐτελεῖτο δὲ τὸ Πάσχα, 1) κατὰ τὴν 14ην τοῦ μηνὸς Νισάν, ὅτι ἐλάμβανε χώραν ἡ ἐτήσιος σφαγὴ τοῦ ἀρνίου, καλεῖται δὲ ἡ ἡμέρα αὕτη καὶ Πάσχα τοῦ ἀρνίου, 2) κατὰ τὴν 15ην τοῦ Νισάν, ἥτις καὶ κυρίως Πάσχα καλεῖται (Δευτ. ιϛ’ 2. Ἀριθ. κη’ 16-17)· καὶ 3) ἀπὸ τῆς 14ης ἕως τῆς 21ης τοῦ Νισάν, ἥτις περίοδος καὶ ἑορτὴ τῶν ἀζύμων καλεῖται (Λουκᾶ κβ’ 1). Ἦτο δὲ τὸ Πάσχα μεγάλη ἑορτὴ παρὰ τοῖς Ἰουδαίοις (Ἔξοδ. ιβ’). Κατὰ ταύτην ἐμνημονεύετο ἡ ἀπελευθέρωσις αὐτῶν ἀπὸ τῆς δουλείας τῶν Αἰγυπτίων καθ’ ὃν χρόνον τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων κατεσφάγησαν ὑπὸ Ἀγγέλου, ὅστις, κατὰ διαταγὴν τοῦ Θεοῦ, βλέπων τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου, δι’ οὗ κατ᾽ ἐντολὴν αὐτοῦ οἱ Ἑβραῖοι ἤλειψαν τοὺς παραστάτας τῶν οἰκιῶν αὐτῶν, ἀντιπαρήρχετο αὐτάς.
Ἡ ἑορτὴ αὕτη ἦτο· 1) μνημόσυνον τῆς ἀπελευθερώσεως ἐκ τῆς Αἰγυπτιακῆς δουλείας καὶ 2) τύπος τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐκ τῆς δουλείας τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν δεσμῶν τοῦ θανάτου. Ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, ἥτις καὶ ἑορτὴ τῶ ἀζύμων καλεῖται, διήρκει κυρίως ἐπὶ ἑπτὰ ὅλας ἡμέρας, ἤτοι ἀπὸ τῆς 15ης τοῦ μηνὸς Ἀβὶμ ἢ Νισὰν (Μαρτίου) μέχρι τῆς 21ης. Ἐπειδὴ δὲ ἡ 14η ἦτο ἡμέρα θυσίας τοῦ ἀρνίου καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τῆς οἰκίας παντὸς ἐνζύμου, συμπεριελαμβάνετο καὶ αὕτη εἰς τὰς ἡμέρας τῶν ἀζύμων, ἀριθμουμένη κατ’ ἔθιμον μετ’ αὐτῶν. Ὅθεν καὶ ὁ Ἰώσηπος λέγει· «ἑορτὴν τῶν ἀζύμων ἐφ’ ἡμέρας ὀκτὼ τὴν τῶν ἀζύμων λεγομένην» (Ἰουδ. Ἀρχ. Β’ β’ 1). Ἐκαλεῖτο δὲ ἑορτὴ τῶν ἀζύμων, διότι καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας ταύτας οἱ Ἑβραῖοι ἔτρωγον ἄζυμα (Ἔξοδ. ιβ’ 18, Λευϊτ. κγ’ 6).
Ἐτελεῖτο δὲ ἡ ἑορτὴ αὕτη ὡς ἑξῆς· τὴν δεκάτην τοῦ μηνὸς ἕκαστος οἰκογενειάρχης ἐλάμβανεν ἓν ἀρνίον ἢ ἐρίφιον (Ἔξοδ. ιβ’ 1-6), τὸ ὁποῖον ἐθυσίαζε τὸ ἑσπέρας τῆς 14ης ἐνώπιον τοῦ θυσιαστηρίου (Δευτερ. ιϛ’ 2, 5, 6). Τὸ ἀρνίον ὠπτᾶτο (ἐψήνετο) διαπερώμενον ἐν ὀβελῷ (σούβλα), ὅστις εἶχεν ἕτερον τεμάχιον ξύλου, τὸν ὁποῖον διεσταύρου αὐτὸ περὶ τὸ στῆθος· ὥστε τὸ ἀρνίον τρόπον τινὰ ἐσταυροῦτο· ἐψήνετο δὲ μετὰ προσοχῆς ἵνα μὴ συντριβῇ οὐδὲν ὀστοῦν αὐτοῦ.