ἀλλὰ σὺ οὐδὲν θὰ ἐπιτύχῃς ἢ ἀφοῦ πρότερον σὲ περιβάλω διὰ πολλῶν τιμωριῶν, ἔπειτα καὶ τοῦ παρόντος φωτὸς θὰ σὲ στερήσω, διότι δὲν σοῦ ἀξίζει νὰ ἀπολαμβάνῃς τοιαύτης ἡδονῆς καὶ τοιούτων μεγάλων ἀγαθῶν». Ὁ δὲ Μάρτυς εἶπεν· «Ἀληθῶς δὲν μοῦ εἶναι ἀξία ἡ παροῦσα ἡδονὴ οὔτε τὸ φῶς· ὅθεν τύφλωσον τοὺς ὀφθαλμούς μου διὰ νὰ μὴ βλέπω σὲ τὸ ἀχάριστον πλάσμα».
Λαβόντες δὲ οἱ κακοῦργοι ἐκεῖνοι τὸν Ἅγιον ὡδήγουν αὐτὸν κατὰ διαταγὴν τοῦ βασιλέως εἰς τὸ δεσμωτήριον, ἀλλ’ ἡ θεόφθογγος γλῶσσα αὐτοῦ τὰ συνήθη καὶ πάλιν πρὸς τὸν Θεὸν ἔψαλλε καὶ τῶν ἁλύσεων καὶ δεσμῶν ἀπαλλάσσεται. Οὐδὲ ὅμως τοὺς ἄγοντας αὐτὸν δημίους ἀφῆκεν ἀμετόχους ἐκ τοῦ θαύματος, ἀλλὰ πρηνεῖς οὗτοι πεσόντες ἔμενον εἰς τὴν γῆν ἐκ τῆς παραδόξου ταύτης θέας καταπλαγέντες. Διότι θεία Χάρις ἄνωθεν ἐπελθοῦσα καὶ φῶς ἐξαστράπτουσα περιεκύκλωσε τὸν Μάρτυρα, τοὺς δὲ ὁδηγοῦντας αὐτὸν δημίους μετὰ τῶν σιδηρῶν ἐκείνων δεσμῶν, διὰ τῶν ὁποίων ἐδεσμεῖτο ὁ Ἅγιος, ρίπτει ἀμέσως κατὰ γῆς οὐδὲν λέγοντας καὶ οὔτε νὰ καλύψωσι τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν δυνηθέντας. Ὁ δὲ Μάρτυς ἐγείρας αὐτοὺς τοὺς εἶπε νὰ ἐξακολουθήσωσι τὴν ὁδὸν αὐτῶν· καὶ ἀφοῦ εἰσῆλθεν εἰς τὸ δεσμωτήριον ὁ Ἄνθιμος χαίρων ὡς νὰ εἰσήρχετο εἰς εὐωχίαν, καὶ εἰς τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους προσέφερε τὸν τῆς πίστεως ἄρτον, μετὰ μεγίστης φιλοφροσύνης δεξιωθεὶς αὐτούς, καὶ τὴν εὐσέβειαν διδάξας ὅλως εἰς τὸν Χριστὸν καθοδηγεῖ καὶ υἱοθετεῖ αὐτοὺς διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Ὁ δὲ Μαξιμιανὸς μαθὼν τοῦτο καὶ φοβηθεὶς μήπως ζημιωθῇ ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἄλλους πολλούς, παριστᾷ καὶ πάλιν τὸν Ἀθλητὴν ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ παροτρύνει πάλιν αὐτὸν νὰ θυσιάσῃ εἰς τοὺς θεοὺς αὐτοῦ, ὑπόσχεται δὲ καὶ ὡς ἀνταμοιβὴν τῆς συγκαταθέσεως νὰ τὸν κάμῃ ἱερέα τῶν εἰδώλων.
Ὁ δὲ θεῖος Ἄνθιμος μετὰ πολλῆς παρρησίας εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐγὼ καὶ πρὸ τῆς ὑποσχέσεως σου ταύτης εἶμαι ἱερεὺς τοῦ πρώτου καλοῦ ποιμένος καὶ Ἀρχιερέως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἀπὸ τὴν μεγίστην φιλανθρωπίαν αὐτοῦ καὶ ἄκραν συγκατάβασιν, ἄϋλος καὶ ἀπερίληπτος ὤν, ὄχι μόνον γίνεται ἄνθρωπος μεταλαμβάνων τῆς ἡμετέρας σαρκός, μέχρις ἡμῶν κατελθὼν καὶ δι’ ἡμᾶς ταῦτα πράττων, ἀλλὰ καὶ ἑαυτὸν προσέφερε θυσίαν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, σταυρωθεὶς καὶ γευσάμενος ὀδυνηροῦ θανάτου, τριήμερος ἀναστάς, καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνελθών, πάλιν συνανέφερεν ἡμᾶς ἐκεῖσε, ὁπόθεν διὰ τὴν παρακοὴν ἐπεπτώκαμεν.