Τῇ Γ’ (3ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΑΝΘΙΜΟΥ Ἐπισκόπου Νικομηδείας.

Ἀκολούθως εἰσῆλθεν ἄλλος καὶ εἶδε φῶς ἀνείκαστον καὶ ἐκ τῆς λαμπρότητος τοῦ φωνὸς ἔμεινε τυφλός. Τοῦτο δὲ ἔπαθον καὶ ἄλλοι πολλοί· ὅσοι ὅμως εἰσῆλθον μὲ σωφροσύνην εἰς τὸν οἶκον, εἶδον ὡραῖον καὶ ὑπέρλαμπρον Ἄγγελον, ἱστάμενον ἐκ δεξιῶν αὐτῆς, καὶ ἐγένοντο ἔντρομοι, ἰδόντες τοιοῦτο παράδοξον θαῦμα, ἐξελθόντες δὲ ἐβόησαν· Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν. Ὁ δὲ θεῖος Ἄγγελος λαβὼν τὴν Παρθένον ἐκ τῆς αἰσχρᾶς ἐκείνης οἰκίας ἀμόλυντον ἐξῆλθε μετ’ αὐτῆς πορευόμενος καὶ τὴν ὡδήγησεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν πιστῶν, εἰπὼν πρὸς αὐτήν· «Εἰρήνη σοι». Ἡ δὲ ἐκθαμβουμένη καὶ χαίρουσα ἔκρουσε τὴν θύραν καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐκείνην δὲ τὴν νύκτα ὁ Ἱεράρχης Ἄνθιμος μεθ’ ὅλων τῶν Χριστιανῶν ἑώρταζε τὰ Γενέθλια τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ· ἰδόντες δὲ οὗτοι ἀνελπίστως τὴν Θεοφίλην ἐθαύμαζον. Αὕτη δὲ καὶ οἱ ἐκ ταύτης πιστεύσαντες διηγήθησαν πάντα ὅσα ὁ Παντοδύναμος Θεὸς ἐτέλεσε θαυμασίως, δοξάζοντες καὶ εὐχαριστοῦντες Αὐτόν.

Ἀκούσας ταῦτα ὁ Μαξιμιανὸς διέταξε ν’ ἀναφθῶσιν εὐθὺς ξύλα πέριξ τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα κατακαῶσιν οἱ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστιανοί. Ὅπερ ἐννοήσας ὁ θεῖος Ἱεράρχης Ἄνθιμος καὶ θείας Χάριτος ἐμπλησθείς, ἐστάθη εἰς τὸ κέρας τοῦ θυσιαστηρίου λέγων· «Ἐνθυμήθητε, ἀδελφοί μου φιλόχριστοι καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ποσάκις ἐξιστάμεθα θαυμασίως διὰ τὴν ἀνδρείαν τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων καὶ διὰ τὴν εὐσέβειαν αὐτῶν, οἵτινες καὶ ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἱστάμενοι προσεκάλουν τὴν κτίσιν ἅπασαν πρὸς ὑμνῳδίαν τοῦ Κτίστου. Ἂς γίνωμεν ὅθεν καὶ ἡμεῖς συγκοινωνοὶ τῆς δόξης αὐτῶν· ἐκεῖνοι μὲν ἦσαν Τρεῖς καὶ οὐδὲ εἶχον ἄλλων προτέρων ὑπόδειγμα, ἡμεῖς δέ, τοσοῦτον πλῆθος ὄντες καὶ ἔχοντες ὄχι μόνον ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ τὸν Κύριον τῆς δόξης τὸν ἐπὶ ξύλου κρεμασθέντα διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν, πῶς καὶ ἡμεῖς ἐκ τούτου νὰ μὴ γινώμεθα συγκοινωνοὶ εἰς τὸ Ἅγιον Αὐτοῦ Πάθος; Ἰδοὺ καιρὸς εὐσπρόσδεκτος, ἰδοὺ καιρὸς σωτηρίας· ἀποθώμεθα λοιπὸν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, ὅπως ἀξιωθῶμεν τῆς αἰωνίου Βασιλείας».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ ἀείμνηστος Ἄνθιμος καὶ συναγωνιζόμενος μετ᾽ αὐτῶν βαπτίζει τοὺς κατηχουμένους καὶ τὴν θείαν λειτουργιαν ἐπιτελέσας μετέδωκεν εἰς ἅπαντας τὰ θεῖα καὶ Ἄχραντα Μυστήρια, ἀνήφθησαν δὲ ἐν τῷ μεταξὺ ἔξωθεν τὰ φρύγανα, οἱ δὲ Ἅγιοι ἔσωθεν ἔψαλλον τὴν ὑμνῳδίαν τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων, πᾶσαν τὴν κτίσιν πρὸς ὑμνῳδίαν Θεοῦ καὶ δοξολογίαν ἐπικαλούμενοι καὶ οὕτω κατεκάησαν ἅπαντες οἱ εὑρεθέντες Χριστιανοὶ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, οἵτινες ἦσαν τὸν ἀριθμὸν εἴκοσι χιλιάδες [2].


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τῶν ἐνταῦθα ἀναφερομένων Ἁγίων Μαρτύρων Ἴνδη, Δόμνης, Γλυκερίου καὶ Θεοφίλου, βλέπε εἰς τὴν κηʹ (28ην) Δεκεμβρίου, ἐν τῷ Μαρτυρίῳ τῶν Ἁγίων Δισμυρίων Μαρτύρων τῶν ἐν Νικομηδείᾳ καέντων, ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Βλέπε τὸ κατὰ πλάτος Μαρτύριον αὐτῶν εἰς τὴν κηʹ (28ην) Δεκεμβρίου, ὡς ἐν τῇ προγουμένῃ ὑποσημειώσει.

[3] Βλέπε καὶ περὶ αὐτοῦ ὡσαύτως, ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελίδος 94.

[4] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 94.