Εἰς ἐμὲ δὲ καὶ αὐτὸ τὸ πήλινον σῶμα εἶναι παντὸς δεσμωτηρίου χαλεπώτερον, διότι ἐμποδίζει τὴν ψυχήν μου νὰ διαβῇ πρὸς τὸν ποθούμενον Θεόν· ὥστε ἀπειλαί, τιμωρίαι καὶ βάσανοι εἶναι ποθεινότεραι εἰς ἐμὲ ἀπὸ πᾶσαν διατριβὴν καὶ ζωήν, τῶν ὁποίων κατόπιν ἐπακολουθεῖ ὁ θάνατος, ὅστις ἀπολύων με τῶν δεσμῶν τῆς σαρκὸς θὰ μὲ ὁδηγήσῃ πρὸς τὰ ποθούμενα».

Ταῦτα τοῦ μεγάλου κατὰ τὴν ἀρχιερωσύνην καὶ ἔτι μεγαλυτέρου κατὰ τὴν ἄθλησιν ἀπολογησαμένου, ὁ βασιλεὺς εἶπεν· «Ταῦτα εἶναι μακρὰ φλυαρία, θὰ ἴδῃς δὲ μετ’ ὀλίγον». Εὐθὺς τότε προστάσσει νὰ κτυπῶσιν αὐτὸν διὰ λίθων, ὁ δὲ γενναῖος Ἄνθιμος, ἐπειδὴ ἀπ’ ἀρχῆς ἐπόθει τὸν διὰ Χριστὸν ἆθλον καὶ ἤλπιζεν ἵνα λάβῃ ἐκ θείας προνοίας τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως, ἐκ τούτου πρᾴως καὶ τὰς παρούσας πληγὰς ἐδέχετο. Ἵνα δὲ λαμπρότερα ἔπαθλα ἐπιτύχῃ, ἐπιχλευάζων τὸν τύραννον καὶ σφοδρῶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ κατακαίων διὰ τῆς φλογὸς τῆς μανίας ἠρέθιζεν αὐτὸν εἰς ἐπιπονωτέρας τιμωρίας λέγων· «Θεοί, οἱ ὁποῖοι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν». Ὁ λόγος οὗτος τοῦ Μάρτυρος αὐτὸ τοῦτο τὸ κέντρον τῆς καρδίας τοῦ Μαξιμιανοῦ κατεκέντησε καὶ εὐθὺς διατάσσει, ἵνα διὰ περονῶν πεπυρωμένων διατρυπήσωσι τοὺς ἀστραγάλους αὐτοῦ. Εἰς δὲ τὸν Μάρτυρα ἡ βάσανος αὕτη ἦτο μεγίστη ἡδονή, διότι ἐπετύγχανεν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐπόθει καὶ ἀπέδιδε μικρὰν χάριν εἰς τὸν Μαξιμιανὸν ἕνεκα τῶν τιμωριῶν, διότι τοιουτοτρόπως ἐδίψα ὁ Ἄνθιμος, ὅπως ἑνωθῇ μὲ τὸν Χριστὸν λέγων τὸ προφητικὸν ρητόν· «Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα, πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ μου;».

Ὁ δὲ Μαξιμιανὸς ὡς ἔχων τυραννικὸν πνεῦμα ἐνόμιζεν, ὅτι ἕνεκα τῆς αὐστηρότητος τῶν κολάσεων θὰ νικήσῃ τὴν γενναίαν σταθερότητα τοῦ Μάρτυρος· ὅθεν προστάσσει νὰ στρωθῇ εἰς τὸ ἔδαφος ὄστρακον, εἶτα γυμνὸν εἰς αὐτὸ ἁπλωθέντα νὰ δέρωσι τὸν ἀθλητὴν διὰ ράβδων σφοδρότερον τοῦ δέοντος. Ἵνα διὰ τοῦ ραβδίσματος τῶν πληγῶν ἄνωθεν καὶ διὰ τῶν κάτωθεν ἐστρωμένων ὀστράκων αἰσθανθῇ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ διπλασίαν τὴν ὀδύνην. Ὁ δὲ Ἄνθιμος οὔτε διὰ τῆς βασάνου ταύτης ἀπηλπίσθη διὰ τὴν νίκην, ἀλλ’ ἐδέετο τοῦ Κυρίου λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Δέσποτα Βασιλεῦ τῶν αἰώνων, ὅτι περιέζωσάς με δύναμιν ἐξ ὕψους, καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον, καὶ τοὺς μισοῦντάς με ἐξωλόθρευσας, καὶ συνεπόδισας πάντας τοὺς ἐπανισταμένους ἐπ’ ἐμὲ ὑποκάτω μου». Ὁ δὲ Μαξιμιανὸς ἐπινοεῖ πάλιν καὶ ἕτερα κολαστήρια καὶ προστάσσει νὰ καύσωσι χαλκᾶς περικνημῖδας καὶ νὰ ὑποδήσωσι δι’ αὐτῶν τὸν Μάρτυρα.