᾽Εν ᾧ δὲ χρόνῳ οἱ μακάριοι ἐκεῖνοι πόδες ὑπέμενον τὴν σφοδροτάτην ταύτην καὶ εἰς ὀδύνην ἀφόρητον βάσανον τῶν πεπυρωμένων περικνημίδων, θεία τις Χάρις ἐπέρχεται ἄνωθεν εἰς τὸν γενναῖον Μάρτυρα καὶ φωνὴ ἠκούσθη ἐπὶ μᾶλλον ἐνισχύουσα αὐτὸν καὶ μεγάλα ὑποσχομένη βραβεῖα, ἥτις ἕλεγεν· «Ἐντὸς ὀλίγου διὰ λαμπρῶς ἀκτινοβολοῦντος στεφάνου ἐξ ἀνθέων ἀθλοφορεῖς». Ἡ δὲ φωνὴ αὕτη μεταβάλλει εὐθὺς πρὸς τὸ εὐθυμότερον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ φαιδρότερον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀπεργάζεται, μειδίαμα δὲ χαριέστατον εἰς τὰ χείλη αὐτοῦ ἐπιφαίνεται, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ ἐσωτερικὴ γαλήνη τῆς καρδίας του ἐμαρτυρεῖτο. Βλέπων ταῦτα ὁ Μαξιμιανὸς ἐξεπλήττετο, καθὼς ἦτο ἑπόμενον, καὶ ἐθαύμαζε ταῦτα· ἀλλ’ ἐκ τῆς ἀπιστίας αὐτοῦ ὠνόμαζε γοητείαν τὰ γινόμενα καὶ ἠρώτα νὰ μάθῃ τὴν αἰτίαν. Ὁ δὲ δίκαιος εἶπεν· «Ὦ Βασιλεῦ, τὰ παρόντα θαυμάσια, τὰ ὁποῖα βλέπεις, προοίμια μόνον καλὰ εἶναι καὶ ἀψευδὴς τῶν μελλόντων ἐπαγγελία, ἐντὸς ὀλίγου δὲ θὰ αἰσθανθῇς, ὅτι μάτην κομπάζεις καὶ ἐκείνους τοὺς ὁποίους ὀνομάζεις θεοὺς θὰ ἀποδείξω πολὺ ἀσθενεστέρους τῆς ἀνθρωπίνης δυνάμεως, ὥστε νὰ μεταμεληθῇς διὰ τὴν πεῖραν τῶν βασάνων, τὴν ὁποίαν ἐπιδεικνύεις εἰς ἐμέ».
Ἕνεκα τούτων ὀργισθεὶς ὁ βασιλεὺς προστάσσει νὰ δέσωσι τὸν Μάρτυρα ἐπάνω εἰς τροχὸν καὶ νὰ συστρέφωσιν αὐτὸν συνεχῶς, ὁμοῦ δὲ μὲ τὸν τροχὸν νὰ κατακαίωσι διὰ λαμπάδων καὶ πυρὸς τὰς σάρκας αὐτοῦ καὶ οὕτω νὰ διαλύωνται. Τὸ πρόσταγμα τοῦτο τοῦ Μαξιμιανοῦ εὐθὺς ἔργον ἐγένετο, καὶ κρατοῦντες οἱ δήμιοι τὰς λαμπάδας εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπλησίασαν τὸ πῦρ εἰς τὸν τροχόν, πῦρ πνέοντες, πῦρ βλέποντες, πῦρ φέροντες· αἱ δὲ ψυχαὶ αὐτῶν οὖσαι θερμότεραι τοῦ εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν πυρὸς ἐπεθύμουν νὰ μεταβάλουν ὅλως εἰς φλόγα τὸν Ἀθλητήν. Ἀλλ’ ὢ τῆς θαυμαστῆς περὶ τὸν ἄνδρα, Χριστέ, δυνάμεώς σου! Ἐστάθη μὲν εὐθὺς ἐκ τῆς κινήσεως ὁ τροχός, τῶν δὲ δημίων κατὰ γῆς πεσόντων, πίπτουσιν ἅμα ἀνεπαισθήτως ἀπὸ τῶν χειρῶν αὐτῶν αἱ λαμπάδες, καθότι αἱ χεῖρες αὐτῶν ἔμειναν ὡς νεκραὶ καὶ παράλυτοι, καταναρκωθέντων ὡς διὰ ὕπνου τινός. Τούτου ἕνεκα ὠργίσθη ὁ βασιλεὺς καὶ κατέκρινε τοὺς δημίους, ὡς ἀμελεῖς τῶν προσταγμάτων αὐτοῦ καὶ ἀνικάνους κατὰ τὰς χεῖρας. Βλέπεις ἀπιστίαν; Ἐκεῖνοι μὲν οὐδὲ ν’ ἀναλάβωσι δύνανται, οὔτε εἶναι ἱκανοὶ νὰ μεταχειρισθῶσι τὰς χεῖρας αὐτῶν.