Ὁ δὲ Ἅγιος Ἄνθιμος δὲν ἐκάη, ἀλλὰ διεφυλάχθη ἀβλαβὴς ἐκ θείας Χάριτος, ἵνα καὶ ἄλλους ὠφελήσῃ ἐκ τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ, βαπτίσῃ δὲ καὶ προσφέρῃ αὐτοὺς σεσωσμένους εἰς τὸν Χριστόν. Ὅθεν ἀνεχώρησεν εἴς τινα κωμόπολιν, ἵνα φροντίσῃ περὶ τοῦ λοιποῦ ποιμνίου του ὡς καλὸς ποιμήν, τὸν λόγον τῆς ἀληθείας σπείρων καὶ τὸ τάλαντον τῆς πίστεως πολλαπλασιάζων, ἐπιστρέφων πολλοὺς εἰς θεογνωσίαν καὶ ἐπιστηρίζων εἰς τὴν εὐσέβειαν. Ἀλλὰ καὶ οἱ περὶ τὸν Μαρδόνιον καὶ Μυγδόνιον καὶ Πέτρον καὶ τὸν καρτερικώτατον Ζήνωνα [3] δὲν ἔμειναν ἄγευστοι τῆς εὐσεβείας, διότι βλέποντες καὶ οὗτοι τὴν σπουδὴν τοῦ Ἱεράρχου καὶ αὐτοὶ τὸν ἴδιον πρὸς Χριστὸν ἐπέδειξαν πόθον μὴ ἀνεχόμενοι νὰ ὑπολειφθῶσι τῆς ἴσης μαρτυρίας. Τοσαύτη ἐπίδοσις τῆς εὐσεβείας ὑπὸ τοῦ θαυμαστοῦ Ἀνθίμου εἰς πολλοὺς ἐγένετο. Ὅθεν ἡ ἀρετὴ καὶ ἐνταῦθα φανερὸν ποιεῖ τὸ τῆς εὐσεβείας ἄνθος Ἄνθιμον. Καὶ πάλιν καταμηνύεται εἰς τὸν βασιλέα ὁ τότε μὲν ἐν Ἱερεῦσι μέγας, μετὰ μικρὸν δὲ καὶ μεταξὺ τῶν Μαρτύρων τοιοῦτος. Τότε ὁ Μαξιμιανὸς πέμπει εἴκοσιν ἐφίππους στρατιώτας, ἵνα συλλάβωσιν αὐτὸν καὶ φέρωσιν ἐνώπιόν του. Οἱ δὲ ἱππεῖς οἱ πεμφθέντες εἰς Σημάνην, τοῦτο ἦτο τὸ ὄνομα τῆς κωμοπόλεως, εὑρίσκουσιν ἐκεῖ τὸν Ἅγιον καὶ οὐδόλως γνωρίζοντες αὐτόν, ἠρώτων τὸν ἴδιον Ἄνθιμον περὶ τοῦ Ἀνθίμου, τίς εἶναι οὗτος καὶ εἰς ποῖον μέρος τῆς κωμοπόλεως κατοικεῖ.

Ὁ δὲ ἀγαθός, φιλόξενος καὶ φιλαλήθης πατήρ, πρῶτον μὲν τοὺς ἐφιλοξένησε καὶ παρέθηκεν εἰς αὐτοὺς δεῖπνον, ἄρτον καὶ κυάμους (κουκκιά), ἀφοῦ δὲ ὡς ἠδυνήθη ἐφιλοξένησεν αὐτούς, εἶτα λέγει εἰς αὐτούς, ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ὁ Ἄνθιμος, ὅπερ ἐκεῖνοι ἀκούσαντες ἔμειναν ἐκστατικοὶ καὶ οὐδόλως ἠδύναντο νὰ ἀντικρύσωσιν εἰς τὴν πολιάν του κεφαλήν, ἀναλογιζόμενοι βαθέως ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν τράπεζαν, τὸν δεῖπνον καὶ τὴν φιλοξενίαν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ πρὸς ποῖον σκοπὸν ἐπέμφθησαν καὶ πρὸς ποῖον σκοπὸν μέλλουσι νὰ φέρωσιν αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ Μαξιμιανοῦ, ἐξ ἅπαντος πρὸς σκοπὸν κάκιστον καὶ πρὸς ὁμολογουμένην τιμωρίαν. Ὡς ἐκ τούτου περισσότερον ἐλύπει τοῦτο τὰς ψυχὰς αὐτῶν καὶ ἐξ ἐντροπῆς δὲν ἠδύναντο ν’ ἀτενίσωσι πρὸς τὸν Ἄνθιμον, ἐπειδὴ καὶ ἀψευδῆ μηνυτὴν τοῦ σεβασμίου ἀνδρός, ὃν ἐζήτουν, ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ἤκουσαν καὶ παρὰ τῆς τοῦ ἰδίου γλώσσης μανθάνοντες, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Ἄνθιμος, ἐθαύμαζον ὡς ἐκ τούτου τὴν φιλαλήθειαν τοῦ πατρός, καὶ ἄφησαν αὐτὸν ἑκουσίως, προέτρεπον δὲ μάλιστα αὐτὸν νὰ φύγῃ ἐκεῖθεν. Διότι ἐγνώριζον, ὅτι οὐδὲν καλὸν θὰ ἀπολαύσῃ ὅταν παρουσιασθῇ εἰς τὸν Μαξιμιανόν· ὅθεν εἶπον· «Εἰς ἡμᾶς ἀρκεῖ εἰς ἀπολογίαν νὰ εἴπωμεν, ὅτι καθ’ ὅλην τὴν Νικομήδειαν τὸν ἐζητήσαμεν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθημεν νὰ εὕρωμεν αὐτόν».