Ἐκ Θεοῦ ὅθεν ἐκλεγεὶς ὁ θεῖος Ἄνθιμος ἀνέλαβε τοὺς οἴακας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπέλαβεν ὁ θρόνος τὸν ἄξιον καὶ καλὸν ποιμένα, ὅστις αὐτὸν κατεκόσμησεν, ἡ δὲ Ἐκκλησία, ἀποθέσασα τὴν λύπην καὶ κατήφειαν, ἐστολίσθη μὲ τὴν εὐπρέπειαν καὶ λαμπρότητα, ἐπιτυχοῦσα κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον τὸν ἀνεπίληπτον καὶ σοφὸν ἐπιστάτην. Ὁ δὲ Ἄνθιμος, ὡς ἀγαθὸς κυβερνήτης, ὅλην τὴν προσοχὴν αὐτοῦ ἐπέστησε πρὸς τοῦτον μόνον τὸν σκοπόν, ὅπως τὸν χαλεπὸν τῆς ἀσεβείας κλύδωνα καταπραύνῃ καὶ τὰς ψυχὰς τῶν συμπλεόντων εἰς τὸν λιμένα τοῦ Θεοῦ καθορμήσῃ. Ταῦτα εἶδεν ὁ Ἴνδης ἐκεῖνος μετὰ τῆς Δόμνης, οἵτινες ἧσαν θαυμαστοὶ καὶ ἀξιέπαινοι, διότι αὐτοὶ μὲν τὸν βασιλέα καὶ τὰ περὶ τὸν βασιλέα πάντα κατέλιπον καὶ παρέλαβον τὴν εὐσέβειαν, ἀμφότεροι τὸν κοινὸν Βασιλέα πλουτήσαντες. Ἀλλ’ οὐδὲ ὁ Γλυκέριος καὶ ὁ Θεόφιλος [1] ἔμειναν ἄγευστοι τῆς εὐσεβείας, ἕνεκα τῆς διδαχῆς τοῦ Ἁγίου, ἱκανὴ δὲ ἀπόδειξις εἶναι ὅτι καὶ οὗτοι τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον ἔλαβον, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄλλοι δὲν ἔμειναν ἄγευστοι τῆς εὐσεβείας, ἕνεκα τῆς σπουδῆς τοῦ Ἁγίου, διότι καὶ οὗτοι πάντες ὑπὲρ Χριστοῦ διὰ πυρὸς ἐτελειώθησαν.

Οὕτω θεοφιλῶς τοῦ Ἁγίου πορευομένου, ἐγείρεται αἴφνης χειμὼν χαλεπώτατος καὶ ἐπειδὴ ἡ καταιγὶς ἐνέπεσε σφοδροτέρα παρὰ ποτέ, πάντας τοὺς Χριστιανοὺς κατέδυσε. Διότι ἐπιστρέψας ὁ Μαξιμιανὸς νικητὴς ἀπὸ τοῦ κατὰ τῶν Αἰθιόπων πολέμου ἐν ἔτει 306, διέταξεν εὐθὺς πάντας κοινῶς ὅπως συναχθῶσιν εἰς Νικομήδειαν, διὰ νὰ θυσιάσωσιν εἰς τοὺς θεούς του. Ἐκηρύχθη ὅθεν τότε ἐκεῖνος ὁ βαρύτατος καὶ μέγιστος διωγμὸς τῶν Χριστιανῶν, ὅστις ἐπροχώρει καθημέραν καθ’ ἅπασαν τὴν γῆν. Ὅθεν ἄλλοι μὲν τῶν Χριστιανῶν ἔφευγον εἰς τὰ ὄρη καὶ σπήλαια, ἄλλοι παντοιοτρόπως δὲ ἐθανατώνοντο, καὶ αἱ μὲν Ἱεραὶ Μοναὶ ἠρημοῦντο, τῶν δὲ Παρθένων τὰ Ἡσυχαστήρια παντελῶς κατηδαφίζοντο.

Τότε οἱ δήμιοι ὡς ἄγρια θηρία ἥρπασαν καὶ μίαν Παρθένον ὑπέρλαμπρον ψυχῇ τε καὶ σώματι, ὀνόματι Θεοφίλην, καθὼς ἦτο καὶ εἰς τὴν πρᾶξιν, τὴν ὁποίαν ὡδήγησαν βιαίως εἰς τὸ ἐργαστήριον τῆς ὕβρεως. Αὕτη δὲ ἡ μακαρία, βλέπουσα πρὸς τὸν οὐρανόν, ἐβόησε μετὰ δακρύων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἔρως, τὸ φῶς μου καὶ ὁ φύλαξ τῆς ζωῆς μου, ἴδε τὴν νυμφευθεῖσαν σοι, Νυμφίε μου ἄμωμε, καὶ λύτρωσαί με ἀπὸ τῶν θηρίων τούτων, φύλαξον δὲ τὴν παρθενίαν μου ἄσπιλον εἰς δόξαν καὶ αἶνον τοῦ παντοδυνάμου σου ὀνόματος». Ἀνεγίνωσκε δὲ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Εἷς δὲ ἐκ τῶν ἀσεβῶν εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον, ἵνα πράξῃ τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ καὶ εὐθὺς τρέμων ἀπέθανεν.