ΑΝΘΙΜΟΣ ὁ Μάρτυς καὶ Ἐπίσκοπος ἐγεννήθη εἰς τὴν περίφημον πόλιν τῆς Νικομηδείας, ἀπὸ εὐσεβῶν καὶ εὐγενῶν κλάδων ἀναβλαστήσας, καλοὺς δὲ καὶ αὐτὸς προσενέγκας καρπούς, εὐωδίαζε πᾶσαν τὴν Ἐκκλησίαν ὡς εὔοσμον ἄνθος, διότι εὐθὺς μὲν ὡς τὴν πρώτην ἡλικίαν τῶν νηπίων παρῆλθεν, ἤνθιζον εἰς αὐτὸν πᾶσα θεία χάρις καὶ ἤθη χρηστά, ἀλλὰ καὶ ὡς παιδίον ἦτο διὰ πολλῆς συνέσεως κατηρτισμένος. Ὅτε δὲ πάλιν ἔφθασε καὶ εἰς τὴν ἀνδρικὴν ἡλικίαν, τὰς τῶν ἀνδρῶν ἀρετὰς ἐπεμελεῖτο καὶ ἐκυριάρχει τῆς γαστρός, ἐκράτει τοῦ θυμοῦ καὶ τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν· καὶ τὴν κοσμικὴν φαντασίαν ἀπεστρέφετο, ἀλλὰ καὶ τὴν μητέρα τῶν ἀρετῶν, τὴν ἀγάπην, φιλοπόνως εἰργάζετο, ἅπας δὲ ὁ καιρός του ἦτο ἀσχολία προσευχῆς καὶ τήρησις τῶν θείων ἐντολῶν, ὥστε, καθ’ ὅλον τὸν βίον αὐτοῦ, ἀπέχων ἀπὸ πᾶσαν ματαίαν διασκέδασιν, ἐντελῶς εἰργάζετο τὴν ἀρετήν. Διὰ τοσαύτης δὲ ταπεινοφροσύνης ἦτο κεκοσμημένος, ὥστε, ὅταν ἔβλεπον αὐτὸν οἱ φιλάρετοι ἄνδρες, κατενύγοντο αἱ ψυχαὶ αὐτῶν καὶ ἐπεμελοῦντο καὶ αὐτοὶ τὴν πρόοδον τῆς ἀρετῆς.
Ἐπειδὴ ὅθεν ἔζη οὕτω καὶ εἶχε τὴν ἰδίαν αὐτοῦ ἀρετὴν ὡς πολυφωνότατον κήρυκα, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ κρύπτηται καὶ νὰ διαφεύγῃ τῆς προσοχῆς τῶν ἀνθρώπων· διὰ τοῦτο καὶ ἐπὶ τὸν ὑψηλὸν βαθμὸν τῆς Ἱερωσύνης ἀνήγαγον αὐτὸν καὶ ὕμνει ἐν Πρεσβυτέρων καθέδρᾳ τὸν Κύριον καὶ ηὐλόγει τὸν Θεόν. Δὲν ἦλθεν ὅμως ἀμέσως εἰς τὸν τῆς Ἱερωσύνης βαθμόν, οὔτε ἀπ’ ἀρχῆς τοῦ βίου αὐτοῦ προεμελέτα αὐτήν, ἀλλ’ ἀφ’ οὗ πρότερον εἰς πολλοὺς ἐνδιέπρεψε βαθμοὺς καὶ ἐτίμησεν αὐτοὺς ἀξίως μὲ πᾶσαν ἀρετήν, ὑπὸ πάντων δὲ τούτων ἐμαρτυρήθη ὅτι ἦτο ἄξιος τοῦ βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης καὶ οὕτω τοῦ μεγάλου τούτου ἀξιώματος ἐπέβη. Δὲν ἐπεδίωξε δὲ τὴν τιμήν, οὐδὲ ἥρπασεν αὐτήν, ἀλλ’ ὑπ᾽ ἐκείνης μᾶλλον κατελήφθη, ἂν καὶ σφόδρα ἀπεμακρύνετο ἀπ’ αὐτῆς διὰ τὸ μέγεθος τῆς ταπεινώσεως αὐτοῦ.
Ὅτε δὲ μετέστη εἰς Κύριον ὁ τότε Ἐπίσκοπος Νικομηδείας Κύριλλος, ἐχήρευε δὲ ποιμένος ἡ Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐρημίαν της ἐπένθει πικρῶς καὶ ἐθρήνει τὴν συμφοράν της, τότε οἱ πρόκριτοι τῶν Νικομηδέων μετὰ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Κλήρου ἀπεφάσισαν ὁμοφώνως, ὅπως ἀναδείξωσιν Ἐπίσκοπον αὐτῶν τὸν ἱερώτατον Ἄνθιμον. Εἰσελθόντες ὅθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐδέοντο θερμῶς εἰς τὸν Θεὸν νὰ ἀποκαλύψῃ εἰς αὐτούς, ἐὰν τοῦτο ἀρέσκῃ καὶ εἰς Αὐτὸν καὶ ἐὰν θὰ ἔχωσιν ἐπιμαρτυροῦσαν τὴν ἄνωθεν ψῆφον. Εὐθὺς δὲ μέγα καὶ θαυμαστὸν φῶς περιήστραψε πάντας, φωνὴ δὲ θεία ἠκούσθη προσμαρτυροῦσα ὑπὲρ τοῦ Ἀνθίμου καὶ ἐπικυροῦσα τὴν ψῆφον αὐτῶν, προτρέπουσα ἔτι αὐτούς, ἵνα φέρωσιν εἰς πέρας τὸ ταχύτερον τὴν ἀπόφασιν ταύτην.