Ἐὰν δὲ ὁ διάβολος, ὁ ψυχοφθόρος σπορεύς, σπείρῃ εἰς τὰς ψυχάς σας λογισμὸν κακῆς ἐπιθυμίας, σπουδάζετε ἐπιμελέστατα τὰ τὸν ἐκριζώνητε παρευθὺς καὶ νὰ τὸν ἀπορρίπτητε μακράν· διότι ἐὰν προφθάσητε συντόμως, θὰ τὸν ἀποδιώξητε εὐκόλως· εἰ δὲ καὶ τὸν ἀφήσητε νὰ πολυκαιρίσῃ ἐντὸς τῆς καρδίας σας, δυσκολώτατα θὰ τὸν ἐκριζώσητε. Ὅπλα δὲ ἵνα πολεμῆτε ἐπιτήδεια εἶναι τὸ νὰ μεταχειρίζησθε τὴν νηστείαν, τὴν προσευχήν, τὰ δάκρυα καὶ τὴν ἐνθύμησιν τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἀσβέστου πυρὸς τῆς κολάσεως, ἐπειδὴ ἡ τοιαύτη ἐνθύμησις εἶναι φονεύτρια παντοίου κακοῦ καὶ τὸ ἰσχυρότατον πάντων τῶν ὅπλων καὶ φοβερώτατον εἰς τοὺς ἐχθρούς μας, εἶναι τὸ ἔνδυμα τοῦ Ἰησοῦ μας, ἤτοι ἡ νικοποιὸς ταπείνωσις, τὴν ὁποίαν μᾶς προστάττει ὁ ἴδιος ἐπιτακτικῶς νὰ μάθωμεν οὕτω λέγων· «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια’ 29). Τὸ δὲ ἀκίνδυνον καταφύγιον, ὅπως μὴ αἰχμαλωτιζώμεθα ὑπὸ λογισμῶν χωριζόντων ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ φύλαξις καὶ προσοχὴ τοῦ νοὸς καὶ ὅλων τῶν αἰσθήσεων, καὶ τὸ περισσότερον τῆς ὁράσεως καὶ τῆς ἀκοῆς· διότι διὰ τῶν δύο τούτων αἰσθητηρίων ἐμβαίνουσιν εἰς τὴν καρδίαν μας ὅλαι σχεδὸν αἱ κακαὶ ἐπιθυμίαι· καὶ καθὼς λέγει ὁ Προφήτης Ἱερεμίας «Ὅτι ἀνέβη θάνατος διὰ τῶν θυρίδων ὑμῶν» (Ἱερεμ. θ’ 21), διὰ τῆς ἀπροσεξίας δηλαδὴ τῶν θυρίδων, ἤτοι τῶν αἰσθήσεων, εἰσδύει ἐντὸς ἡμῶν ὁ ψυχικὸς θάνατος.

Τιμιώτατον ἀπόκτημα εἶναι εἰς τὸν Μοναχὸν ἡ ἀκτημοσύνη, καὶ πλοῦτος εἰς τὸν εὐγενῆ τῇ ἀληθείᾳ καὶ ἐλεύθερον ἡ ἀπροσπάθεια, καὶ τὸ νὰ μὴ εἶναι δεδεμένος εἰς καμμίαν ἐπιθυμίαν τῶν φθαρτῶν πραγμάτων, ἀλλὰ νὰ μεταχειρίζηται μετρίως τὴν ἀναγκαίαν χρείαν τοῦ σώματος, ὡς μᾶς συμβουλεύει ὁ Παῦλος· «Ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α’ Τιμ. ϛ’ 8), μὴ γογγύζοντες ἀκρίτως κατὰ τοῦ εὑεργέτου ἡμῶν. Τὸ μεγαλώτατον δὲ κακὸν ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἡ ὑψηλοφροσύνη καὶ ὑπερηφάνεια, ἐξαλείφουσα πᾶν ὅ,τι καλὸν ἔχει ὁ ἄνθρωπος· ἡ ὁποία, ἂν καὶ τὰς περισσοτέρας φορὰς ἀκολουθεῖ φύσει εἰς τοὺς πλουτοῦντας ἀπὸ πολλῶν ἀρετῶν, ὅμως ἐνίοτε προσκολλᾶται καὶ εἰς τὸν παντέρημον καλῶν ἔργων. Αὕτη ἡ ὑπερηφάνεια προξενεῖ φοβερὸν κρημνισμὸν εἰς τὸν κάτοχον αὐτῆς· διὰ τοῦτο καὶ ὁ θεῖος Παῦλος, δίδων εἰς ἡμᾶς χεῖρα βοηθείας, μᾶς ὑποδεικνύει τὸν τρόπον τῆς ἐξ αὐτῆς ἀπαλλαγῆς λέγων· «Ὁ δοκῶν ἑστάναι, βλεπέτω μὴ πέσῃ» (Α’ Κορ. ι’ 12).