Τῇ ΚΗ’ (28ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Οσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ, διασωθέντος ἀπὸ τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ σοϛ’ (276).

Εἰς τοὺς λόγους τούτους τοῦ Ἁγίου, ἐθυμώθη πολλὰ ὁ παράνομος κριτὴς καὶ προστάττει νὰ γυμνωθῇ ὁ Ἅγιος καὶ νὰ τανυσθῇ κατὰ γῆς ἀπὸ τὰ τέσσαρα μέρη τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν, καὶ νὰ δαρῇ μὲ βούνευρα, καὶ ἡ προσταγή του ἔγινε παρευθὺς ἔργον. Ἐν τούτῳ δὲ τῷ μεταξὺ ὁ θηριώδης τύραννος ἔλεγε πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Θυσιάζεις εἰς τοὺς θεούς, ἢ θέλεις νὰ σωρευθῶσιν ἀκόμη εἰς τὸ σῶμά σου περισσότεροι ραβδισμοί;». Ὁ δὲ καρτερόψυχος Ἀθλητὴς τοῦ ἀπεκρίθη· «Ὄχι ραβδισμούς, ἀλλὰ μυρίους θανάτους, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ μοῦ δώσῃς διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἰησοῦ, ὅλους τοὺς δέχομαι μετὰ χαρᾶς, παρὰ νὰ καταδεχθῶ νὰ ἀρνηθῶ τὴν θεότητά του καὶ νὰ θυσιάσω εἰς τὰ εἴδωλα». Ἀκούσας δὲ ὁ τύραννος ταῦτα, ἐπρόσταξε πάλιν νὰ τὸν δέρουν περισσότερον. Καὶ τόσον πολὺ τὸν ἔδειραν οἱ ραβδοῦχοι, ὥστε ἐξηφάνισαν ὅλας του τὰς σάρκας καὶ ἐφάνησαν τὰ σπλάγχνα του, ἔμεινε δὲ ὁ Μάρτυς ἄφωνος ἀπὸ τοὺς ἀνυποφόρους ραβδισμούς, ἐν ᾧ οἱ φονεῖς ἐκεῖνοι ἀκόμη τὸν ἔδερον· τότε δὲ εἶπεν ὁ ἐξουσιαστὴς νὰ τὸν ἀφήσουν πλέον, ὄχι διότι τὸν ἐλυπήθη ὁ θηριόγνωμος, ἀλλ’ ἵνα μὴ ἀποθανών, συντόμως ἀπαλλαγῇ περισσοτέρων βασάνων. Λοιπὸν οἱ ὑπηρέται τὸν ἐσήκωσαν ὡς ἡμιθανῆ καὶ ἐπ’ ὤμων αὐτὸν ἐπάραντες, τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν.

Καὶ ἵνα εἴπω συντομώτερον, ἀποσιωπῶν τὰς πολλὰς τοῦ γενναίου ἀνδραγαθίας, φέρεται πάλιν εἰς τὸ κριτήριον ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ὑγιὴς γενόμενος παραδόξως ὑπὸ τοῦ Κυρίου εἰς ὅλον του τὸ συντετριμμένον σῶμα ἐντὸς τῆς φυλακῆς. Ὁ δὲ ματαιόφρων ἐξουσιαστὴς ἐδοκίμασεν αὖθις πρῶτον μὲν μὲ ἀπατηλὰς κολακείας, δεύτερον δὲ μὲ φρικτὰς ἀπειλὰς νὰ τὸν φέρῃ εἰς τὴν γνώμην του· ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Μάρτυς ἦτο πλέον στερεώτερος εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, καταγελῶν τὰς μωρολογίας του, λαμβάνει πάλιν μεγαλύτερα βάσανα, καὶ κατακαίεται τὸ σῶμα μὲ φλογερὰς λαμπάδας, καὶ πάλιν κατακλείεται σιδηροδέσμιος εἰς τὴν φυλακήν. Δὲν παρῆλθεν ὅμως πολὺς καιρός, καὶ ὁ θεόμαχος βασιλεὺς ἐπαιδεύθη δικαίως θεόθεν δι’ ὅσας ἐτέλεσε κακίας κατὰ τῶν Χριστιανῶν, κάκιστα ἀποθανὼν ὁ παγκάκιστος· ὁ δὲ μετ᾽ αὐτὸν βασιλεύσας, Τάκιτος ὀνομαζόμενος, σωφρονισθεὶς ἐκ τοῦ παθήματος τοῦ Αὐρηλιανοῦ, καὶ φοβούμενος μήπως καταδιώκων καὶ ἐκεῖνος τοὺς Χριστιανοὺς παιδευθῇ ὡς ὁ πρὸ αὐτοῦ, κατέπαυσε τὸν διωγμὸν τῶν Χριστιανῶν καθ’ ὅλας τὰς ἐπαρχίας τῆς βασιλείας του.