εὐθὺς δὲ ὁ θαυμαστὸς Χαρίτων ἐλύθη ἀοράτως ἀπὸ τὰ δεσμά· καὶ ἐπειδὴ ὁ τόπος ἐκεῖνος ἦτο ἐπιτηδειάτατος εἰς ἡσυχίαν, ἔμεινεν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος κληρονομήσας μάλιστα τὰ κακῶς συνηγμένα ὑπὸ τῶν λῃστῶν ἀργύρια, τὰ ὁποῖα οἰκονομῶν καλῶς ἐμοίρασε μέρος μὲν εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ εἰς τοὺς Ὁσίους Πατέρας, οἵτινες εὑρίσκοντο εἰς τὴν ἔρημον, διὰ δὲ τῶν ἐναπολειφθέντων ᾠκοδόμησε τὸ σπήλαιον τῶν λῃστῶν εἰς ναὸν Θεοῦ ἅγιον, συστήσας ἐκεῖ Λαύραν εὐαγεστάτην, ἥτις ἐπωνομάσθη Φαρὰν ὁμοῦ μετὰ τοῦ Ναοῦ της, τὸν ὁποῖον ἐνεκαινίασεν ὁ τότε Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, ὅστις ἦτο ὁ θεῖος Μακάριος, εἷς ἐκ τῶν τριακοσίων δεκαοκτὼ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἁγίας πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ἀγωνιζόμενος λοιπὸν ὁ Ὅσιος εἰς τὸ σπήλαιον, ἔγινε φανερὸς εἰς ὅλους ἀκουσίως διὰ τὴν ἔνθεον πολιτείαν του, καὶ διὰ τὰ παράδοξα θαύματα τὰ ὁποῖα ἔκαμνε καθημερινῶς, δι’ ὧν κατέπειθε πλῆθος ἀναρίθμητον Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων νὰ δεχθῶσι τὸ ἅγιον Βάπτισμα· πολλοὶ δὲ τούτων θαυμάζοντες τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰς ἀρετάς του ἠθέλησαν νὰ τὸν μιμηθῶσι κατὰ τὸ δυνατόν, καὶ γενόμενοι Μοναχοὶ ὑπετάχθησαν εἰς αὐτόν, διότι ἦτο τῇ ἀληθείᾳ θαῦμα ἐξαίσιον, νὰ βλέπῃ τις ἐκεῖνον τὸν ἀξιομακάριστον πῶς ἠγωνίζετο ἐν ἀσυγκρίτῳ προθυμίᾳ εἰς τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν, καὶ πῶς ἐνόμιζε τρυφὴν τὴν ἐγκράτειαν, καὶ πλοῦτον ἀδαπάνητον τὴν ἀκτημοσύνην, καὶ πῶς ἠγάπα τὴν χαμαικοιτίαν· εἰς δὲ τὰς ὁλονυκτίους προσευχὰς καὶ ψαλμωδίας τόσον πολὺ ἐχαίρετο ὁ ἀείμνηστος, ὥστε περισσοτέραν ἀνάπαυσιν ἐστοχάζετο ὅτι ἀπελάμβανεν αὐτὸς ἀπὸ τῶν ἀγρυπνιῶν του παρὰ οἱ φιλόζωοι ἀπὸ τῆς πολυϋπνίας καὶ ἀναπαύσεώς των ἐπάνω εἰς τὰ ἁπαλὰ στρώματα· καὶ περισσότερον ηὐχαριστεῖτο ἐκεῖνος εἰς τὸ τρίχινόν του φόρεμα, δι’ οὗ κατέξεε τὰς μαρτυρικὰς πληγάς του, παρὰ οἱ φοροῦντες λαμπρὰ καὶ μαλακὰ ἱμάτια· διότι ἡ ἐλπὶς τῆς αἰωνίου μακαριότητος τὸν ἐνεψύχωνε νὰ ὑπομένῃ εὐχαρίστως τὰ πάντα, πόνον καὶ κόπον. Ἦτο δὲ ὁ μακάριος Χαρίτων καὶ πολὺ ἐλεήμων εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ συμπαθὴς εἰς τοὺς πταίστας. Φιλόξενος ὡς ὁ Ἀβραάμ, ἀγαθός, πρᾷος, ἁπλοῦς, ἄκακος ὡς παιδίον, εἰρηνικὸς εἰς ἅπαντας, καταδεκτικός, εὐπρόσιτος, διδακτικός, πλούσιος εἰς λόγον καὶ σοφίαν, μὲ τὰ ὁποῖα ηὔφραινε τὰς καρδίας τῶν ἀκροατῶν· διὰ τοῦτο καθ’ ἑκάστην ἔτρεχον οί λαοὶ πρὸς αὐτόν, διὰ νὰ ἀκούουν τὴν ψυχοσωτήριον διδασκαλίαν του, καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι συνήγοντο ἐκεῖσε, ἡ ἔρημος ἐπολίσθη καὶ ὁ Ἅγιος ἔγινε πολιστὴς τῆς ἐρήμου.