Βλέπων ὁ Ὅσιος, ὅτι ἀπὸ τὴν πολλὴν ταραχὴν τοῦ συντρέχοντος πλήθους ἠμποδίζετο ἀπὸ την ἡσυχίαν καὶ τὴν θείαν συνομιλίαν, καὶ τὸ περισσότερον, σπουδάζων νὰ φύγῃ τὴν ἐξ ἀνθρώπων δόξαν (διότι ἐγνώριζεν ὅτι αὕτη δύναται νὰ ἀνεμολικμίσῃ καὶ νὰ ἀφανίσῃ πᾶσαν ἀρετήν), ἀπεφάσισε νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν· ὅθεν παρήγγειλεν εἰς τοὺς μαθητάς του ὅλα τὰ χρειαζόμενα εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, ἤτοι τοὺς διώρισε νὰ τρώγουν ἅπαξ τῆς ἡμέρας μετὰ τὸν ἑσπερινόν, καὶ νὰ μὴ τρώγουν πολὺ χορταστικά, ἀλλὰ νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὸ φαγητόν, ὅταν τὸ ζητῇ ἀκόμη ἡ ὄρεξίς των, καὶ ἡ τροφή των νὰ εἶναι ἄρτος, τὸ δὲ ἅλας προσφάγιον καὶ ὡς ποτὸν νὰ μεταχειρίζωνται τὸ καθαρὸν ὕδωρ, ἀλλὰ μετὰ ἐγκρατείας, διὰ τὴν ζητουμένην ἀπάθειαν· τοὺς διώρισεν ἀκόμη καὶ καιρὸν διὰ τὴν ψαλμῳδίαν καὶ προσευχήν, τόσον εἰς τὰς διωρισμένας ὥρας τῆς ἡμέρας, ὅσον καὶ τὰς τῆς νυκτός.
Τοὺς παρήγγειλεν ὡσαύτως νὰ ἔχωσι μῖσος κατὰ τῆς ἀργίας, ὡς μητρὸς πάσης κακίας, καὶ ἔργον εἰς τὰς χεῖράς των παντοτεινὸν κατὰ τὸ ψαλμικὸν ἐκεῖνο ρητὸν τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ· «Ὅλην τὴν ἡμέραν διεπέτασα πρὸς σὲ (τὸν Θεόν μου) τὰς χεῖράς μου» (Ψαλμ. πζ’ (87), 10), ἤτοι νὰ προσεύχωνται πάντοτε διὰ τῆς ὑψώσεως τῶν χειρῶν των. Ἐὰν δὲ ὁ κοινὸς ἐχθρὸς σπείρῃ εἰς τὴν καρδίαν των, ὡς ζιζάνιον, κανένα κακὸν λογισμόν, τοὺς ἔλεγε νὰ τὸν ἀποκόπτωσιν ἐκ καρδίας διὰ τῆς νηστείας καὶ τῆς θεϊκῆς μαχαίρας τῆς ἀκαταπαύστου προσευχῆς, ἵνα μὴ εὕρῃ τόπον ἀναπαύσεως εἰς τὴν καρδίαν των καὶ γεννήσῃ φαρμακερὸν καρπὸν ἡδυπαθείας· «Τοῦτο γὰρ τὸ γένος (τῶν δαιμονικῶν λογισμῶν) οὐκ ἐκπορεύεται εἰμὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Ματθ. ιζ’ 21), λέγει ὁ Κύριος. Τοὺς παρήγγειλε καὶ τοῦτο: «Νὰ μὴ ἐξαποστέλλωσι μὲ κενὰς χεῖρας τοὺς πτωχοὺς τοὺς ἐρχομένους εἰς τὴν θύραν τοῦ Μοναστηρίου, ἵνα μὴ λαθόντες ποτὲ παραβλέψωσιν αὐτὸν τὸν Χριστόν, ἐνδεδυμένον πολλάκις τὸ σχῆμα τῶν πτωχῶν καὶ ἐρχόμενον πρὸς δοκιμὴν ἡμῶν».
Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς διέταξε τοιουτοτρόπως καὶ κοινῇ, ψήφῳ καὶ γνώμῃ ὅλης τῆς ἀδελφότητος διώρισεν Ἡγούμενον τὸν ἐναρετώτατον καὶ ἐμπειρότατον κατὰ πάντα, ἡτοιμάζετο ν’ ἀναχωρήσῃ. Οἱ δὲ ἀδελφοί, μὴ ὑποφέροντες τὴν στέρησίν του, ἐλυποῦντο ἄκρως, παρακαλοῦντες αὐτὸν μετὰ θερμῶν δακρύων, νὰ μὴ χωρισθῇ ἀπ’ αὐτῶν ἀλλὰ δὲν τοὺς ὑπήκουσε· διότι ἀπέβλεπεν εἰς μόνον τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς αὐτοῦ τε καὶ αὐτῶν·