διότι ἡ συμπάθεια ὅχι μόνον προξενεῖ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτημάτων εἰς τὸν συμπαθοῦντα, κατὰ τὸ «Ἄφετε καὶ ἀφεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ϛ’ 14), ἀλλὰ καὶ πολλάκις σωφρονίζει αὕτη καὶ τὸν πταίστην περισσότερον ἀπὸ τὴν παίδευσιν, καὶ ἀπὸ ἐλεύθερον τὸν κάμνει δοῦλον τοῦ συμπαθοῦντος· καθὼς λέγουν οἱ Ἕλληνες συγγραφεῖς, ὅτι «Ἡ συγγνώμη εἶναι κρείττων καὶ ἀμείνων τῆς τιμωρίας».
Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα διδάσκων τοὺς μαθητάς του ὁ θεῖος Χαρίτων, τοὺς ηὐχήθη ἐξ ὕψους σωτηρίαν ψυχῆς· ἔπειτα χωρὶς καμμίαν ἀσθένειαν, οὐδὲ κανένα πόνον εἰς τὰ μέλη τοῦ σώματός του, πεσὼν ἐπάνω εἰς τὸν κράββατον καὶ ἁπλώσας τοὺς πόδας του, παρέδωκεν εὐθὺς τὴν ἁγίαν του ψυχὴν χαίρουσαν εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, καὶ οὕτω μετέβη εἰς τὴν ἀτελεύτητον μακαριότητα, ἐκεῖ ἔνθα διαδέχεται ἀνάπαυσις εὐτυχεστάτη ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἵδρωσαν καὶ ἐκοπίασαν εἰς τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, καὶ περιεπάτησαν τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν τῆς ἀρετῆς. Ὅσα λοιπὸν ἔργα καὶ θαύματα τοῦ ἀειμνήστου Χαρίτωνος διέφυγον τὸν πανδαμάτορα χρόνον καὶ τὴν παλαιότητα καὶ τὴν λήθην, αὐτὰ παρεδώκαμεν εἰς τὰς φιλομαθεῖς ἀκοάς σας, ἀγαπητοί, διὰ τῆς παρούσης Βιογραφίας, εἰς δόξαν Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς Θεότητος καὶ Βασιλείας· ᾗ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.