Πρέπει ἐπίσης, νὰ προσέχωμεν πολὺ νὰ μὴ κατακρίνωμεν τὸν ἀδελφόν μας, ἀλλὰ νὰ τὸν συλλυπώμεθα καὶ νὰ τὸν διορθώνωμεν· διότι ἡ κατάκρισις εἶναι γέννημα ψυχῆς ἀνθρώπου ὑπερηφάνου, ὁ ὁποῖος καταδικάζει διὰ τοῦ λογισμοῦ του ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ζητεῖ διὰ τῆς κατακρίσεως τῶν ἄλλων νὰ δικαιώσῃ καὶ νὰ δοξάσῃ ἑαυτὸν ἐπὶ τὸ φαρισαϊκώτερον· «Οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων … ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης» (Λουκ. ιη’ 11). Ἂν σοὶ ἀρέσκῃ, ἀδελφέ, νὰ κρίνῃς καὶ νὰ ἐξετάζῃς, πολὺ πλησίον ἔχεις τὸν ἑαυτόν σου, καὶ μὴ παύσῃς ποτὲ κρίνων καὶ ἐξετάζων πάντοτε ὅλα σου τὰ ἀπόκρυφα, ἤτοι τοὺς λογισμούς σου καὶ τοὺς λόγους σου καὶ τὰ ἔργα σου, διορθώνων τὰ σφάλματά σου· διότι ἐὰν κρίνωμεν ἐδῶ τὸν ἑαυτόν μας εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ διορθωθῶμεν, δὲν θὰ κατακριθῶμεν ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, οὔτε θὰ καταδικασθῶμεν εἰς τὴν κόλασιν, κατὰ τὸν μακάριον Παῦλον λέγοντα· «Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἄν ἐκρινόμεθα· κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν» (Α’ Κορινθ. ια’ 31-32).
Ὅποιος ὡσαύτως κολακεύει ἔξω ἀπὸ τοῦ πρέποντος τὴν κοιλίαν του, εὐκόλως κρημνίζεται εἰς τὰ σαρκικὰ πάθη, καὶ λαμβάνει παρ᾽ αὐτῆς κακὴν ἀνταπόδοσιν, οἱ κόποι ὅμως καὶ ἡ ἀγρυπνία τὴν ἀτονίζουσι καὶ ἡ νηστεία τὴν καταδαμάζει τελείως, καὶ παρεμποδίζει τὰ ἄτακτά της κινήματα· ἀγαπᾶτε δὲ τὴν φιλοξενίαν, μεταχειριζόμενοι αὐτὴν πάντοτε, διότι εἶναι ἕργον θεάρεστον· δεχόμενοι δὲ ξένους, πλύνετε τοὺς πόδας των, ἐπειδὴ τὸ νίψιμον τῶν ποδῶν εἶναι διακόνημα καὶ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅστις πρῶτος ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν Μαθητῶν του, προστάξας ἔπειτα νὰ πράττωμεν καὶ ἡμεῖς τὸ αὐτό· τὸ ὁποῖον ὄχι μόνον προξενεῖ ἀνάπαυσιν εἰς τοὺς κεκοπιασμένους, ἀλλὰ καὶ δύναται ἀκόμη νὰ ἰατρεύσῃ περισσότερον παντὸς ἄλλου ἐπιχειρήματος τὸ βλαπτικώτατον ἀσθένημα τῆς ψυχῆς, τὴν κενοδοξίαν. Τὰ δὲ καθαρτικά, τὰ καθαρίζοντα τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῶν μολυσμῶν τῆς ἁμαρτίας, εἶναι πολλά· ἤτοι τὰ δάκρυα, οἱ ἀναστεναγμοί, ἡ συντριβὴ τῆς καρδίας, ἡ ἐξομολόγησις, ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ἡ χαμαικοιτία, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἰατρικὰ τῶν μετανοούντων· ὅμως εἶναι μετρίως κοπιαστικά, ἂν καὶ προξενοῦσι πολλὴν ὠφέλειαν εἰς τοὺς διακριτικούς. Ἓν δὲ μόνον γνωρίζω πολὺ μὲν ἀκοπίαστον, ἀλλὰ πολὺ δυνατὸν νὰ καθαρίσῃ τοὺς μολυσμοὺς τῆς ψυχῆς· καὶ τοῦτο εἶναι τὸ νὰ συμπαθῇ τις εἰς τὰ σφάλματα ἐκείνων, οἰ ὁποῖοι τοῦ πταίουσι·